"ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΜΕ ΞΥΛΟΚΡΕΒΑΤΟ".
 Έργο του ζωγράφου Χαράλαμπου Στέφου, εμπνευσμένο από την Επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821. (www.charalabostefos.gr)

Το χωριό Κόκκινος ( Λουτσοβο ) από προφήτη Ηλία

πατέρας του Θανάση Στέφου που απεβίωσε το 1940 σε ηλικία ετών 35 (από το προσωπικό αρχείο του Α . Στέφου ).

Αρχαιολόγοι Και ΜΜΕ Απ’ Όλο Τον Κόσμο Στρέφονται Στην Αρχαία Φωκίδα

28 Μάρτιος, 2017

Αρχαιολόγοι, ιστορικοί και δημοσιογράφοι απ’ όλον τον κόσμο θα συναντηθούν στην Αθήνα σε ένα παγκόσμιο τριήμερο συνέδριο με θέμα την αρχαία Φωκίδα, σε έναν τόπο που βρίσκονται δύο από τα σημαντικότερα μαντεία του Απόλλωνος στην Ελλάδα. Η πρωτοβουλία ανήκει σε Γάλλους και Γερμανούς αρχαιολόγους.

Η παρουσία δύο από τα σημαντικότερα ιερά του Απόλλωνα στη Φωκίδα εγείρει ερωτήματα στην επιστημονική κοινότητα. Ο ρόλος των Δελφών για τους Φωκείς και τους Ελληνες γενικότερα είναι επαρκώς γνωστός, όμως ποιος ήταν ο ρόλος των Αβών; Ποια ήταν η σχέση μεταξύ των δύο ιερών τα οποία ιδρύθηκαν στο δυτικό και στο ανατολικό όριο της Φωκίδας; Μπορεί να οριστεί η φωκική ταυτότητα; Και πώς αντανακλάται αυτή στα υλικά κατάλοιπα που αποκαλύπτονται στις ανασκαφές;

Αυτά είναι ορισμένα από τα θέματα που θα εξεταστούν: η ιστορία, η αρχαιολογία και η τοπογραφία της περιοχής που έχει ερευνηθεί αλλά δεν έχει φωτιστεί αρκετά.

analitis.gr με πληροφορίες από kathimerini.gr

Φωκίδα: Το έργο ενός ευσυνείδητου ιερέα στο χωριό του 

Στην σύγχρονη κοινωνία, στον χριστιανικό κυρίως κόσμο, αλλά και μη, μιλούμε συχνά για πνευματικούς ανθρώπους και ανθρώπους που πιστεύουν στο Θεό.

 Ο Απόστολος Παύλος μας περιγράφει και λέει: «Οσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισιν υιοί Θεοῦ» (Ρωμ. η’ 14) Όσοι οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι υιοί Θεού. Αυτό είναι και το καθήκον που έχουμε όλοι ως χριστιανοί, αλλά ιδιαιτέρως καθήκον για τους καθοδηγητές του πληρώματος της εκκλησίας.

Αν ανατρέξει κανείς και στα παλαιότερα χρόνια του χριστιανισμού θα διαπιστώσει την πνευματική «εξουσία» που είχαν οι ιερείς, οι προφήτες, οι Κριτές οι οποίοι θεωρούνταν ως οι μόνοι ικανοί να καθοδηγούν σωστά το λαό του Θεού. Στις ημέρες μας, η κοινωνία μας που όλο και καταρρέουν τα ήθη, οι θεσμοί και οι αξίες, χρήζει από σωστούς καθοδηγητές σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αποστόλου Παύλου, όπου με ασφάλεια θα οδηγήσουν τον λαό του Θεού στην Βασιλεία των Ουρανών.

Το έργο του ιερέα ήταν και είναι μεγάλο. Δεν είναι απλό και εύκολο. Δεν είναι ένας Εσπερινός και μια Θεία Λειτουργία. Είναι η προς τον Θεό ευσέβεια, ο ζήλος για το θέλημα του Θεού, η ακούραστη πηγή ενέργειας στο να διδάξει, να κατηχήσει, να οδηγήσει, να στηρίξει, να θυσιαστεί για το λαό του Θεού. Είναι το καθαρό και αγιασμένο σκεύος της Χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό ο Θεός ζητά από το λαό υπακοή και σεβασμό σ’ αυτούς, «μὴ ἅπτεσθε τῶν χριστῶν μου καὶ ἐν τοῖς προφήταις μου μὴ πονηρεύεσθε» (Ψαλμ. 104,15). Μην αγγίζετε με κακούς λογισμούς αυτούς που έχουν το χρίσμα μου και μην σκέπτεστε πονηρά εναντίον των προφητών μου που οδηγούνται και εμπνέονται από το πνεύμα μου. Εάν ο ιερέας ζει και εφαρμόζει πιστά τις εντολές του Θεού και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, τότε γίνεται το πιο αξιόπιστο πρόσωπο για να αποκαλύψει ο Θεός τις βουλές του και να μεταδώσει τη θεία Χάρη του στον άνθρωπο και την κτίση.

Γι’ αυτό και η εκλογή – κλήση του Θεού στον ιερέα δεν είναι κάτι το οποίο είναι τυχαίο ή μηχανικό που θα υποχρέωνε τον ιερέα σε μια καταναγκαστική διακονία – αγγαρεία. Η ιερωσύνη δεν είναι μια απλή υπηρεσία, δεν είναι δημόσιος υπάλληλος που θα εμφανιστεί στο Ναό ελάχιστες φορές και κάποιες φορές ανάλογα την εκκλησιαστική περίοδο περισσότερες φορές μόνο και μόνο να δείξει το παρόν, αλλά είναι το μέγιστο αξίωμα που δόθηκε ποτέ στον άνθρωπο, η υψίστη τιμή και αξία που δόθηκε ποτέ σε κτιστά όντα από τον Θεό.

Απευθυνόμενος ο Απόστολος Παύλος προς τον μαθητή του Τίτο λέει τα εξής: «δεῖ γὰρ τὸν ἐπίσκοπον – ἱερέαν ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μὴ αὐθάδη, μὴ ὀργίλον, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλὰ φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατὸς ᾖ καὶ παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν.» (Τίτ. Α’ 7-9) Γιατί πρέπει ο επίσκοπος – ιερέας να είναι ακατηγόρητος ως οικονόμος του Θεού, να μην είναι αυθάδης, μήτε οργίλος, μήτε φιλόκρασος, μήτε να δέρνει, μήτε αισχροκερδής. Αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρονας, δίκαιος, όσιος, εγκρατής, προσκολλημένος στον πιστό λόγο σύμφωνα με τη διδαχή, για να είναι δυνατός επίσης να προτρέπει στη διδασκαλία την υγιή, και αυτούς που αντιλέγουν να ελέγχει.

Κάτω από αυτό το πνεύμα της αληθινής – θεληματικής διακονίας – αγάπης και της ολοκληρωτικής αφέσεως του εαυτού του προς το λαό του Θεού είναι και ο ιερέας μας πατήρ Γρηγόριος Σαμάς στο Καστράκι Φωκίδος, της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος. Πιστός τηρητής των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω αλλά και των εντολών του Θεού. Από την πρώτη ημέρα που ο μακαριστός μας Ποιμενάρχης κυρός Αθηναγόρας τον διόρισε στην ενορία του χωριού μας, έθεσε τον εαυτό του θυσιαζόμενος νύχτα μέρα, για να δώσει νέα πνοή και να αλλάξει τους κατοίκους του χωριού μας, να μας βοηθήσει να ανέβουμε πνευματικά μεταμορφώνοντας τον εαυτό μας. Αν μας επιτραπεί η έκφραση ο Φεβρουάριος του 2009 θα μείνει ιστορικός για την ολόκληρη ιστορία του χωριού μας. Είναι ο μήνας που διορίστηκε ο π. Γρηγόριος ως ιερέας μας στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καστρακίου Φωκίδος. Με τον ίδιο ζήλο οι κινήσεις του, οι ενέργειές του, οι δράσεις του εφαρμόζονται κάτω από το πνεύμα, τα σχέδια και τους στόχους του σεβαστού νέου Ποιμενάρχου και Πατέρα κ. Θεοκτίστου, ο οποίος είναι ο πρώτος που έδωσε τον εαυτό του για την νέα ανοιξιάτικη πνευματική πνοή και αλλαγή του τόπου της Ρούμελης. Κάτω από το πνεύμα του Επισκόπου, ο ιερέας των 350 περίπου κατοίκων του χωριού μας, από την πρώτη στιγμή ξεκίνησε την πνευματική αναδιοργάνωση της ενορίας.

Διαβάστε εδώ:  Η Νίκη στα 1821 οφείλεται αποκλειστικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας (ΦΩΤΟ)

Αρχικά ξεκίνησε με εσωτερική «ανακαίνιση» του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου, ο οποίος σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων όλης της περιοχής είναι ένα υπέρλαμπρο στολίδι. Με την βοήθεια και συνεργασία του Δήμου Δωρίδος, ο ιερέας ζήτησε την παραχώρηση του κλειστού σχολείου που βρίσκεται δίπλα από το Ναό και μετέτρεψε τις δύο παλαιές αίθουσες του σχολείου σε εξαίσιες αίθουσες κατηχητικών. Ένα περικαλλή Πνευματικό Κέντρο με δύο αίθουσες που θα ζήλευαν και μεγάλες ενορίες των πόλεων των χιλιάδων ενοριτών. Συγκρότησε τα κατηχητικά σχολεία, τα οποία δεν είχαμε δει ποτέ άλλοτε στο χωριό μας. Εβδομαδιαίως στις αίθουσες κατηχητικών γίνονται κατηχητικά όλων των βαθμίδων, προσχολική, κατώτερο, μέσο, ανώτερο, φοιτητών – εργαζομένων, ζευγαριών. Κυκλοφόρησε το εβδομαδιαίο φυλλάδιο με τίτλο: «Τα νέα της ενορίας μας», ένα φυλλάδιο πνευματικού περιεχομένου με διάφορα ψυχωφελή κείμενα και ενημερωτικού περιεχομένου για τα νέα της ενορίας και του χωριού μας. Δημιούργησε στο Πνευματικό Κέντρο δανειστική βιβλιοθήκη προς ωφέλεια του χωριού μας, με βιβλία πνευματικού, ιστορικού, παιδαγωγικού, ψυχολογικού, επιστημονικού περιεχομένου κ.α.

Διοργανώνει προσκυνηματικές εκδρομές και μηνιαίες απογευματινές εξορμήσεις σε διάφορα Μοναστήρια και ναούς της χώρας μας, με σκοπό να την ψυχική ανάταση, την πνευματική οικοδομή, αλλά και την ενίσχυση και ενδυνάμωση της πίστης μας μέσω των προσκυνημάτων αυτών. Μηνιαίως στον Ιερό Ναό γίνονται παρακλήσεις μετά Θείου κηρύγματος καθώς και άλλες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις. Ενώ στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μηνιαίως γίνεται κύκλος μελέτης Αγίας Γραφής και βιντεοπροβολές πνευματικού ενδιαφέροντος. Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τις διάφορες εκδηλώσεις της ενορίας μας, που στόχο έχουν την πνευματική ωφέλεια και συγχρόνως κάτι πολύ σημαντικό την συνεύρεση όλων των κατοίκων του χωριού μαζί.

Το έργο του πολύτεκνου ιερέα μας δεν σταματά εδώ. Παρόλο που το χωριό μας δεν διαθέτει χιλιάδες κατοίκους, εντούτοις ο ιερέας δεν σταματά να αγωνίζεται για το καλό των ενοριτών. Δεν κάμπτεται από τους λίγους κατοίκους, συνεχίζει να εφαρμόζει πιστά αυτά που έχει διδαχθεί με επιμονή και υπομονή. Μέσα από το παράδειγμά του, τη ζωή του, τα κηρύγματά του μας προτρέπει εκτός από το να αλλάζουμε ως άνθρωποι, να κοιτάμε και τον συνάνθρωπό μας. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου η ενορία μας διοργανώνει επισκέψεις σε φυλακές, σε ιδρύματα, φτωχές οικογένειες, στο Λύρειο ίδρυμα, στο Χαμόγελο του Παιδιού κ.α. Επισκέψεις που γίνονται για ηθική, ψυχολογική, οικονομική συμπαράσταση και προσφορά τροφίμων. Σύμφωνα με τα στοιχεία του απολογισμού της ενορίας μας για το έτος 2016, η ενορία μας πρόσφερε σε ιδρύματα, φυλακές και φτωχές οικογένειες πάνω από 1 τόνο τρόφιμα.

Ευχαριστούμε το Θεό για την τιμή που έκανε στο χωριό μας και μας έστειλε τον καλό Σαμαρείτη για να μας βοηθήσει να μεταμορφωθούμε ως άνθρωποι. Είναι πολύ σημαντικό για ένα χωριό, μια ενορία, ο ιερέας να είναι το πρόσωπο που θα ενδιαφέρεται για όλα τα δρώμενα του χωριού, αλλά πάνω απ’ όλα για τους κατοίκους του χωριού. Έναν τέτοιο ιερέα της Χάριτος του Θεού, μας αξίωσε ο Θεός να έχουμε εδώ στο χωριό μας.

Με την ευκαιρία της τελευταίας συνάντησής μας – συνάξεως του χωριού που έγινε έπειτα από πρόσκληση για άλλη μια φορά του ιερέα και της ενορίας μας, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία για την Εθνική μας Επέτειο της 25ης Μαρτίου, μιας και στην εκδήλωση παρευρέθηκαν όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του χωριού μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον σεβαστό  Πατέρα Μητροπολίτη Φωκίδος κ. Θεόκτιστο, για την χαρά και ευλογία που έχει δώσει στο χωριό μας, να έχουμε έναν ιερέα που ανταποκρίνεται και τηρεί πιστά τα λόγια του Ευαγγελίου, καθώς και του Επισκόπου του, ώστε το Καστράκι να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε κάστρο και φάρο Ορθοδοξίας.

      

Ανάπτυξη Ευρυζωνικών Υποδομών σε Αγροτικές “Λευκές” Περιοχές Φωκίδας

Ανάπτυξη Ευρυζωνικών Υποδομών σε Αγροτικές “Λευκές” Περιοχές Φωκίδας

Ποια χωριά και συνοικισμοί της Δωρίδας εντάσσονται 

Η Φωκίδα εντάχθηκε, στο μεγαλύτερο τμήμα της, στο έργο με τίτλο «Ανάπτυξη Ευρυζωνικών 

Υποδομών σε Αγροτικές “Λευκές” Περιοχές της Ελληνικής Επικράτειας και Υπηρεσίες 

Εκμετάλλευσης - Αξιοποίησης των Υποδομών με ΣΔΙΤ» και συγκεκριμένα στο

 Lot 2 (περιοχή όπου εντάσσεται η Στερεά Ελλάδα) με ανάδοχο την εταιρεία ειδικού σκοπού 

RURAL CONNECT ΕΥΡΥΖΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ ΑΕΕΣ (ΙΝΤΡΑΚΑΤ).

Όπως ανακοίνωσε ο βουλευτής Φωκίδας Ηλίας Κωστοπαναγιώτου εντός του έτους, 

διαβεβαίωσε η Γενική Γραμματεία Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, αναμένεται και η 

υλοποίηση του έργου, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα.

Τα χωριά και οι συνοικισμοί της Δωρίδας που εντάχθηκαν είναι:

Άβορος, Αλποχώρι, Αμυγδαλιά , Αρτοτίνα, Βραΐλα, Δάφνος, Διακόπι, Διχώρι, Δροσάτο, Δωρικό, 

Ζωριάνος, Ι.Μ. Βαρνάκοβας, Κάλλιο, Κάμπος, Καρούται, Καστράκι, Κερασιά, Κλήμα, Κόκκινος,

 Κονιάκος, Κουπάκι , Κριάτσι, Κροκύλειο, Λεύκα, Λευκαδίτη, Μαγούλα, Μοναστηράκι, Παλαιόμυλος, 

Παλαιοχώρι, Παραλία Σεργούλας, Πενταγιοί, Πεντάπολη, Περιβόλι , Περιθιώτισσα, Πηγή, Πύργος, 

Σκάλωμα, Στύλια, Συκιά , Σώταινα, Τείχιο, Τρίστενο, Υψηλό Χωριό, Φιλοθέη, Χιλιαδού.

Οικογενειακό ενσταντανέ . Γιώργος Κρανιάς και η οικογένεια του,  στα δεξιά ο αείμνηστος πεθερός του Χαράλαμπος Κοράκης ( Καραγκούνης )

Λουτσοβοαβοριώτκη παρέα στο χορό ..

Η ιστορία της Γρανίτσας γραμμένη από τον Άρη.Α. Κοντογεώργο.

Ο εκλεκτός συγχωριανός μας ,ο δάσκαλος Γιώργος Ανέστος του Δημητρίου  , μας εξέπληξε ευχάριστα με το βιβλίο του " ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΩΝ ΒΑΡΔΟΥΣΙΩΝ " που πρόσφατα εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κουλτούρα .

Το βιβλίο του είναι μια ιστορική - λαογραφική μελέτη του χωριού Κόκκινου ( Λουτσόβου ) Δωρίδας Με γλαφυρό τρόπο και με ιστορική τεκμηρίωση όπου  αυτό ήταν δυνατό ταξιδεύει στο χρόνο και μεταφέρει εικόνες και γεγονότα από την εποχή των Πελασγών και των προελλήνων μέχρι το σήμερα 

Βέβαια η ιστορική αναδρομή αγγίζει όλη την ευρύτερη περιοχή της Δωρίδας και από αυτή την πλευρά είναι ένα βιβλίο που ενδιαφέρει όλους τους συμπατριώτες μας Δωριείς .

Σημαντικό τμήμα του βιβλίου καταλαμβάνει η λαογραφική συλλογή για το χωριό μας  που εκπόνησε το 1969 ο κος Γ Ανέστος όταν ήταν μετεκπαιδευόμενος δάσκαλος .

Για τη εξαίρετη αυτή εργασία βραβεύτηκε το 1971 από την Ακαδημία Αθηνών .

Το λαογραφικό αυτό πόνημα είναι υψίστης σπουδαιότητας για την περιοχή μας .Έχοντας μαθητεύσει στον σπουδαίο λαογράφο καθηγητή της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών Γ Σπυριδάκη , ο συγγραφέας καταγράφει με επιστημονικό τρόπο τα λαογραφικά του χωριού μας και συνεχίζει την παράδοση του τόπου μας να βγάζει σπουδαίους λαογράφους.

Μην ξεχνάμε τον μέγιστο των λαογράφων μας τον  ,εξ Αρτοτίνης ορμώμενο , Δ. Λουκόπουλο. 

Θερμά συγχαρητήρια στον δάσκαλο Γιώργο Ανέστο για το εκλεκτό αυτό πόνημα και είμαστε περήφανοι που είναι συγχωριανός μας!!!

προτροπή :  να προμηθευτούμε όλοι το βιβλίο και να το διαβάσουμε..

Κ. Γ. Μ

Εξόδιος ακουλουθια Δήμητρας Ι Καραμπέτσου

Χαιρετισμός αναχωρησάντων ....

Αυτή  την στιγμή στο νεκροταφείο του χωριού μας τελείται η εξόδιος ακουλουθία της Δήμητρας ( Δημητρούλα) Καραμπέτσου σύζυγος του Γιάννη .

Η Δήμητρα μια από τις πιο αυθεντικές φυσιογνωμίες του χωριού μας  έφθασε αισίως τα εννενήτα και είχε την χαρά να δει εγγόνια και δισέγγονα να απολαύσει μια ευτυχισμένη ζωή 

Καλό ταξίδι θειά Δημητρούλα και για μας του πάνω μαχαλά θα μας λείψεις ιδιαίτερα ...

Αποχαιρετισμοί αναχωρησάντων...

Αποχαιρετισμοί αναχωρησάντων...

Και άλλη αναχώρηση .....

Ο Γεώργιος Καραμπέτσος του Κωνσταντίνου έφυγε από κόσμο αυτό ....

Ο μπάρμπα Γιώργης είχε στήσει το νυκοκυριό του στα Χάνια του Καραπιστόλη όπου  ζούσε μέχρι που τα νερά του Μόρνου άρχισαν να  σκεπάζουν  και την δίκη του περιοχή.

Ασχολιόταν κυρίως με την καλλιέργεια των κτημάτων που είχε και στα Χάνια και στο κάμπο και για πολλά χρόνια έκανε τον μανάβη των εξαίρετων οπωροκηπευτικών του.

Μετακόμισε και αυτός όπως  και περισσότεροι χωριανοί μας στη Αθήνα .

Ήταν από τους πιο αγαπητούς  και καλόγαθους  χωριανούς μιας 

Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγο του Παναγιώτα και στα παιδιά του Κώστα και Δημήτρη .

Καλό ταξίδι μπάρμπα Γώργη ....

Χάνια Καραπιστόλη( φωτο Κ Ριόλα )

Οι γονείς του αποθανόντος ( η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Γ Δ Ανεστου " στους πρόποδες των Βαρδουσίων " )

Η φωτογραφία είναι λίγο πριν τα νερά του Μόρνου σκεπάσουν το Στενό και τα Χάνια Στενού ( 1978;)

Διακρίνονται οι αλλοιώσεις που έχει υποστεί η περιοχή από τις εκσκαφές για την κατασκευή του φράγματος . Στο βάθος δεξιά διακρίνεται αμυδρά το χωριό Κόκκινος .

Από το βιβλίο του Δ. Γρ. Καμπούρογλου

Τοπωνυμικά Παράδοξα .

Ο Δημήτριος Καμπούρογλου εξετάζει  ψύχραιμα την ετυμολογία και τις μεταπλάσεις παλαιών και "παράδοξων" τοπωνυμίων της Ελλάδας (Μωργιάς/Πελοπόννησος, Λιδορίκι, Καρβασαράς/Αμφιλοχία, Φιλιατρά/Καλάβρυτα, Μιστράς, Γιαννιτσά, Κομπαρέα/Βαθύ της Ιθάκης) και ιδιαίτερα της Αττικής (Τρελλός/Υμηττός, Αλωπεκή/Αμπελόκηποι, Πατίσια, Βασιλικά/Καθήμια/Ακαδημία Πλάτωνος, Σωπόλια, Κολοκυθού). 

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο συγγραφέας ανακαλύπτει ελληνική ρίζα στις λέξεις που οι ζηλωτές υποπτεύονται για εθνικά επικίνδυνες. 

Σκοπός του είναι να αποδείξει ότι "με το ν' ατυχήση μία χώρα εις το όνομά της δεν σημαίνει ότι έχασε και τον φυλετικό της χαρακτήρα". 

Με άλλα λόγια, ότι η γλωσσική ετερότητα δεν σημαίνει την απώλεια της ελληνικότητας του ελληνικού χώρου. Ο λόγιος συγγραφέας αντιτίθεται στην πρακτική που υιοθετήθηκε μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13 να μεταλλαχθούν τα "αλλόφυλα και κακόφωνα τοπωνύμια" της Ελλάδας επί το ελληνικώτερον ούτως, ώστε "επί της Ελληνικής γης δεν πρέπει να μείνη τίποτε μη Ελληνικόν".

 Ο Καμπούρογλου καταλήγει ότι πρέπει να εξακριβωθεί και να διαφυλαχθεί "ο ιστορικός λόγος πάσης τοπωνυμίας".

Ας δούμε τι γράφει για το Λιδορίκι 

Λιδορίκι 

Διά το Λιδορίκι , περί του οποίου ο λόγος ήδη, λόγιος Γυμνασιάρχης , περιώνυμος καταστάς διά τας παραδόξους ετυμολογίας  του, προσπαθεί να μας πείση είς τι σύγγραμμα του, ότι : "Λοιδορίκοι σημαίνει ,τους λίαν η κατ' εξοχήν δωρικούς προς διάκρισιν των εν Σπάρτη Δωριέων .

Επομένως το λοι προέρχεται εκ του επιτακτικού αχωρίστου μορίου λα και δύναται γραφήναι ή τη οι κατ αναλογίας του κάρανος προς το κοίρανος ή τω η επικώς και Ιωνικώς .  Πιθανότατα δε κατα δωρικόν και αιολικόν ιδίωμα ωνομάζιντο Λαιδωρίκοι, γράφοντες τη αι την συλλαβήν λαι , ει μη τις υπολάβοι το λ δίγαμμα , κατ αναλογίαν του λείβω και είβω κ.λ.".

Κατακρίνει δε τους παράγοντας το όνομα εκ του λοιδορώ, και τους εκ του ιταλικού gli Dorici αντί του l Doritsi .

Παρ’όλα ταύτα κάποια σκέψις ημών δύναται να οδηγήσει  ού μόνον εις το συμπέρασμα, ότι προυπήρξεν η τοπωνυμία του επωνύμου, αλλά και να διαφωτίσει ημάς κάπως δια την προέλευσιν του τοπωνυμικού Λιδορίκι.

Γνωστόν είναι ότι αί Πάτραι έν τη μεταγενεστέρα ιστορία χαρακτηρίζονται ως Παλαιαί Πάτραι προς διαστολήν από των Νέων Πατρών ( εκ των Παλαιών , ως φαίνεται , δημιουργηθεισών μετά της φυσικής σημασίας των μικροτέρων), της σημερινής δηλαδή Υπάτης και ότι , η Υπάτη αυτή , κοινώς λέγεται δια τούτο Πατρατζίκι.

Την αυτήν έννοιαν αποδίδομεν και εις το Σαλωνίκι της Πάρνηθος ( εκ των Σαλώνων) και εις το Σπατατζίκι, το μεταξύ Τατοίου και Μαραθώνος (εκ του Σπάτα).

Παράδοξον εξήγησιν δια το Σαλωνίκι τούτο δίδει παλαιός τοπογράφος : ότι δηλ. ωνομάσθη ειρωνικώς από τους φιλοσκώμμονας Αθηναίους , λέγοντας <<τι Σαλία (αντί Θαλία=Αιθαλία του αρχαίου Δήμου) τι Σαλονίκι δηλ. Θεσσαλονίκη , κατά το <<τι  Μέγαρα, τι Πόλις>>, <<τι Χασία, τι Βενετία>>.

Γνωστόν είναι επίσης , ότι διαμέρισμα της Αρκαδίας απ’ αιώνων ήτο γνωστόν ως Λιοδόρα.

Γενομένου δε λόγου περί της ωραίας Λιοδόρας- την γράφουν και Λεοδώραν και Λειοδώραν – δε θεωρούμεν περιττόν να σημειώσωμεν τινα.

Οι θεωρούντες εαυτούς υποχρεωμένους να δίδουν πάντοτε κάποιαν ερμηνείαν εις τα σκοτεινά και τα άγνωστα εδημιούργησαν άρχον τα τινά. Λεόδωρον ή Λιόδωρον , όν κατώκισαν μάλιστα και εις την Παναγιάν της Ηραίας , ένδεκα χωρία της οποίας απετέλουν, ως βεβαιούται , την περιοχήν της Λιοδόρας.

Άλλοι παράγουν την λέξιν εκ του Ηροδώρα = δώρα της Ήρας ! και άλλοι τέλος διαφωνούντες εκ του Ήλιος και δώρα…

Ο κάτοικος ελέγετο Λιοδορίτης και Λιοδορίσιος , και η γυνή – είχε μάλιστα σχετικήν  τινα επί καλλονή φήμην – Λιοδορίτισσα.

Κατά την Επανάστασιν και ικανά προ αυτής έτη, η Λιοδόρα ήτο μικροδυναστεία της πολεμικής οικογενείας Πλαπούτα.

Αν και εις το Σημείωμα τούτο πρόκειται μόνον περί του ονόματος  του Λιδορικίου , δια το οποίον φρονούμεν ότι προήλθεν από την Λιοδόραν ταύτην της Πελοποννήσου, όπως το Πατρατζίκι από τας Πάτρας , και ότι απλώς και μόνον σημαίνει Νέα Λιοδόρα, εν τούτοις δεν θεωρούμεν άσκοπον να προσθέσωμεν ενταύθα , ότι ως προς την τοπωνυμίαν Λιοδόρα κλίνομεν να πιστεύσωμεν, ότι οφείλει το όνομα της εις δένδρον , ονοματίσαν αρχικώς μικράν μικράν τοποθεσίαν , επεκταθείσαν κατόπιν δι’ ειδικόν άγνωστον λόγον.

Τούτο πολλάκις , ως γνωστόν , συμβαίνει , ώστε να ονοματίση τόπον τινά δένδρον σπάνιον εις το είδος του , υπερμέγεθες , παλαιόν , ή μόνον αυτό ευρισκόμενον εις ασκεπή γήν.

Πρόχειρον, αλλά περιφανές, προς τούτο παράδειγμα έχομεν τον ηρωικόν Αναγνωσταράν , όστις εγεννήθη εις το Αγρίλι και δή εις το Κισσάγριλον , χωρίον της Αμφίας, και όχι εις Λιοντάριον, όπως πιστεύεται κοινώς.

<<Λιοδοριά λοιπόν και αλοιδοριά >> (διατί όχι λιδοριά) ονομάζεται , ως βεβαιοί ο Βαλαωρίτης εις τας περί του Θανάση Διάκου Σημειώσεις του , είδος δρυός αειθαλούς, την περί της οποίας παράδοσιν , ως περί δένδρου χρησιμοποιηθέντος δια την Σταύρωσιν του Ιησού Χριστού και παραθέτει.

Τώρα , αν η λιδοριά της Ρούμελης λέγεται λιοδοριά ή λιοδόρα εν Πελοποννήσω τούτο ενισχύει έτι μάλλον την γνώμην ημών, ακλόνητον οπωσδήποτε , και μη τυχόν υφισταμένης της γλωσσικής ταύτης διακυμάνσεως.

Αυτά λέει ο Καμπούρογλου , να δούμε τώρα και την γνώμη ενός μεγάλου Δωριέα του αείμνηστου Γιώργου Καψάλη όπως την μεταφέρει ο εξαίρετος φίλος Κώστας Καψάλης   στον ιστότοπο πολιτιστικός όμιλος Λιδορικίου (15/2/2009) :   

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΙΔΟΡΙΚΙΟΥ

Πολλά έχουν αγαπημένοι μας φίλοι , ειπωθεί και γραφτεί , κατά καιρους , από πολλούς και διάφορους..γλωσσολόγους - ερευνητές (!) γιά την προέλευση του ονόματος του χωριού μας , και διάφορες , λιγότερο η περισσότερο , απίθανες εκδοχές έχουν δει το φως της δημοσιότητας προκαλώντας ποικίλλες αντιδράσεις και σχόλια .

   Τελευταία , το ζήσαμε κι' αυτό , ο Δήμος μετά από..εμπεριστατωμένες μελέτες των ειδικών του στελεχών..αποφάσισε πως το όνομα του χωριού μας γράφεται με γιώτα και όμικρον- Λιδορίκι-γιατί κατά την ...γνώμη τους ( ποιών ; ) παλιά μας αποκαλούσαν , τους Δωριείς , λιμοδωριείς λόγω της φτώχειας μας , και κατ' ακολουθίαν και εμάς τους Λιδορικιώτες , λιμολιδορικιώτες , και με την μέθοδο ότι..περισσεύει ..κόβει , κόβουμε το -λιμο- και ότι μένει είναι το όνομα του χωριού μας...

   Bέβαια υπάρχει μιά..μικρούλα λεπτομέρεια , που διέφυγε της προσοχής των..μελετητών – ερευνητών , πως την εποχή στην οποία αναφέρονται οι..σύντροφοι , τότε που μας έλεγαν δηλαδή ..λιμοδωριείς , εμείς δεν ήμασταν…Δωριείς , αλλά…Λοκροί Οζόλες , αλλά ποιός τα σκέφτεται όλα αυτά , ναι αλλά η ιστορική αληθεια ε’ιναι , δυστυχώς γιά κάποιους , ΜΙΑ  ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ..

   Έφάρμοσαν λοιπόν …παναστατική μέθοδο ..ετυμολογικής διερεύνησης , κι' έτσι , με την...συμπαράσταση των γνωστών..κολαούζων και..παπαγαλακίων , το σέρβιραν με τυμπανοκρουσίες , και μέσω...Παλμού παρακαλώ , σαν την μεγαλύτερη ανακάλυψη , μετά το..τηλέφωνο , και οι Δημοτικοί μας ...άρχοντες , μη ..Λιδορικιώτες όντες , δεν είχαν καν τη στοιχειώδη ευθιξία να καλέσουν τους ΝΤΟΠΙΟΥΣ , τους Λιδορικιώτες δηλαδή , σε μιά συζήτηση σχετική πριν προχωρήσουν σ' όλη αυτή τη..φανφάρα , ν' ακουστούν και οι απόψεις των αμέσως ενδιαφερομένων , των Λιδορικιωτών .

   Τέλος πάντων , ας ήταν το μόνο πρόβλημά μας αυτό , με την παρούσα Δημοτική αρχή , εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μιά εικόνα της όλης κατάστασης , θα αναφέρουμε όλες τις εκδοχές που..παίζουν , θα περιμένουμε και την καινούργια που ανήγγειλε πέρυσι η Γκιώνα , δηλώνοντας πως θα λύσει οριστικά το πρόβλημα , που δυστυχώς τό 'λυσαν οι..μελετητές του Δήμου , και τότε απο κοινού..μαζί ..αντάμα ..όλοι μας οι ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ , κι' όχι οι..αλλοχωρίτες συνδημότες μας , θα αποφασίσουμε , και θα γίνουν , βεβαίω..βεβαίως , και οι σχετικές πλακετο..βραβεύσεις .....

   Ας σοβαρευτούμε όμως , κι ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους , πρώτα-πρώτα , ας δούμε ποιοί είναι οι άνθρωποι που σοβαρά , δούλεψαν , προσπάθησαν , μόχθησαν , ξόδεψαν χρόνο και χρήματα γι' αυτό το σκοπό : Αυτοί , αδέρφια , είναι οι εξής..ένας , ο Λιδορικιώτης Γιώργος Καψάλης , όπως αυτός είναι που ..ξέθαψε την Επισκοπή Λιδορικίου , που μερικοί την έκαναν..παντιέρα τους , βέβαια κατά καιρούς εμφανίστηκαν διάφοροι ..ερευνητές..αντιγραφείς , με διάφορες απόψεις , που δεν αντέχουν καν σε κριτική , εμείς θα προσπαθήσουμε να σας δώσουμε μιά πλήρη εικόνα , κι' εσείς θα κρίνετε και θ' αποφασίσετε .

   Ξεκινάμε απ' τις υπάρχουσες , σε βάθος χρόνου , γραφές , που είναι : Λιδορίκι , Λιδωρίκι , Λοιδωρίκι , Λοιδορίκι , και είναι επίσης γεγονός πως οι διάφορες γραφές , εμφανίστηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους , και συνήθως όχι ταυτόχρονα , αυτό κάτι σημαίνει , φυσικά , άλλά αυτά θα τα πούμε αργότερα .

  Ξεκινάμε λοιπόν απ' την...πηγή , από ένα σχετικό άρθρο του αξέχαστου Γιώργου Καψάλη , στην εφημερίδα " ΛΙΔΩΡΙΚΙ " , αριθ.φύλλου 34 - Σεπτεμβρίου 1984 , διαβάστε το :

" ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΙΔΩΡΙΚΙΟΥ "

   Το Λιδωρίκι , καρδιά κι' ανασασμός της Ρούμελης , χωμένο εκεί που σμίγουν η Γκιώνα και τα Βαρδούσια , σέρνει στα χρόνια - άλυτο μυστήριο -τ' όνομά του.

   Πολλοί καταπιάστηκαν στο να βρουν τη ρίζα , αλλά κανένας - ως τώρα τουλάχιστον - δεν έδωσε μιά εξήγηση τέλεια , απόλυτα σωστή . Ο Καμπούρογλου , εξετάζοντας πολλά " Τοπονυμικά παράδοξα " , λέει πως - τούτο το όνομα - πιθανό είναι νάχει σχέση με την Αρκαδική περιφέρεια της Λεοδώρας η Λειδώρας .

   Από μιά άποψη , αυτή η γνώμη δεν είναι και τόσο ευκολόδιωχτη , γιατί και στην μυθολογία να ψάξουμε , βλέπουμε σχέσεις ανάμεσα στους Αρκάδες τους παλιούς , και τους Αιτωλούς , κατοίκους της σημερινής Δωρίδας .

  Ίσως , λοιπόν , απ' το δένδρο λοιδοριά η αλοιδοριά η λιδοριά να βαφτίστηκε έτσι το Πελοποννησιακό εκείνο μέρος , κι' ύστερα , άποικοι που πέρασαν την αντίπερα μεριά του Κορινθιακού , κουβάλησαν και τ' όνομα μαζί τους ( μπορεί νάγινε και τ' αντίθετο ).

   Πάλι , είναι δυνατό , να μη χρωστιέται στο δέντρο Λιδοριά , όπως λέει - πάντα - ο Καμπούρογλου , αλλά σε μιά άλλη αιτία , όπως π.χ. στα Δώρα της Ήρας ( Ηροδώρα , Λιοδώρα , Λειδώρα ) .

   Ο Αραβαντινός - από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με την Ήπειρο - το αποδίδει αλλού .

   Της Αιτωλοδωρικής χώρας - γράφει - σιγά -σιγά τ' όνομα " φαγώθηκε " κι' έμεινε κάτι απ' τη μέση της , ένα " Λοδωρίκη " , που στην αρχή , σήμαινε κομμάτι της Αιτωλίας - Δωρίδας , κι' ύστερα έμεινε μόνο στη Δωρίδα . Τούτο είναι το πιό λαθεμένο απ' όλα .

   Φτάνει μονάχα να πούμε πως , Αιτωλοδωρική χώρα δεν υπήρξε ποτέ και ότι η σημερινή Δωρίδα - παλιά χώρα των Λοκρών - ονομάστηκε με το τωρινό όνομά της μετά την Επανάσταση του '21 , γιά να φανή πόσο μεγάλη είναι η απόστασή του απ' την πραγματικότητα .

   Κείνο πούναι γεγονός , είναι πως το Λιδωρίκι - είτε σαν όλης της περιφέρειας , είτε σαν του χωριού όνομα - είναι γνωστό απ' τον 8ο αιώνα μετά τη γέννηση του Χριστού . Και κει πάνω πρέπει να σταθούν οι σκέψεις . Ο Γιάννης Βλαχογιάννης - το καμάρι της Ναυπακτίας - το αποδίδει σε μιά λατινική οικογένεια GEODORIX , που πιθανώς νάζησε στα μέρη τούτα της Ρούμελης κι' άφησε - κληρονομιά στο χρόνο - τ' όνομά της .

   Δεν ξέρω που το στήριξε ο μεγάλος αυτός γείτονας . Αν όμως εννοεί , πως εκείνα που γράφει γίνηκαν με την κάθοδο των Φράγκων στην Ελλάδα , γιατί , όπως ξανάπαμε , τετρακόσια χρόνια πριν τους φίλους σταυροφόρους , τόλεγαν Λιδωρίκι το μέρος ;

   Ο Λέων ΣΤ' ο Σοφός ( Αυτοκράυορας του Βυζαντίου 886-912 μ.Χ. ), στον κατάλογο των Επισκοπών , αναφέρει και την Επισκοπή Λιδωρικιού , υπαγόμενη στην Μητρόπολη της Λάρισας . Τότε πάλι , ο Επίσκοπος Καισάρειας Αρέθας ( 850-932 μ.Χ. ) , γράφοντας γιά το που ήταν η αρχαία Πυλαία , Λιδωρίκι το λέει το μέρος . Μ' αυτά , πέφτει η θεωρία εκείνων που το αποδίδουν στους Φράγκους και μένει μόνο - που μπορεί νάχη σχέση το ψάξιμο - μήπως πάρθηκε η ονομασία από το Λατινικό GLIDORISI ,δηλαδή οι Δωριείς .

   Αν δεχτούμε πως αυτό έγινε στις σταυροφορίες , γιά τους παραπάνω λόγους , σβήνει η εκδοχή . Κι' αν πούμε ακόμα , πως βάπτισαν οι Λατίνοι το μέρος πριν έλθουν εδώ , κι αύτό δεν έχει γερές βάσεις , γιατί - μάλλον - δε θα κάνουν λάθος και πουν έτσι μιά περιοχή που δεμ ήταν η Δωρίδα , ούτε θάμενε απ' τους αγράμματους Αιτωλολοκρούς το νέο επώνυμο ίσα με τα σήμερα .

   Δεν υπάρχει , δηλαδή , περίπτωση νάχουμε νουνό απ' την ιταλική χερσόνησο . Απ' τους ξένους , κείνοι που ίσως , βάλαν το χεράκι τους είναι οι Σλάβοι . Τούτοι κατέβηκαν στον τόπο που λέμε γύρω στα 540 μ. Χ. και κάναν τις συνηθισμένες δουλίτσες τους . Μείναν χρόνια εδώ ( μέχρι το 800 πηγαινοερχόντουσαν ) και στο σημερινό Δωρικό χώρο , άφησαν ονόματα που μαρτυρούν το πέρασμά τους ( Βαρδούσια , Πλέσιβα , Γκιώνα κλπ. ) . Γεννιέται , λοιπόν , η απορία : Μήπως και το " Λιδωρίκι¨είναι Σλαβικό ;

   Πάνω από πατριωτισμούς και διαμαρτυρίες - γιά όσους σπεύσουν να φωνάξουν αντίθετα - πρέπει να ψαχτή το θέμα ( Η Ιστορία - καμιά φορά - δεν θέλει πατριωτισμό ) . Αφού βγάλαμε από τη μέση τους ξένους , ας κοιτάξουμε να δούμε μήπως κάνουμε κάτι καθαρά Ελληνικό ( το πιό πιθανο ) .

   Ύστερα απ' τον ισχυρισμό του Καμπούρογλου - που φέρνει την ονομασία απευθείας από τ' αρχαία χρόνια - δυό λύσεις - άλλες υπάρχουν . Η να το πήρε από άνθρωπο , ήρωα , διοικητή , γνωστό τέλος πάντων , η από άλλο λόγο .

   Γιά τον άνθρωπό που θάδινε τ' όνομά του σε μιά μεγάλη περιοχή κάτι θάλεγε η παράδοση .

   Δεν μας λέει τίποτα . Οι μόνοι που κάτι μπορούν νάχουν , οι γνωστοί Λιδωρίκηδες , βαφτίστηκαν έτσι όταν βρέθηκαν μακρυά από την πατρίδα τους γιά να τους ξεχωρίσουν , όπως και σήμερα γέμισε η Αθήνα " Λιδωρικιώτες " , απ' τα μέρη του Λιδωρικιού . Αυτοί -οι Λιδωρικιώτες - ήταν δυό κλάδοι και λέγονταν , ο ένας Τούντας η Ππαδογεωργόπουλος , κι' ο άλλος Σκαρλάτος . ( Γιά να μη μένη αφορμή γιά διαμαρτυρία όσων θίγονται απ' αυτό , μεταφέρω τι γράφει ο Θανάσης Λιδωρίκης στ' απομνημονεύματά του :

" Ωνομαζόμην Αθανάσιος Νικολάου Σκαρλάτος , επειδή δε οι Αλβανοί συνηθίζωσιν ίνα δίδωσιν τα ονόματα των τόπων με ωνόμαζον Θανάση από το Λιδωρίκι " ).

   Δεν υπάρχει λοιπόν - απ' ό,τι ξέρουμε - γνωστός επιφανής άνδρας ( η οικογένεια ) να βαφτίσουν μιά επαρχία ολόκληρη . Κι' έτσι , μένει " ο άλλος λόγος " .

   Είναι σκέψη δική μου , απλή , που ίσως είναι το αυγό του Κολόμβου .

  Οι Βυζαντινοι λέγαν " Λιδωρίκιον " ένα είδος αμυντικού μέσου , κάτι σαν θώρακα . Αυτό τους ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕ από τα ακόντια και τα βέλη . Αν τούτο δω το χαρακτηριστικό , το μεταφέραν στην περιοχή που τα βουνά της - οι λίθοι - την προστατεύουν και φτιάξαν το ΛΙΘΟΔΩΡΙΚΙΟΝ , δηλαδή λίθινη ( πέτρινη , βουνίσια ) ασπίδα ;

   Δεν ξέρω τι αντιρρήσεις μπορεί να γεννηθούν σ' αυτό το λογιμό . Το βλέπω όμως - χωρίς ψαχουλέματα και απίθανες εκδοχές - τύπου μακαρίτη Αραβαντινού - ως το πιό σταθερό .

Κι' είναι και τ' άλλο .

   Ο Αρέθας - πούπαμε παραπάνω - αναφέρει το Λιδωρίκι γυρεύοντας να βρη που είναι η Πυλαία , οι Θερμοπύλες οι γνωστές . Λέει ο Δεσπότης , " Κατά την Φωκίδα δε γην ην αύτη η Πυλαία . Οίμαι δε ταύτην είναι το νυν καλούμενον Λιδωρίκην ".

Γιατί "Οίμαι...λοιδορίκη " ;

   Γιατί απλούστατα , το Λιδωρίκι , όλο βουνά , έχει πολλά κοινά με το μέρος που μαζεύονταν οι Αμφικτύονες , μέρος ασφαλές , αδιάβατο , άτρωτο .

   Είναι κλεισμένο - δηλαδή - μ' ένα ΛΙΘΟΔΩΡΙΚΙΟΝ που το καλύπτει απ' όλες τις πλευρές και τούτο ο Αρέθας θα τόξερε πιό καλά γιατί το βάφτισμά του έγινε και γνώριζε το τι εσήμαινε τ' όνομα .

   Όσο γιά το πως από ΛΙΘΟΔΩΡΙΚΟΝ γίνηκε όπως το λέμε τώρα , δεν χρειάζονται πολλά . Είναι καθαρά , λόγοι προφοράς .

   Τούτη η λέξη ήταν μεγάλη και δύσκολη γιά την τραχειά γλώσσα των κατοίκων και με τη μανία πούχουμε να τα κάνουμε όλα απλά , κόψαν , συγχώνευσαν δυό γράμματα και τάβαλαν όλα στο σημερινό καλούπι , απ' όπου βγήκε το Λιδωρίκι , το γνωστό Λιδωρίκι που τόσα και τόσα έχει προσφέρει στην Ελλάδα .

   Αυτά έγραφε ο Γιώργος Καψάλης σε άρθρο του που πρωτοδημοσιεύτηκε στην ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών " ΒΡΑΔΥΝΗ " στο φύλλο της 1-2-1965 , και αργότερα , όπως προείπαμε , στην εφημερίδα " ΛΙΔΩΡΙΚΙ ".

   Σε άλλα σχόλιά μας θα δώσουμε και όποιες άλλες σχετικές πληροφορίες , έχουμε και θα θέλαμε και από σας φίλοι μου , νάχουμε τις όποιες απόψεις σας , που ευχαρίστως προβληθούν στη Λιδορικιώτικη σελίδα .

   Μελετήστε όλα τα στοιχεία που σας δώσαμε σήμερα , σχηματίστε την άποψή σας και την περιμένουμε . 

Από την εφημερίδα Ημερήσια 

Γκιώνα από της εκδόσεις της Ημερησίας 

---

Για τα αντισταθμιστικά... ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ Πρόταση προς το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δωρίδος Του Γιώργου Φωτόπουλου M. sc. Τέως Προέδρου Κοινότητας Λιδωρικίου Παρακολουθώντας επί δεκαετίες τις δημόσιες τοποθετήσεις τοπικών αρχόντων, πολιτικών, πολιτικάντηδων, αλλά και τις καφενειακές συζητήσεις για τα αντισταθμιστικά της λίμνης Μόρνου, είπα τώρα που γέρασα να καταθέσω κι εγώ κάποιες σκέψεις και μία πρόταση. Όσο πιο πολλά χρόνια περνούν, τόσο αυξάνονται οι μνηστήρες αντισταθμιστικών όσο και οι απαιτήσεις τους, γεγονός που εξασθενεί τις δίκαιες απαιτήσεις των πραγματικά πληγειθησών περιοχών και κοινοτήτων. Διάβασα π.χ. ότι ο κ. Δήμαρχος Δελφών απαιτεί λέει αντισταθμιστικά…γιατί η ΕΥΔΑΠ τους πήρε το νερό (πηγάζει από τα βουνά που τώρα με τον Καλλικράτη ανήκουν στο Δήμο Δελφών, ενώ όταν έγινε το έργο ανήκαν στις τοπικές κοινότητες). Ξεχνάει ο κ.Δήμαρχος, ότι οι τ. Δήμοι Άμφισσας, Ιτέας, Γαλαξιδίου, Δεσφίνας, κ.ά. αν και ουδόλως επλήγησαν από το φράγμα του Μόρνου, παίρνουν επί δεκαετίες αντισταθμιστικά με τη μορφή δωρεάν περίπου ύδρευσης και δεκάδες θέσεις εργασίας της ΕΥΔΑΠ στην Άμφισσα. Ποιες όμως είναι πραγματικά πληγείσες κοινότητες και σε ποιο βαθμό; Ολοσχερώς του Καλλίου, αλλά και έμμεσα του Κλήματος που ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το Κάλλιο. Το Λιδωρίκι έχασε το 100% της ιδιωτικής καμπίσιας αρδεύσιμης γόνιμης γης, τα καλύτερα δημοτικά εδάφη για βοσκοτόπια και ζωτικό χώρο ανάπτυξης που βρίσκονται τώρα στον πυθμένα της Λίμνης. Είναι σαν η Αθήνα να καλύφθηκε με νερό και να μείνει μόνο ο Υμηττός και η Πάρνηθα. Το Λευκαδίτι έχασε όλα τα ποτιστικά του χωράφια. Η Γρανίτσα (Διακόπι) μεγάλο μέρος απ’ τα ισιάδια (καμπίσια χωράφια και βοσκοτόπια), αλλά κυρίως αποκόπηκε συγκοινωνιακά από το Λιδωρίκι – Άμφισσα – Αθήνα, αφού τετραπλασιάστηκε η απόσταση οδικώς ως το Λιδωρίκι. Ο Κόκκινος είχε την ίδια τύχη, δηλαδή σκεπάστηκαν με νερό όλα τα καλά χωράφια και οι λογγές και πενταπλασιάστηκε η απόσταση ως το Λιδωρίκι. Για τα χωριά της Βορειοδυτικής Δωρίδας (Κροκύλειο – Πενταγοί– Αρτοτίνα – Δάφνος – Διχώρι – Ψηλό Χωριό – Κριάτσι – Αλεποχώρι – Κερασιά – Τρίστενο) πολλαπλασιάστηκε η απόσταση ως Λιδωρίκι – Άμφισσα. Τα χωριά Άβορος και Δωρικό (Σεβεδίκο) έχασαν όλα τα παραποτάμια χωράφια και ζωτικό παραποτάμιο δημόσιο χώρο, ενώ και γι’ αυτά πολλαπλασιάστηκε η απόσταση έως το Λιδωρίκι – Άμφισσα. Η Λεύκα και Πεντάπολη έχασαν όλα τα καλύτερα χωράφια τους και όλα τα δυνητικά ποτιστικά. Επιπλέον, όλα τα προαναφερθέντα χωριά και ο Κονιάκος, Μαλανδρίνο, Βραίλα, Αμυγδαλιά, Σκαλούλα, Σώταινα επλήγησαν από την αυστηρή Νομοθεσία προστασίας της λεκάνης απορροής που απαγορεύει κάθε βιοτεχνική ή βιομηχανική δραστηριότητα 1.500 μέτρα από την Ανώτερη στάθμη της Λίμνης και για ρυπογόνες δραστηριότητες ως τις κορυφές των βουνών. Τα χωριά που αναφέρω καταδικάστηκαν έτσι σε θάνατο, αφού τους αφαιρέθηκαν «γη και ύδωρ», απαραίτητα για τη Γεωργία και τους απαγορεύτηκε το επόμενο στάδιο επιβίωσης, δηλαδή η βιοτεχνική – βιομηχανική παραγωγή. Ας μη μιλήσουμε ότι απαγορεύονται οι κτηνοτροφικές μονάδες που προϋπήρχαν!!! 1.500 μέτρα από τη Λίμνη, η χρήση λιπασμάτων ή φυτοφαρμάκων αν κάποιος θέλει να καλλιεργήσει π.χ. φρουτόδεντρα στα λίγα χωράφια που απέμειναν και άλλα γλαφυρά και ωραία, διότι οι νομοθέτες αντιμετώπισαν την περιοχή μας σαν να ήταν ακατοίκητη και ουσιαστική συνέπεια της νομοθεσίας είναι να καταλήξει ακατοίκητη! Σε ποιον ανήκει το νερό; Οι Αμφισσείς κ.ά. θεωρούν ότι τους ανήκει γιατί πηγάζει απ’ τα βουνά που ανήκουν (τώρα) διοικητικά στον Δήμο τους. Όλοι οι Φωκείς ότι τους ανήκει γιατί τότε διοικητικά υπήρχε ο νομός Φωκίδας. Το νερό όμως ανήκει κατά παράδοση και διεθνώς στους κοντινότερους άμεσους χρήστες, και όσο συνεχίζει τον ρου του στους επόμενους, μεθεπόμενους κ.λ.π. Απ’ τη Στρώμη, Μαυρολιθάρι και Αθανάσιο Διάκο, Κονιάκο, Λευκαδίτι, Λιδωρίκι κ.λ.π. ως το σημερινό φράγμα υπήρχαν ποτιστικά αυλάκια που ξεκινούσαν απ’ το ποτάμι και πότιζαν χωράφια, περιβόλια και λογγές, ενώ κατά μήκος του ποταμού υπήρχαν δεκάδες νερόμυλοι, οι οποίοι αφού δε χρειάζονται σήμερα, θα μπορούσαν να παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, πηγή πλούτου αλλά και άλλων δραστηριοτήτων για τις κοινότητες αυτές. Το υπόλοιπο νερό έφθανε στο Δέλτα του Μόρνου όπου κι εκεί ποτίζονταν χωράφια. Αν λοιπόν οι Αθηναίοι κ.ά. έπαιρναν το νερό από τις εκβολές του Μόρνου αντί να χύνεται στη θάλασσα, ουδέν πρόβλημα. Το πήραν όμως για μερικούς (που αναφέρω παραπάνω και όχι όλους τους Φωκείς) μέσα από το σπίτι τους, άλλων (Καλλιέων) αφού το κατέστρεψαν, άλλων αφού πήραν το μισό και τη μισή αυλή τους και άλλων λίγο ή πολύ αφού τους πήραν τα χωράφια και τον ζωτικό τους χώρο. Αυτές λοιπόν οι συγκεκριμένες κοινότητες επλήγησαν – ΟΧΙ ΟΛΗ Η ΔΩΡΙΔΑ/ΦΩΚΙΔΑ – και πρέπει να αποζημιωθούν-ενισχυθούν για να επιβιώσουν και αν είναι δυνατόν να ξανανθίσουν. Τα αντισταθμιστικά επί δεκαετίες επαναλαμβάνονται ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ ή ΓΡΑΠΤΑ σε συζητήσεις με πολιτικούς, υπουργούς κ.λ.π. που έρχονται και παρέρχονται, όπως και οι τοπικοί άρχοντες για τους οποίους δεν υπάρχει συνέχεια. Ο ίδιος προσωπικά υπήρξα για ένα φεγγάρι Πρόεδρος Κοινότητας Λιδωρικίου, αλλά και λόγω ηλικίας έχω παρακολουθήσει την ιστορική εξέλιξη του θέματος. Οι πολιτικοί διαχρονικά όχι μόνο αθέτησαν τις υποσχέσεις τους (από το σχεδιασμό, περάτωση του έργου και μέχρι σήμερα), αλλά δεν τις μετέφεραν στους επόμενους. Η ΕΥΔΑΠ οδεύει προς ιδιωτικοποίηση, επομένως οι πολιτικοί – Κυβέρνηση της οποίας οι πληγείσες περιοχές είχαν ως συνομιλητές κι υποσχεσιολόγους ως σήμερα, θα χάσουν τον έλεγχο της ΕΥΔΑΠ και επειδή η χώρα μας δε διαθέτει ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΥΔΑΤΩΝ ( ναι, υπάρχει και τέτοιο στη Σουηδία με τα πολλά ποτάμια και τις λίμνες, που δικάζει τέτοιες υποθέσεις) επείγει κατά την κρίση μου και γι’ αυτό προτείνω… «Την άμεση Προσφυγή του Δήμου Δωρίδας, για λογαριασμό του πρώην Δήμου Λιδωρικίου και ακριβώς και μόνο των πληγεισών κοινοτήτων, στα Ελληνικά Δικαστήρια κατά του ελληνικού κράτους απαιτώντας»: Αποζημιώσεις (αντισταθμιστικά) για τις μέχρι σήμερα απώλειες-ζημιές των πληγεισών κοινοτήτων. Επιβολή μόνιμης αντισταθμιστικής αποζημίωσης υπέρ της ανάπτυξης των πληγεισών κοινοτήτων και ΟΧΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ. Δικαίωμα απεριόριστης δυνατότητας χρήσης των νερών των ποταμιών και της Λίμνης για οποιαδήποτε χρήση (αρδευτική, βιομηχανική) από τους κατοίκους και μελλοντικούς κατοίκους των πληγεισών κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένης και της υδροδύναμης για παραγωγή ηλεκτρισμού. Αποκλειστικό δικαίωμα αλίευσης και αδειοδότηση ερασιτεχνικής αλιείας για ξένους στις πληγείσες κοινότητες και τους κατοίκους τους. Ελάφρυνση των περιβαλλοντολογικών περιορισμών που επιβάλλει η νομοθεσία ή αντίστοιχα ισχυρή ενίσχυση από το κράτος ήπιων μη ρυπογόνων επενδύσεων, για να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας. Οτιδήποτε λογικό και αιτιολογημένο ζήτημα ενδεχομένως μου διαφεύγει στο παρόν συνοπτικό σημείωμα. Η Δημοτική Αρχή για λόγους συνέχειας και συνέπειας(η διαδικασία θα είναι μακροχρόνια, παρεμβάλλονται εκλογές νέων δημοτικών αρχόντων κ.λ.π.) θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να ορίσει επιτροπή υποστήριξης, αποτελούμενη από ένα κάτοικο εγνωσμένου κύρους από κάθε πληγείσα κοινότητα, η οποία θα υποστηρίζει με συλλογή λεπτομερειακών στοιχείων, επιχειρημάτων κ.λ.π. τους νομικούς του Δήμου. Επίσης, θα επιδιώκει δημοσιότητα για να κρατά στην επικαιρότητα το θέμα, θα ενημερώνει τους δημότες και μετοικίσαντες συγχωριανούς μας, δεδομένου ότι οι νέοι μας φυσικά έχουν άγνοια για το ιστορικό υπόβαθρο του ζητήματος. Ο Δήμος οφείλει να κάνει έκκληση σε Νομικούς και Ειδήμονες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για να βοηθήσουν, με επιχειρήματα ή δεδικασμένα παρομοίων υποθέσεων, τους δικηγόρους που θα ορίσει ο Δήμος. Σε περίπτωση αρνητικού για μας αποτελέσματος, ο Δήμος να ετοιμάζεται για εφέσεις μέχρι εξάντλησης των ένδικων μέσων στην Ελλάδα, ώστε να μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.    Υ.Γ. Οι κατά φαντασίαν και μη άμεσα πληγέντες διεκδικητές αντισταθμιστικών, αν συνεχίσουν να μη ντρέπονται ας πράξουν κατά την κρίση τους. Υπάρχουν δε ψυχίατροι και πολύ καλά ψυχοφάρμακα. Πρέπει όμως εν κατακλείδι να καταλάβουν ότι κάνουν ζημιά στις πραγματικά πληγείσες κοινότητες, διότι τα δικαστήρια δε λειτουργούν σαν τους πολιτικάντηδες, ούτε επιδικάζουν αποζημιώσεις σε θύματα και τραυματίες και ταυτόχρονα στους θεατές του δυστυχήματος.