ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ : Ιστορική Ι. Μ. της ΠΑΝΑΓΙΑΣ που έκαψαν οι τούρκοι το 21 παίρνει φωτιά αμέσως μετά την παραβίαση του τούρκου αρχηγού στα ΙΜΙΑ

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Η ΠΑΝΑΓΙΑ της Βαρνάκοβας ξαναδίνει σημάδι , όπως την παραμονή του τορπιλισμού της Έλλης.

Εγώ αδελφοί τα γράφω και ανατριχιάζω.

Αυτή η τελευταία Κυριακή του Ιανουαρίου είχε από όλα.

Εσείς κρίνετε αν όλα αυτά που συμβαίνουν είναι τυχαία ή σύμπτωση ή ένα σημείο μεγάλο για επικίνδυνο γεγονός που πλησιάζει στην ταλαιπωρημένη και αδικημένη πατρίδα.

Δεν πέρασε λίγη ώρα που ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της γειτονικής χώρας, Χουλουσί Ακάρ, παραβιάζοντας με θρασύτητα τα χωρικά μας ύδατα στα ΙΜΙΑ, Κυριακή ημέρα του ΘΕΟΥ που συνέπιπτε με την μνήμη της απώλειας των αδικοχαμένων τριών παλληκαριών μας στην βραχονησίδα των Ιμίων …σε λίγο παίρνει φωτιά το Ιστορικό Μοναστήρι της Βαρνάκοβας που κάηκε από τους τούρκους στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 γιατί προσέφερε τα μέγιστα στο υπόδουλο γένος των Ελλήνων Ορθοδόξων- Ρωμιών.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ της Βαρνάκοβας μας έδωσε επίσης μεγάλο σημείο παραμονές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
«Θαυμαστὸ γεγονὸς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ προσώπου τῆς Θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας, παραμονές τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τό 1940. 

Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γηραιότερους κατοίκους οἱ ὁποῖοι ἦσαν παρόντες στὸ γεγονός, λέγουν ὅτι ἦσαν μεταξὺ τοῦ πλήθους τῶν Προσκυνητῶν ποὺ εἶχε κατακλύσει τὸ Μοναστῆρι, ποὺ πανηγύριζε τὸν δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, ὅταν μέσα στὴν Ἐκκλησία αἰσθάνθησαν βουὴ καὶ τρυγμό.

Κοίταξαν πρὸς τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ζητώντας τὴν βοήθειά Της γιὰ τὸν τοπικὸ σεισμὸ ποὺ αἰσθάνθησαν. 

Τότε, ἄκουσαν «κράκ» καὶ εἶδαν στὸ πρόσωπο στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ γίνεται μιὰ ἐγκάρσια ρωγμὴ ἡ ὁποῖα ὑπάρχει μέχρι σήμερα, καὶ εἶπαν· «κάτι κακὸ θὰ συμβεῖ». 

Τὴν ἐπόμενη μέρα ἔμαθαν ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ οἱ Ἰταλοὶ τορπίλισαν ὑπούλως τὸ πλοῖο Ἕλλη ποὺ πῆγε Προσκυνητὰς στὴν Τῆνο.» [ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας», 1997] analogion.gr/

Σήμερα Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

ΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 

ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ σκάζει μύτη ο θρασύδειλος τούρκος

«Με τα νεύρα της Αθήνας παίζει η Άγκυρα, καθώς μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των 8 αξιωματικών στην Τουρκία και τις απειλές του Ταγίπ Ερντογάν, σήμερα το πρωί μια πυραυλάκατος προσέγγισε τα Ιμια.

Το περιστατικό έγινε περίπου στις 11 το πρωί της Κυριακής, όταν τουρκική πυραυλάκατος μαζί με δύο ταχύπλοα των ειδικών δυνάμεων με κομάντος φάνηκε να κατευθύνονται με ταχύτητα προς τις δύο βραχονησίδες. Μάλιστα, σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ, στην πυραυλάκατο επέβαινε ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της γειτονικής χώρας, Χουλουσί Ακάρ.

Το ΓΕΕΘΑ απαντά στην τουρκική πρόκληση στα Ιμια: Υπήρξε παραβίαση υδάτων» http://www.iefimerida.gr/

ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
«Στις φλόγες έχει παραδοθεί το ιστορικό μοναστήρι της Βαρνάκοβας στη Ναυπακτία.
Η φωτιά έχει προσλάβει μεγάλες διαστάσεις, με αποτέλεσμα να καίγονται οι κοιτώνες του μοναστηριού, ενώ εκτός κινδύνου βρίσκονται οι μοναχές, οι οποίες έχουν μεταφερθεί σε ασφαλές σημείο. 

Παράλληλα, μάχη με τις φλόγες δίνουν 16 πυροσβέστες με 8 οχήματα, που προσπαθούν να περιορίσουν την φωτιά.» thetoc.gr

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ και την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ολοκαύτωμα λευτεριάς η Βαρνάκοβα…

Ιδρώτα, δάκρυ και αίμα πρόσφερε ο Βαρνακοβίτης Καλόγερος στον Χριστό και στην αγαπημένη του Πατρίδα…
Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους και ας μας ευλογούν. Άφησαν υπόδειγμα ζωής και θυσίας.

«H Βυζαντινή Μονή της Βαρνάκοβας βρίσκεται 45 περίπου λεπτά ανατολικά της Ναυπάκτου, προς τον παλαιό δρόμο του Λιδωρικίου, πέραν του Ευπαλίου.

Είναι κτισμένη το 1077 μ.Χ. από τον Όσιο Αρσένιο τον Βαρνακοβίτη, επάνω σ’ ένα μικρό λόφο και μέσα σ’ ένα απέραντο δάσος από δρυς και αγριοκαστανιές.

Το Καθολικό είναι σε ρυθμό Βασιλικής μετά τρούλλου και το δάπεδο αποτελείται από θαυμάσια μαρμαροθετήματα του 11ου αιώνος.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου Κομνηνοί, εβοήθησαν οικονομικώς τη Μονή και της εδώρησαν πολλά κτήματα στην κοιλάδα του Μόρνου, που έφθαναν μέχρι τη θάλασσα, και νησιά του Κορινθιακού.

Το 1826 η Μονή κατεστράφη μερικώς από τους Τούρκους και ανεκαινίσθη από τον I. Καπποδίστρια το 1831.

Η ιστορία του Μοναστηριού είναι πράγματι συγκλονιστική. Η προσφορά του στο Έθνος πολύ μεγάλη, γιατί δεν επρόκειτο μόνο για οικονομική ενίσχυση, αλλά για κάτι πολύ βαθύτερο.

Το Μοναστήρι της Παναγίας της Βαρνάκοβας διά της Χάριτός Της ήταν και είναι πνευματικό θησαυροφυλάκιο, τόσο για τους Στερεοελλαδίτες, όσο και για κάθε προσκυνητή. Ήταν και είναι ιερό καταφύγιο μέσα στη θανάσιμη παγωνιά της οποιασδήποτε μορφής σκλαβιάς και δυστυχίας. Ζεστασιά ζωής, παρηγοριά θεοδώρητη, παρουσία Κυρηναίου, όπως και κάθε Ιερά Μονή, στην ανηφορική πορεία των πιστών όλων των αιώνων.

Κυρίως όμως στις φοβερές εποχές της Τουρκοκρατίας, της Ενετοκρατίας και τώρα της υλοκρατίας.

Το πρώτο χτύπημα το δέχθηκε η Μονή της Παναγιάς κατά το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνος. Ενώ κατόρθωσε να ξεφύγει τα δεινά της Φραγκοκρατίας και τον φθόνο των Λατίνων, διότι ανήκε εδαφικώς στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και προστατεύτηκε από τους άρχοντες Κομνηνούς, όταν εξαπλώθηκαν οι Τούρκοι στην Ελλάδα, υπέστη την πρώτη καταστροφή.

Κατά πληροφορίες, το Μοναστήρι παραδόθηκε τότε στις φλόγες και κατεστράφη μερικώς. Κατάφερε όμως, με τη βοήθεια της Θεοτόκου, να συνεχίσει την θεοφιλή πορεία του ως θείο εργαστήριο αρετής και εξαγιασμού φιλοθέων ψυχών.

Το δεύτερο χτύπημα το δέχθηκε τον Μάιο του 1826 από τους Τούρκους, ως εκδίκηση για τα όσα έπραξε και αγωνίστηκε εναντίον της τυραννίας τους μέσα στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς.

Περιέθαλψε, έθρεψε, παρηγόρησε, ενίσχυσε, προστάτευσε, μόρφωσε (με Κρυφό Σχολειό σε επίπεδο Σχολαρχείου) και τελικά πολέμησε στο πλευρό του μαρτυρικού και αγωνιζομένου Έλληνα, για να δοθή το τίμημα της Ελευθερίας.

Μετά την έξοδο του Μεσσολογγίου, το Μοναστήρι φιλοξένησε μια ομάδα από τα ηρωικά γυναικόπαιδα, τα οποία ενώ κατέφυγαν στον άη – Συμιό, αρβανιτιά τα κατεδίωξε και κυνηγημένα έφθασαν στην Βαρνάκοβα, όπου βρήκαν στοργική φιλοξενία και περιποίηση. Μετά, για περισσότερη ασφάλεια, τα φυγάδευσαν στα Σάλωνα.

Επακολούθησε στις 3 Μαΐου του 1826 η πολιορκία της Μονής από στρατεύματα του Κιου-ταχή. Μετά από ηρωική αντίσταση 150 υπερασπιστών της Μονής, έναντι 4000 Τούρκων επί 23 ημέρες, αφού αναγκάστηκαν στρατιωτικοί και Μοναχοί να κάνουν έξοδο στις 26 Μαΐου, οι Τούρκοι κατέλαβαν το Μοναστήρι και ανατίναξαν τον Ναό με πυρίτιδα!
Ολοκαύτωμα λευτεριάς η Βαρνάκοβα…

Ιδρώτα, δάκρυ και αίμα πρόσφερε ο Βαρνακοβίτης Καλόγερος στον Χριστό και στην αγαπημένη του Πατρίδα…
Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους και ας μας ευλογούν. Άφησαν υπόδειγμα ζωής και θυσίας.
pemptousia.gr/23 Αυγούστου 2014

Με πίστη και ελπίδα

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Η πυρκαγιά σύμφωνα με κάποιες πηγές φέρεται να προήλθε από τον ξυλολέβητα της Μονής και γρήγορα επεκτάθηκε στα υπόλοιπα τμήματα λόγω των εύφλεκτων υλικών - Στη μεγάλη επιχείρηση της κατάσβεσης πήραν μέρος 11 οχήματα της Πυροσβεστικής

Μια πολύ δύσκολη μέρα για το Χριστεπώνυμο πλήθος της περιοχής,από την μεγάλη πυρκαγιά που κατέστρεψε σχεδόν στο σύνολό της την Ι. Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Βαρνάκοβα του νομού Φωκίδας.

Σύμφωνα με πληροφορίες έχει καταστραφεί ολοσχερώς ο χώρος όπου γινόταν αναστήλωση στη Μονή, καθώς και τα κελιά των μοναχών, οι οποίες απομακρύνθηκαν από το χώρο και δεν θα επιστρέψουν, καθώς δεν μπορεί πλέον η Μονή να κατοικηθεί.

Η πυρκαγιά σύμφωνα με κάποιες πηγές φέρεται να προήλθε από τον ξυλολέβητα της Μονής και γρήγορα επεκτάθηκε στα υπόλοιπα τμήματα λόγω των εύφλεκτων υλικών.






Από την καταστροφική μανία της φωτιάς γλύτωσαν μόνο το παλαιό και νέο καθολικό της μονής, καθώς και ο χώρος της έκθεσης. Διασώθηκαν επίσης τα Ιερά λείψανα και η θαυματουργική εικόνα της Παναγίας, ενώ το αρχείο της Μονής καταστράφηκε.

Στην μεγάλη επιχείρηση της κατάσβεσης πήραν μέρος 11 οχήματα της Π. Υ.  από την Ναύπακτο,την Πάτρα,το Αίγιο,το Μεσολόγγι,την Άμφισσα,από την 6η ΕΜΑΚ υπό τον συντονισμό του διοικητή των πυροσβεστικών δυνάμεων της περιφέρειας αρχιπύραρχου κ. Κυριακόπουλου.  Να σημειωθεί επίσης ότι στον χώρο έσπευσαν από την πρώτη στιγμή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φωκίδας κ. κ. Θεόκτιστος, καθώς και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. κ Ιερόθεος οι οποίοι ενημερώνονταν διαρκώς για την πορεία της κατάσβεσης.

Εκ της πολιτικής ηγεσίας στο χώρο βρέθηκαν ο δήμαρχος Δωρίδας Γ. Καπεντζώνης και ο αντιδήμαρχος κ. Αν.  Ευσταθίου





Είναι από τα ιστορικότερα μοναστήρια της Στερεάς Ελλάδας και στέκει στην κορυφή ενός λόφου στα Βαρδούσια, μέσα σε πυκνό δάσος, που δεν κινδυνεύει από τις φλόγες, στο νοτιοδυτικό άκρο της Φωκίδας από το 1047. Εδώ υψώθηκε η σημαία της Επανάστασης του 1821, τρεις μέρες μετά την Αγία Λαύρα και σήμανε την έναρξη του Αγώνα στη Ρούμελη.

Ανάμεσα στα κειμήλια που φιλοξενούνται στο μοναστήρι, υπάρχει η εικόνα της Παναγίας Βαρνάκοβας, που χρονολογείται από κτίσεως του ναού και η οποία διασώθηκε από τους πυροσβέστες, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες. Σύμφωνα με την παράδοση, το εμφανές ράγισμα κατά μήκος του προσώπου που φέρει η εικόνα δημιουργήθηκε από τοπικό σεισμό που συνέβη στις 15 Αυγούστου 1940, την ώρα του τορπιλισμού της «Έλλης» στην Τήνο.

Πηγή: nafpaktianews, npress

Βαρνάκοβα

Κάηκε το Μοναστήρι της Βαρνάκοβας.

Κάηκαν τα Αρχεία και τα κελιά των μοναχών, γλίτωσαν η Εικόνα, τα "λείψανα" και το αρχονταρίκι. Φωτιά μάλλον από ξυλόσομπα.

φωτογραφία του Θύμιου Αλεξανδρή

Α. Παντελή Βαρδουσιώτη, τον φωτογράφο από την κάτω Μουσουνίτσα , που με τον φακό του έχει καταγράψει την ιστορία του τόπου μας.

Το blog Φθιωτικός Τυμφρηστός  το Σεπτέμβριο του 2015 είχε  ενα εξαίρετο αφιέρωμα στον 

Α. Παντελή Βαρδουσιώτη, τον φωτογράφο από την κάτω Μουσουνίτσα , που με τον φακό του έχει καταγράψει την ιστορία του τόπου μας.

Δυο άλλοι  φωτογράφοι της περιοχής μας με σπουδαίο έργο ήσαν ο Σ Γιαλαμάς και ο Ν Πανουργιάς για τους οποίους έχει γράψει ο Κ Καψάλης στο Λιδωρικι .

Κ Μπερτσιάς 

Απόστολος Παντέλης φωτογράφος

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Ο «Βαρδουσιώτης» Φωτογράφος-Λογοτέχνης

[Του Γιάννη Σαντάρμη-Ποιητή]

Κοπάδι από τραγιά στα Βαρδούσια 1960

Εργοτάξιο χωριανών του Ψηλού Χωριού Ιούλιος 1956

Ο Αποστόλης Παντέλης γεννήθηκε στην Κάτω Μουσουνίτσα της Φωκίδας το 1917 και πέθανε στις 7-9-2003 στην Αθήνα. Ήταν υψηλόσωμος άνδρας, αρρενωπός. Υπηρέτησε, ως κληρωτός, τη στρατιωτική του θητεία στο 420 Σύνταγμα Ευζώνων Λαμίας με το βαθμό του υποδεκανέα. Τελειώνοντας το στρατιωτικό, αυτοστρατολογήθηκε, κατά τα τέλη του Νοεμβρίου 1942, και κατατάχθηκε στα  στρατιωτικά τμήματα της αντιστασιακής οργάνωσης του καπετάνιου Ναπολέοντα   Ζέρβα, ετών 25 τότε, με το ψευδώνυμο Βαρδουσιώτης και υπηρέτησε έως τις 12 Φεβρουαρίου 1945, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, έχοντας, ως διοικητής πυροβόλων, 30 άνδρες στις διαταγές του. Πολέμησε γενναία τους εισβολείς Γερμανούς και Ιταλούς στα βουνά της Ηπείρου, της Αιτωλοακαρνανίας και των Αγράφων. Για την πολεμική του γενναιότητα του απονεμήθηκαν 2 πολεμικοί σταυροί και 1 χρυσό αριστείο ανδρείας.

     Στη συνέχεια, επιστρατεύθηκε και υπηρέτησε την πατρίδα 17 ακόμα μήνες στο 11^οΣύνταγμα Τεθωρακισμένων, στην Κηφισιά.

Ενθύμιο από το σκληρό, αλλά όμορφο αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας στην Εθνική Αντίσταση. 

Νοέμβριος 1942-Φεβρουάριος 1945. Διμοιρίτης πολυβόλων Ανθυπολοχαγός έφεδρος στο 2ο Τάγμα Γενικού 

Αρχηγείου Σ.Ο.Ε.Α. του Στρατηγού Ζέρβα

Αποστόλης Παντέλης

Ύστερα, έκανε πολλά επαγγέλματα βιοποριστικά, αλλ’ εκείνο που τον καθιέρωσε και τον κατέστησε πανελλήνια γνωστό, ιδιαίτερα όμως στην ευρύτερη Ρούμελη, ήταν το επάγγελμα του φωτογράφου. Χωρίς να ειδικευθεί στην τέχνη της φωτογράφισης, ήταν προικισμένος για τη δουλειά αυτή. Ήξερε τι έπρεπε να κλείσει και τι όχι σε μία φωτογραφία, για να θέλγει. Ό,τι και να φωτογράφισε, μιλά με μία βουβή, αλλά βροντερή, γλώσσα. Φωτογράφισε και τη σύγχρονη ζωή, αλλά κυρίως μας άφησε χρυσή κληρονομιά την παλιά ζωή που έζησε στο χωριό του, την Κάτω Μουσουνίτσα, και στον πλατύτερο γεωγραφικό χώρο, κάνοντας. τη δουλειά του φωτογράφου. Είχε οίστρο μέσα του, γι'αυτό αποθανάτισε τόσο παραστατικά την παραδοσιακή ζωή. Γάμους παλιούς, συμπεθερικά να περνούν καβάλα στ' άλογά τους, βαφτίσια, πανηγύρια, νυχτέρια, ξεφλουδίσματα στις αυλές, θερίσματα στα χωράφια - εκείνο τ' αλώνισμα απ' τον αλωνιστή Κώστα Τσαπάρα με τα έξι άλογα, ψηλά στο Μαυρολιθάρι της Φωκίδας, αλήθεια, τι πανοραμικό πράμα είναι, μιλάει η φωτογραφία, κατακάθαρη, με φόντο τα Βαρδούσια κι ας βγήκε το 1960. 

Παραδοσιακό αλώνισμα 1960 στα Βαρδούσια. Αλωνίζει ο Κώστας Τσαπάρας

    Πόσες και πόσες φωτογραφίες δεν έχει για γεγονότα κοινωνικά, για πρόσωπα ανθρώπων, για ζώα, για δένδρα, για βρύσες, για γεφύρια, για ό,τι φαντασθεί κανείς που να είναι παραδoσιακό. Οι φωτογραφίες του που αναφέρονται σε γεγονότα κάνουν τις στιγμές να υπάρχουν και μέσ’ απ’ τη στατικότητά τους αισθανόμαστε ότι ο χρόνος είναι υπαρκτός. Διoρατικός  voυς, γι’ αυτό, σαν καλή μέλισσα, μας κατέλειπε στην φωτογραφική του κυψέλη πλούσιο μέλι. 

    Τ’ όνομά του, σαν καλού φωτογράφου, έγινε από στόμα σε στόμα πασίγνωστο. Πολλοί επιφανείς άνθρωποι των γραμμάτων προτιμούσαν αυτόν για κάποια εκδούλευση φωτογράφισης. Μου είπε κάποτε ο Παντέλης πως ο μακαρίτης Σεραφείμ Τσιτσάς, ο άλλοτε δασάρχης της Ρούμελης και λογοτέχνης, αυτόν κάλεσε για μία φωτογράφιση κι ύστερα, διαπιστώνοντας την καλή δουλειά του, όπου ο δασάρχης πήγαινε με τους συνεργάτες του έπαιρνε και τον Παντέλη μαζί του, για να φωτογραφίζει, τον οποίον, εκτός από τη φωτογράφιση, του πλήρωναν και τα έξοδα διατροφής και διαμονής. Πολλοί, λοιπόν, Ρουμελιώτες έτρεχαν στο σπίτι του στο Λόφο Αξιωματικών, στο Περιστέρι της Αθήνας, κι έβρισκαν παραδοσιακέ; φωτογραφίες που ήθελαν. Το απέριττο ατελιέ του ήταν πηγή φωτογραφικού πλούτου. Χρέωνε τις φωτογραφίες στο κόστος, σχεδόν τις χάριζε. 

Τα Βαρδούσια το Μάη. Έχουν ακόμα χιόνια

    Οι φωτογραφίες του κοσμούν βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, σπίτια και γραφεία. 

   Είχε τόση φλόγα μέσα του για τη δουλειά του που κάποτε, όταν, λόγω σύνταξης, έκλεισε το μαγαζάκι του, κόντεψε να σκάσει απ' τη στενοχώρια του.  Το κράτησε µερικές µέρες κλεισµένο, αλλά το ξανάνοιξε, µόνο και µόνο να το βλέπει και να το χαίρεται και να είναι παράλληλα εκθετήριο παραδοσιακής φωτογραφίας για το κοινό. 

Γάμος στα Βαρδούσια 1960

Μεταφορά προικιών στα Βαρδούσια

    Δεν ήταν µόνον ικανός φωτογράφος ο Παντέλης, ήταν και καλός λογοτέχνης. Εγώ, µικρό παιδί, γυµνασιόπαιδας, τον έβλεπα µε τη φωτογραφική µηχανή, γιατί ζούσαµε στην ίδια γειτονιά. Δεν έτυχε όµως να γνωριστούµε. Τον γνώρισα αργά. Όταν πήγα µε τον Κώστα Μάρκο, τον εκπαιδευτικό, συγγραφέα και µουσικολόγο, απ’ το Κονιάκο της Φωκίδας, στο ατελιέ του και άκουσε τα’ όνοµά µου ότι είµαι ο Σαντάρµης που τα ποιήµατά µου διάβαζε, καταχάρηκε, θυµάµαι. Από τότε πήγαινα τακτικά στο σπίτι του. Μ' έτρωγε απ' το τηλέφωνο να τον επισκέπτοµαι πιο πολύ στο σπίτι του, να µου δείξει ετούτο, να µου δείξει τ' άλλο, να µου πει και να µου πει και να µου πει. Κι εγώ µεθούσα απ’ τη χαρά µου απ' όσα έβλεπα κι απ' όσα άκουγα. Πόσο ευγενικό ς ήταν απέναντί µου.

    Ευγενική και καλή κι η γυναίκα του, η Ευθυµία. Εκεί µου είπε ότι ασχολείται και µε το γράψιµο. Μου έδειξε κάποια κείµενα πεζά. Είδα πως στην πένα του είχε τη σφραγίδα της δωρεάς του ικανού λογοτέχνη. Κάτοχος λίγων γραµµάτων, εγώ 

εκπλησσόµουν διαπιστώνοντας πόσο καλά έγραφε. Ήξερε τι να γράψει και τι ν' αποσιωπήσει. Είδα πολλά διηγήµατά του. Στα γραπτά του δεν υπάρχει κενό και 

ασάφεια, είναι όλα σοφά δοµηµένα. Ό,τι έγραψε είναι γύρω σχεδόν απ' την παλιά 

ζωή της επαρχίας, την ποιµενική, τη γεωργική, την κοινωνική κι από τη φύση και τον κόσµο της. Του εξέφραζα τον ειλικρινή θαυµασµό µου για τα εναργή κείµενά του. 

Χαιρόταν. 

    -Έχεις µεράκι λογοτεχνικό µέσα σου, Αποστόλη, του είπα. 

    -Άχ, µου απάντησε, αργήσαµε να γνωριστούµε. Αν σε γνώριζα λίγο νωρίτερα, δε θα ήµουν ένας µεγάλος Παπαδιαµάντης, θα ’µουνα όµως ένας µικρός Παπαδιαµάντης! 

    Πολλά κείµενά του, που ελάχιστα τα ευπρέπισα, δηµοσιεύθηκαν στα περιοδικά Στερεά Ελλάδα και στις Φωκικές Σελίδες. Χαιρόταν που έβλεπε τη συγγραφή του δηµοσιευµένη. 

    Ήταν νοσταλγός του χωριού του κι έκανε σαν µικρό παιδί, όταν έφθανε το καλοκαίρι, να πάει να παραθερίσει στα βαρδουσιώτικα χώµατα. Επέστρεφε στην 

άνοστη Αθήνα ξαναγεννηµένος. 

    Το ακόλουθο δεν το γνώριζα. Όταν πέθανε και ήδη ήταν δημοσιευμένο το παραπάνω κείμενο στις «Φωκικές Σελίδες», η μικρή προσωπογραφία, με πληροφόρησε η καλοτάτη γυναίκα του πως, μετά από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την πατρίδα, θα γινόταν ιερέας. Καθαρός άνθρωπος, αγνή ψυχή, για να έχει τέτοιο θείο ζήλο. Για τη σκέψη του ότι ήθελε να γίνει παπάς δεν μου το είπε. Πόσα πολλά άλλα μου είπε…

    Σαν κατακλείδα, αναφέρω ότι ήταν ένας άνθρωπος µε τρυφερή παιδική ψυχή, άδολος, ντροπαλός, έντιµος στο έπακρο, συναισθηµατικός πολύ και πονόψυχος ακόµα και σ’ αυτά τα µυρµηγκάκια, 

    Τον ευχαριστούµε πολύ για το φωτογραφικό του κληροδότηµα. 

 

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Στη µνήµη του Αποστόλη Παντέλη (Βαρδουσιώτη).

Ω νοσταλγέ της όµορφης κι απλοϊκής ζωής,

                                    πια οι καιροί σου πέρασαν και η ζωή σου εδιάβη, 
                                    ο ανασασµός σου έσβησε, σαν φύσηµα πνοής, 
                                    τέλειωσε το ταξίδι του του βίου σου το καράβι. 

                                    Μες στης ζωής τη θάλασσα, µε το καράβι αυτό, 
                                    που τάχα δε σιργιάνισες και που δεν πήγες τάχα, 
                                    µα ένα δροµάκι σ' άρεθε, δροµάκι ζηλευτό, 

                                    αυτό στ' αγαπηµένο σου χωριό που πάει µονάχα . 

.                                    Τον εαυτό σου εύρισκες εκεί τον παιδικό, 

                                     των Βαρδουσιών χαιρόσουνα τ' άγρια τα κορφοβούνια, 
                                     µα πιο πολύ αναγάλλιασµα στα στήθια είχες γλυκό 
                                     όταν βελάσµατα άκουγες κι αχούς από κουδούνια. 

                                    Για την πατρίδα σου άδραξες, για τη γλυκιά σου γη, 
                                    σαν κλέφτης, µες στ' αντρίκιο σου το χέρι το τουφέκι, 
                                    παλικαρίσια χίµαγες µε λιονταρίσια οργή 

                                    µες στου πολέµου τη φωτιά και µες στ' αστροπελέκι.

                                    Αθώα ψυχή! Την όµορφη που έζησες ζωή 

                                    να την αφήσεις, σκέφτηκες, να τη θωρούνε κι οι άλλοι, 
                                    φακό στο χέρι άρπαξε ς και κίναες το πρωί 

                                    κι ως τη νυχτιά κουβάλαγες σοδειά πολύ µεγάλη. 

                                    Με το φακό σταµάτησες τους παλιακούς καιρούς, 
                                    κοπάδια φωτογράφισες µε τους τσοπαναραίους 

                                    και γάµους ρουµελιώτικους και νύφες και γαµπρούς 
                                    να ροβολάν απόκοντα µε τους συµπεθεραίους. 

                                    Νύχτες φεγγαροπλούµιστες και νύχτες απαλές, 
                                    νύχτες που οι κωλοφωτιές φωτίζουν οι φωτίστρες, 
                                    νυχτέρια, ξεφλουδίσµατα στις σπιτικέ ς αυλές 

                                    και κορασιές που τραγουδάν σαν βρύσες κελαηδήστρες. 

                                    Βόιδια να οργώνουν, θεριστές στο θέρο τον ξανθό, 
                                    αλώνια όπου οι αλωνιστές µε τ' άλογα αλωνίζουν, 
                                    βουνά µε χιόνια και βουνά µε ροδαµίσιο ανθό, 
                                    γιοφύρια τοξοκάµωτα, πηγές που γαργαρίζουν. 

                                    Πόσα ακόµα δεν άφησες, αµέτρητα πολλά, 

                                    ω έναν κόσµον άφησες, τον κόσµο το δικό σου 
                                    και έβαλες τη βούλα σου σ' αυτά να µας µιλά, 

                                    για κάτι που λαµποκοπά σαν στάλαµα λες δρόσου. 

Παρατηρήσεις

1. Όλες οι φωτογραφίες του Αποστόλη Παντέλη που δημοσιεύονται παραπάνω είναι πρωτότυπες και δωρήθηκαν από τον ίδιο στο Γιάννη Σαντάρμη και στον Γιάννη Μάκκα που ευγενικά μάς τις παραχώρησαν.

2.Οι λεζάντες είναι αυθεντικές, γραμμένες από το χέρι του φωτογράφου.  

3.Μετά το θάνατό του οι περισσότερες φωτογραφίες έμειναν στα αζήτητα και δυστυχώς παραμερίστηκαν και χάθηκαν.

4.Το παρόν αφιέρωμα στο Βαρδουσιώτη φωτογράφο Αποστόλη Παντέλη είναι το μοναδικό που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο.

5.Ευχαριστούμε τους αγαπητούς φίλους  Γιάννη Σαντάρμη και Γιάννη Μάκκα για τη συνεργασία ώστε να δημιουργηθεί αυτό το άρθρο.

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Τάκης Ευθυμίου

Αικατερίνη Στέφου μητέρα του Αθανασίου Στέφου ,( όταν απεβίωσε ήταν 102 ετών ) η φωτογραφία είναι από το προσωπικό  αρχείο του Α. Στέφου .

Καταγωγή Μπερτσιάδων .

Καταγωγή Μπερτσιάδων .

Διαβάσαμε στο  το περιοδικό  ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ , ( Φεβρουάριος 1998 ), για την ιστορία της Κερασιάς Δωρίδας ( Σουρούστι) .  Το κείμενο είναι του π. Κωνσταντίνου Αποστολόπουλου η Μάθιους και έχει πλούσιο και ενδιαφέρον υλικό για τους οικιστές του χωριού .

Αντιγράφουμε το σχετικό κείμενο που αφορά τους Μπερτσέους.

.....στην περιφέρεια Βλαχοβούνι κατοίκησαν επίσης και ο Δημήτριος Μπερτσιάς και Μπερτσοκώστας.  Ανακριβής είναι  η πληροφορία ότι συγγενεύουν με τους Μπερτσέους εκ Σκιαδά,Ναυπακτίας.

Επάνω από το Κερασόρεμα και απέναντι από το Καταφύδι ( καταφύγιον), εις την τοποθεσίαν μεταξύ των χωριών Ελατόβρυση ( πρώην Βοιτσάς ) και Γρηγορίου , υπήρχεν χωριό με το όνομα Σκιαδάς Ναυπακτίας .  Εκεί εγκαταστάθησαν πρώτοι οι Μπερτσέοι.  

Μπερτσέοι υπάρχουν επίσης και στα γειτονικά χωριά , Ελατόβρυση και Γρηγόριον.

Κατά πληροφορίες του Γεωργίου Δ Γκάνου οι Μπερτσέοι ήλθαν εις Σκιαδά από το χωριό Πόδος Ναυπακτίας .  Θεωρείται όμως οτι οι Μπερτσέοι είναι πρόσφυγες εκ Βορείου Ηπείρου ......

σύμβουλος έκδοσης και έρευνας του καλαίσθητου  και συλλέκτικού λευκώματος για το

Astir Palace ήταν η δική μας Κατερίνα Αθ. Φλώρου !!!

Μπράβο Κατερίνα !! 

Astir Palace: Σπάνιες φωτογραφίες από τα 50 χρόνια ιστορίας

Πενήντα χρόνια μιας ιστορίας που εκτυλίχθηκε στην πιο μαγική χερσόνησο της Αττικής, 

αποτυπώνονται στο λεύκωμα Astir Palace – Legacy, που επιμελήθηκε 
η Plus More 360° Communication.

Στις σελίδες του ζωντανεύει το χρονικό δημιουργίας των εγκαταστάσεων του συγκροτήματος 

του Αστέρα, στις οποίες φιλοξενήθηκαν αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, θρύλοι των επιχειρήσεων, 

της τέχνης, του εφοπλισμού και του Χόλυγουντ, προσωπικότητες με διεθνή ακτινοβολία, 

με πιο πρόσφατο τον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.

Μέσα από εκτενή έρευνα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες και αφηγήσεις αναδεικνύονται, όχι 

μόνο ο κυρίαρχος ρόλος του Astir Palace στην υπόθεση του ελληνικού τουρισμού και η 

υπεροχή του στην παγκόσμια τουριστική σκηνή, αλλά και μια ανεπανάληπτη εποχή.

«Πιστεύουμε ότι το λεύκωμα Astir Palace – Legacy τιμά την κληρονομιά του Αστέρα και την 

εκφράζει με την υψηλή αισθητική που της αρμόζει. Άλλωστε, πρόκειται για την 

παρακαταθήκη που αφήνει το συγκρότημα στους νέους ιδιοκτήτες του και, βασικά, 

στις επόμενες γενιές», λέει ο Γιάννης Λαγκώνας, CEO της Plus More 360° και 

εκδότης του λευκώματος.

Δείτε κάποιες από τις φωτογραφίες του συλλεκτικού λευκώματος

Αεροφωτογραφία της Ακτής Βουλιαγμένηςτο 
1962, με τη μαρίνα σε πρώτο πλάνο και
 στο βάθος τις εγκαταστάσεις του Αστέρα

Αρχιτεκτονικό σχέδιο των εγκαταστάσεων
 του Αστέρα με τα ξενοδοχεία
 Αρίων και Ναυσικά

Σύσκεψη υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την πρόοδο των εργασιών

στον Αστέρα

Εργαζόμενη στις καμπίνες της λαϊκής πλαζ το 1960

Φιλοξενούμενοι στον Αστέρα απολαμβάνουν την πολυτέλεια που προσφέρει η διαμονή στις καμπάνες

Ένοικοι καμπάνας του Αστέρα χαλαρώνουν στο γκαζόν, με θέα την Λαϊκή Πλαζ, 1961

Άποψη των εγκαταστάσεων της Λαϊκής Πλαζ του Αστέρα από αέρος, 1962

Άποψη από ψηλά της λαϊκής πλαζ το 1962, με τα πολύ μοντέρνα για την εποχή στέγαστρα 

για τον ήλιο

Η φωτεινή και κομψή αίθουσα Πήγασος, του Αρίωνα, με την τοιχογραφία του 

Δημήτρη Μυταρά (αριστερά) και τα σχέδια των πολυελαίων "Banquet", 

σχεδιασμένων ειδικά για τον Αρίωνα, από την ομάδα αρχιτεκτόνων Βουρέκα και Γεωργιάδη

Άποψη του ξενοδοχείου Αφροδίτη, με τη μικρή ιδιωτική πλαζ

Εικόνες από τους φιλοξενούμενους του Αστέρα. Μεταξύ αυτών,

 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Τζίμι Κάρτερ και το ζεύγος Δημήτρη Μαρούδα

Ο Αντώνης Δημητρακάκης με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο και τη Ζωή Λάσκαρη

Στιγμιότυπα από φωτογράφηση μόδας στην πλαζ του Αστέρα με την στυλιστική επιμέλεια του Βασίλη Ζούλια

Οι χορεύτριες των περίφημων μπαλέτων Μπολσόι απολαμβάνουν 

τη διαμονή τους στον Αστέρα σε μία από τις πολλές επισκέψεις τους

 εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα για παραστάσεις

Βασικοί συντελεστές του λευκώματος, που πραγματοποιήθηκε με 

τη χορηγία της Εθνικής Τράπεζας, είναι οι:

Γιάννης Ακρ. Λαγκώνας - εκδότης
Κατερίνα Αθ. Φλώρου - σύμβουλος έκδοσης, έρευνα
Μάρω Αδάμη, αρχιτέκτων,

 ομότιμη καθηγήτρια Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου - επιστημονική σύμβουλος

Εμμανουέλα Νικολαΐδου - κείμενα
Νικόλας Γεωργίου - creative director
Παντελής Βιταλιώτης - art director
Αντώνης Λάσκαρης - senior designer
Άννα Παπαδάκη - επιμέλεια κειμένων
Ελένη Στεργιοπούλου - επιμέλεια εκτύπωσης

Έκδοση-Παραγωγή-Επιμέλεια: Plus More 360° Communication

Δωριείς συγγραφείς : Γεώργιος Ι Παπαϊωάννου 

Η ιστορία του νομού Φωκίδας . 

Τι σχέση έχει ο Τάσος Αρνιακός  ο γνωστός μετεωρολόγος του ΑΝΤ με την ορεινή Δωριδα ;

Διαβάστε απόσπασμα συνέντευξης του στην lifo:

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην περιοχή του Αγίου Σώστη. Είμαι γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, γκάγκαρος, γιατί και ο πατέρας μου και ο παππούς μου και ο προπάππος μου γεννήθηκαν στην Αθήνα. Οι πρόγονοί μου ήταν βοσκοί, κατέβηκαν από την ορεινή Δωρίδα, το Λιδωρίκι, και ακόμα παραπάνω, τη Μουσουνίτσα, όταν ο Καραϊσκάκης μάζευε τα παλικάρια του να φτιάξει το ασκέρι του για να κατέβει στην Αθήνα. Έτσι, λοιπόν, όταν σκοτώνεται ο αρχιστράτηγος στο Φάληρο, το ασκέρι του δεν γύρισε ποτέ πίσω, έμεινε εδώ. Και όταν απελευθερώθηκε η Αθήνα, αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το επάγγελμα που γνώριζαν, δηλαδή του βοσκού. Είχαν τις στάνες τους στη Μιχαλακοπούλου. Η Μιχαλακοπούλου ήταν τότε ο Ιλισσός, εκεί πότιζαν τα ζωντανά τους και τα έβοσκαν στις γύρω περιοχές – οι περιοχές στο Μέγαρο Μουσικής, στο Γουδί, στο Badminton, εκεί όπου είναι τα στρατιωτικά νοσοκομεία, μέχρι τις παρυφές του Υμηττού, στις παρυφές του Λυκαβηττού αλλά και στα Τουρκοβούνια. Οι άνθρωποι αυτοί από βοσκοί εξελίχθηκαν σε γαλακτοπώλες και στο τέλος σε ζαχαροπλάστες. Ιστορικά, το επίθετό μου ξεκινάει από το Βάρσος. Κάποιος γιος Βάρσου που τον έλεγαν Γιάννη έκανε το επίθετό του Βαρσογιάννης, αλλά δεν έφτανε αυτό. Τις Απόκριες, σε κάποιο οικογενειακό γλέντι, πήρε μια προβιά αρνιού που ήταν στρωμένη μπροστά στο τζάκι, τη φόρεσε κι άρχισε να χορεύει. Από τότε επικράτησε το όνομα Αρνιακός. Ο παππούς μου, ο Τάσος Αρνιακός, έγινε επιπλοποιός και ο πατέρας μου μηχανικός – ξέφυγαν από το πατροπαράδοτο επάγγελμα.

Ο Μήτσος  και η Μαρία  Στέφου.  φωτο από το πρωσοπικό αρχείο του Θανάση Στέφου .

Επιφανείς Δωριείς 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΘ. ΚΑΨΑΛΗΣ ( 1938–1999 )

Ο αξέχαστος  Γιώργος , σε  μια  διάλεξή  του στο  Ευπάλιο , στα τέλη της  δεκαετίας  του 1950 .

 

   Όσοι  τον  γνώρισαν  είδαν τη..Λιδορικιώτικη  φλόγα  που τον  έκαιγε  και  τον  καθοδηγούσε  στη  ζωή του , πολλά  πρόσφερε αλλά  και  πολλά θα  πρόσφερνε στο αγαπημένο  μας  χωριό . Ήταν  αυτός , που  σκυμμένος στις κρατικές  και όχι μόνο , βιβλιοθήκες , μέρες  , μήνες , έβγαλε  στην  επιφάνεια όλη  τη  Λιδορικιώτικη  ιστορία , και  την  κατέγραψε  στα  βιβλία  που  εξέδωσε και  τα  οποία  είχαν ΟΛΑ  ΣΑΝ  ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ  ΛΙΔΟΡΙΚΙ .

    Στις  αρχές  του  1981 ,  έφτιαξε  την  πρώτη  Λιδορικιώτικη  εφημερίδα , μηνιαίας  κυκλοφορίας το “ Λιδωρίκι “ , με  την  οποία  “ πάλεψε “ για  την  επίλυση των  πολλών   και  χρόνια..σωρευμένων Λιδορικιώτικων και  Δωρικών  προβλημάτων , για  τέσσερα  περίπου χρόνια , πολυγραφότατος  ο  Γιώργος , καυτερή η…πέννα  του και  ο  λόγος  του  απόλυτα λυρικός και ..προσωπκός , ξεχώριζε  απ’ την  πρώτη  φράση . Ανήσυχο  πνεύμα , ξεκίνησε  απ’ τα  μαθητικά  του  χρόνια  να  ερευνά  και  να  γράφει , ιστορικά  κείμενα γύρω απ’ το  Λιδορίκι πάντα , που  δημοσιεύτηκαν σε  ΑθηναΪκές  καθημερινές  εφημερίδες  μεγάλης  κυκλοφορίας , ενώ  παράλληλα  έκανε  αγώνα για  να  γίνουν  οι ανασκαφές  στην Καλλίπολη , και τελικά  κατάφερε  να  γίνουν , έστω και  έτσι όπως  έγιναν , την τελευταία  στιγμή βιαστικά .

   Τελειώνοντας  το  Γυμνάσιο , πέτυχε  στις  εξετάσεις της  σχολής  Χωροφυλακής και  πολύ  νεαρός , ονομάστηκε  Υπενωμοτάρχης , Στη  χωροφυλακή  όμως  δεν  έμεινε  πολύ και στα  μέσα  της δεκαετίας  του’60  , συμμετείχε  σε  εξετάσεις  πρόσληψης προσωπικού της  ΑΤΕ , στον οποίο  πέτυχε και  μάλιστα  4ος , και  τοποθετήθηκε  στο  χωριό  μας  , το 1965 , όπου παρέμεινε για  μερικά  χρόνια και μετά  αποσπάστηκε στην Αθήνα , στο  Κ.Κατάστημα , τμήμα  τύπου  και  δημ. σχέσεων , όπου  ανέπτυξε  σημαντική  δραστηριότητα , ενώ παράλληλα αφιέρωσε  τον  ελεύθερο  χρόνο  του στην ιστορική έρευνα , με τα  γνωστά  αποτελέσματα .

   Το  χωριό  μας  , χρωστάει  πολλά , πάρα  πολλά σε  δυο  ανθρώπους , σε  δυο..παθιασμένους Λιδορικιώτες  , τον  Αλέκο  Κωστάκη , τον  Καφτανιαλέκο , και  στο  Γιώργο , είναι αυτοί που  στήριξαν  τη  Λιδορικιώτικη  πνευματική  ζωή , και  αργότερα , που ο  Γιώργος  κυκλοφόρησε  το “ Λιδωρίκι “, συνεργάστηκαν με  θαυμάσια  αποτελέσματα . Μέσα  στα  τέσσερα  χρόνια  της  κυκλοφορίας  του  καταγράφηκε  , εντυπωσιακά  η  Λιδορικιώτικη  ζωή , προπολεμική  και  μεταπολεμική , και  συγκεντρώθηκαν , και φυσικά  περισώθηκαν , όσα  στοιχεία  , ήθη , έθιμα , συνήθειες όλη  η  Λιδορικιώτικη  ζωή , απ’ τη  γέννηση μέχρι και  το  θάνατο ,  έτσι  χτίστηκε η  ..γέφυρα με  το  παρόν  και  το  μέλλον , και  σήμερα έχουμε  μια  συνέχεια  και  συνέπεια στο  παρελθόν  μας . Δυστυχώς , οι Λιδορικιώτικες  Δημοτικές αρχές , Κοινοτικές  και  δημοτικές , δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ , για  τη  συγκέντρωση και  ψηφιοποίηση των  βιβλίων  και  του  Γιώργου  αλλά  και  του  Αλέκου , μόνο  πριν μερικά  χρόνια , μετά  το θάνατο  φυσικά  του  Γιώργου , ενδιαφέρθηκε για  τα  έργα του  Γιώργου  που  αφορούσαν στη  Φωκίδα , τη  Δωρίδα  και  το  Λιδορίκι , η  ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΕΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ  Ναυπάκτου , που  ψηφιοποίησε  το  περίφημο  βιβλίο  “ Στη  Φωκίδα του  1851 “ , ένα  έργο πραγματικά..σπάνιο , το  οποίο  μπορούμε να  στείλουμε  σε οποιονδήποτε το  θέλει , δωρεάν  φυσικά , φτάνει  να  μας  σταλεί το e-mail  του , στα ..κιτάπια  των  Δημοτικών  μας  αρχών , ΔΥΣΤΥΧΩΣ , Η  ΛΈΞΗ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ , ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ ΚΑΙ ..ΛΑΟΓΡΑΦΊΑ , δεν  υπάρχει  ακόμα  φαίνεται ..ΔΥΣΤΥΧΩΣ , αντιθέτως , είναι  πασίγνωστα  και..περιζήτητες οι  διάφορες γιορτές , φέτας , ψιμοτυριού , τραχανόπιτας κλπ…κλπ 

    Δυστυχώς , ο  Γιώργος  έφυγε σε  ηλικία  μόλις  61 ετών αφήνοντας  ατελείωτο το…έργο  του και  εκείνο  που προβληματίζει  τα  παιδιά του αλλά  και  εμένα , είναι  πως  τώρα  κατάλαβαν  κάποιοι την  αξία  των  βιβλίων  του , τώρα  που  πια  έχουν  εξαντληθεί , να  δούμε  αν  ΄θα  υπάρξει  δυνατότητα , ή  ανατύπωσης  ή ψηφιοποίησης , θα  δούμε ..

   Ένα πλήρες  αφιέρωμα και  στους  δύο Λιδορικιώτες  γίγαντες του  πνεύματος , τον  Αλέκο  και το  Γιώργο , ετοιμάζουμε και σύντομα  θα  το  αναρτήσουμε 

 

 

Ένα  απ’ τα  πολλά  βιβλία  του  Γιώργου , τα  “ ΛΙΔΩΡΙΚΙΩΤΙΚΑ  1983 “ , με  τον αξέχαστο  μπάρμπα  Νίκο Πέτρου – Ταλτονίκο , στο  εξώφυλλο .

Λιδωρίκι 

Κ Καψάλης .