Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com




Ο ΛΟΥΤΣΟΒΟΣ (περιγραφή του 1851 )

 

Μιάμιση ώρα μακρυά απ’ το Λοιδωρίκι , δυτικά , είναι ο Λούτσοβος , χωμένος σε δάσος μ’ ένα ποτάμι . Με 16 οικογένειες και 96 νομάτους – όσους και επί Τουρκοκρατίας σχεδόν – βγάζει στάρι , καλαμπόκι , κρασί και κάστανα . 
Γνωστοί Λουτσοβιώτες είναι οι : 
Α ν ά σ τ ο ς η Ανέστος η Νάστος Γιώργος , κτηματίας . ( Αγωνιστής ) . 
Κ α ρ α μ π έ τ σ ο ς Τριαντάφυλλος , κτηματίας , 75 χρονών . ( Αγωνιστής ) . 
Κ ο ρά κ η ς Μήτρος , κτηματίας . ( Αγωνιστής ) . 
Λ ο ύ τ σ ο β ο ς Δημήτρης , κτηματίας , 59 χρονών .( Αγωνιστής ) . 

Εφη Κρανιά με  άριστα , μπράβο έφη !!!

Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ  το Λιδωρικι www.lidoriki.com 




Αρχείο  Γ. Μπουλούμπαση - Ριόλα


                               ΤΟ  ΧΑΝΙ  ΚΑΡΑΠΙΣΤΟΛΗ- ΝΤΑΚΟΥΙΝΟΥ

   Ένα χιλίομετρο , περίπου , βορειοδυτικά , απ’ το χάνι Κολοκύθα , και λίγο πριν τη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου , με τον επαρχιακό , χωματόδρομο , που πήγαινε προς Διακόπι και Δάφνο , υπήρχε το χάνι του Καραπιστόλη , τελευταίος χανιτζής ήταν ο μπάρμπα Μήτσος Καραπιστόλης ή Ντακουίνος .
   Άγνωστο από πότε άρχισε να λειτουργεί το χάνι αυτό , πάντως ήτα μέσα στα πλατάνια , διώροφο κι’ αυτό , διέθετε και χώρο για ύπνο , αλλά και ολόγυρα είχε άπλα , για τα κοπάδια , που κατέβαιναν , για να επιβιβασθούν στα φορτηγά .
   Στην περίοδο του 1821 , το χάνι αναφέρεται και σαν το χάνι του Σκορδά , παρότι υπάρχουν αναφορές και άλλων χανιών , σε άλλες περιοχές της Ελλάδας , με την ονομασία αυτή . Ο Λιδορικιώτης συγγραφέας , Γιώργος Καψάλης , στο βιβλίο του “ Η Φωκίδα στο 1851 “ , αναφέρει :
“ Ο Κιουταχής όμως μετά τη νίκη του στο Μεσολόγγι , θέλησε να ξεμπερδεύει μια και καλή με τη Δωρίδα , και αποφασίζει να χτυπήσει τα ορεινά , από Πενταγιού και πάνω . Επικεφαλής δυο χιλιάδων Τούρκων , φεύγει από Λομποτινά και φτάνει στην Πενταγιού . Επικεφαλής των Ελλήνων ήταν οι  Ράγκος και Τζόγας . Έγινε μάχη φοβερή , στις 30 Ιουλίου 1826 , όπου οι Τούρκοι αποδιώχτηκαν προς το ποτάμι Κόκκινος και σταμάτησαν στου Σκορδά το χάνι , το γνωστό στις μέρες μας χάνι Καραπιστόλη . Εκεί όμως τους χτύπησε ο Σκαλτσάς και γέμισε το ποτάμι κουφάρια και λαβωμένους . Στην Πενταγιού οι Τούρκοι είχαν 46 σκοτωμένους και 8 αιχμαλώτους , έχασαν και πολλά άλογα φορτωμένα “.
    Υπάρχει επίσης και κάποια άλλη σχετική αναφορά στα απομνημονεύματα του Νικολάου Κασομούλη , στο έργο του  “Στρατιωτικά ενθυμήματα “ :
   “ Οι Δήμος Σκαλτσάς , Γεώργιος Κίτζιος , Γεωργάκης Βαλτινός , Αναγν. Καραγιάννης , καθώς και ο Γεν. Έφορος των στρατευμάτων της Στερεάς  Γ. Αινιάν , ευρίσκοντο τοποθετημένοι ταις περισσότερες φοραίς κατά το Κλήμα και Σκορδά το Χάνι , και είχαν προκατειλημμένον το γεφύρι υποκάτω του Λιδορικίου , θέσιν εις την οποίαν πολεμήσαντες με τους εχθρούς , πολλάκις τους ενίκησαν “.
   Βέβαια , πέρα απ’ τις ιστορικές αυτές αναφορές , δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία , ντόπιου , που να μεταφέρθηκε από γενιά σε..γενιά , αναφορικά με το θέμα αυτό , θα πρέπει όμως να αναφέρουμε , πως στην περιοχή μας , στη Δωρίδα , και ιδιαίτερα στο χωριό μας το Λιδορίκι , λεγόταν , και ίσως ακόμα να λέγεται , η..έκφραση :  “ Καλή αντάμωση στου Σκορδά το χάνι “ , συνήθως όταν αναφέρονταν σε..αόριστη , σε μη..συγκεκριμένη , χρονικά ή και..τοπικά ακόμα , συνάντηση ..
   Ο μπάρμπα Μήτσος , ο Ντακουίνος , ήταν κοντός , λγόσωμος , συγγενής μας , και ερχόταν τακτικά στο Λιδορίκι , ενώ προσωπικά τον ..επισκεπτόμουνα κάθε..χρόνο , στις 6 Αυγούστου , στο πανηγύρι της Αγίας Σωτήρας , έτσι λέγανε , ένα μικρό εκκλησάκι , που ήταν στην απέναντι όχθη του ποταμιού , και φυσικά , απέναντι απ’ το χάνι . Στο εκκλησάκι αυτό , που ανήκε μάλλον στο Λούτσοβο , τον Κόκκινο , και ήταν στην ακροποταμιά , μέσα στα ΄δέντρα ,τη μέρα αυτή , γινόταν ένα όμορφο , απλό , πανηγύρι , και έρχονταν απ’ όλα τα γύρω χωριά , κι’ απ’ το Λιδορίκι , βέβαια συγκοινωνίες δεν υπήρχαν , ει μη μόνο δυο ταξί , του μπάρμπα Βασίλη Ρέλλου και του Γιάννη Μποβιάτση , τα περίφημα..δίδυμα..Φορτάκια ..

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Έργα του Θανάση Στεφόπουλο tom stefopoulos 

Ο Διογένης έργο του Θανάση Στεφόπουλο tom stefopoulos .
Έργα του Θανάση Στεφόπουλο. Tom Stefopoulos .

Εργα του Θανάση Στεφόπουλου .

Tom Stefopoulos
Επιφανείς συμπατριώτες μας
Αθανασίος Στεφοπουλος  γεννήθηκε στο Λούτσοβο  ( Κόκκινος ) το 1892 και μεταναστεύσε στην Αμερική το 1910.Ήταν θείος του Θύμιου Καραγιάννη , αδελφός της μητέρας του Αλεξάνδρας  ,στην αρχή βρέθηκε στο Seattle και αργότερα μετακινήθηκε στο Portland  όπου εργαζόταν ως φύλακας στους σιδηροδρόμους.Είχε μεγάλο ταλέντο και διακρίθηκε ως εμπορικός ζωγράφος ,με ιδιαίτερη έμφαση στην καλλιγραφική ζωγραφική .Τα θέματα του τα εμπνεόταν από την ελληνική μυθολογία ,από τα πιο γνωστά του εργα  ήταν ο Διογένης  περιφερόμενος στους αθηναϊκούς δρόμους προσπαθώντας να βρείτε ένα τίμιο άνθρωπο . Θεωρείται ο πρωτοπόρος του graffiti .Δεν επέστρεψε στην Ελλάδα και πέθανε το 1971.
Θα προσπαθήσουμε να βρούμε πιό πολλά στοιχεία για τον Στεφόπουλο και θα επανέλθουμε .....


          Παρατίθενται  αποσπάσματα από το  συγκλονιστικό βιβλίο  «Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ»(2007)  του γιού της ΓΙΑΝΝΗ   Ι. ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ .



(Σελ. 219)
ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ
H δασκάλα Ουρανία Νικολάου Παναγιωτοπούλου- Ηλιοπούλου γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1901. Έλαβε το πτυχίο της δασκάλας από το διδασκαλείο του Κεντρικού Παρθεναγωγείου της Ορθοδόξου Κοινότητος Σμύρνης το Μάιο του 1917.
Υπηρέτησε σαν δασκάλα στις Φώκιες και την Σμύρνη κατά την επόμενη πενταετία. Ήταν εθελόντρια νοσοκόμος στα αναρρωτήρια του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη από το 1919 κι ως τον Αύγουστο του 1922.
Κατά την Μικρασιατική καταστροφή έχασε στην Σμύρνη πατέρα και αδελφό. Κατέφυγε πρόσφυγας στην Ελλάδα, με τη μητέρα της και δύο ακόμα αδέλφια.
Από το 1925 βρίσκεται παντρεμένη στο Ζωριάνο Δωρίδας και από από το 1930 υπηρετεί ως δασκάλα στο διτάξιο σχολείο του Κροκυλείου Δωρίδας, μέχρι το Σεπτέμβρη του 1947.
Στο Αλβανικό Έπος συμμετέχει ενεργά στη συμπαράσταση του λαού προς τους μαχόμενους, και στην περίοδο της Κατοχής παίρνει μέρος στην αντιστασιακή οργάνωση της ΕΚΚΑ. Ακολουθεί ο πρώτος γύρος του ΚΚΕ και προγράφεται.
Κατά τον τρίτο γύρο του 1946-1949 αντιδρά στο παιδομάζωμα. Συλλαμβάνεται από το Δημοκρατικό Στρατό, και συγκεκριμένα από τα τμήματα Γιώτη (Χαρίλαου Φλωράκη) και Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου) και μεταφέρεται δέσμια μαζί με τη δεκαεπτάχρονη κόρη της Όλγα στο ξωκλήσι της Θεοτόκου, όπου κατασφάζονται και οι δύο, ύστερα από ατιμωτικά μαρτύρια.

(Σελ. 203)
Τι είχε γράψει ο τύπος της εποχής
Εμβόλιμα, χρήσιμα είναι και τα εξής:
Η θεία Εριφύλη κρατούσε στο συρτάρι, καλά κρυμμένο ένα φύλλο της εφημερίδας «ΕΜΠΡΟΣ» των Αθηνών της 8ης Αυγούστου του 1949, όπου δημοσιευόταν η δολοφονία της αδελφής της, της δασκάλας Ουρανίας Ηλιοπούλου και της ανεψιάς της Όλγας, από τους καπεταναίους του Δημοκρατικού Στρατού Γιώτη και Διαμαντή, σε μια σειρά δημοσιευμάτων του Τάκη Παπαγιαννόπουλου με τους τίτλους:
«Μια τραγική αφήγηση του δράματος της ελληνικής υπαίθρου, στηριζόμενη εις τα πραγματικά γεγονότα».
Μου το έδωσε και το διάβασα όταν τελείωνα το Γυμνάσιο της Καλλιθέας, λίγα χρόνια αργότερα. Έτσι είχα γνωρίσει τότε την έκταση που είχαν πάρει τα δραματικά γεγονότα της Θεοτόκου, που δεν παρέμεναν καθόλου κρυφά.
Κατά τον Ιούνιο του 1991 βρέθηκα στην Αθήνα και πήγα για σχετική έρυνα στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου βρήκα τα παλιά φύλλα του «Εμπρός» και πήρα φωτοαντίγραφα της σειράς των αφηγημάτων που με αφορούσαν, από το 25ο μέχρι το 30ο. Εκεί διάβασα τα περιγραφόμενα γεγονότα του Σεμτεμβρίου του 1947, τα μαρτύρια και τους τρόπους δολοφονίας τόσο των δικών μου ανθρώπων, όσο και όλων των Κροκυλιωτών. Διασταύρωσα τις μέχρι τότε γνωστές πληροφορίες, αλλά βρήκα και νέα στοιχεία, κυρίως για τους Κατσίμπα, Αυγερόπουλο, Παπαζαχαρίου και για την άτυχη Βασιλική Καρφίτσα. Μακάριες ας είναι οι ψυχές τους αιώνια η σεπτή τους μνήμη
(Από σελ. 115-129)
……………………………………………………………………………….
«Αρματώθηκαν λοιπόν οι γενναίοι του Δ.Σ. Πήραν τουφέκια, πήραν πιστόλια, πήραν χειροβομβίδες. Δεν ξέχασαν να πάρουν μαχαίρια, βούρδουλες, τη μαύρη ψυχή τους και ό, τι το ανθρώπινο κτήνος μπορεί να φανταστεί σε σύνεργα θανάτου.»
……………………………………………………………………………..
«Εχθροί ήταν αυτή τη φορά η δασκάλα του Κροκυλείου Ουρανία, η θυγατέρα της Όλγα και η Βασιλική Καφρίτσα, ένα από τα τέσσερα κορίτσια ενός μετανάστη στην Αμερική. Αυτή είχε την ατυχία λίγες μέρες νωρίτερα να περάσει από το σπίτι τους ο Κουπακιώτης Παναγιώτης Τσατούχας, πρώτος τους ξάδελφος, πηγαίνοντας στο στράτευμα και μάλιστα στο στρατόπεδο της Τρίπολης, όπου κατατάχτηκε στη Χωροφυλακή. Από εκεί έστειλε στη Βασιλική ένα γράμμα ότι έφτασε καλά και χαιρετίσματα. Το γράμμα αυτό ο πρώην Επονίτης ταχυδρόμος-κατάσκοπος των συμμοριτών, το άνοιξε και ισχυρίστηκε ότι τάχα στο δρόμο του πήραν το ταχυδρομείο οι αντάρτες, άνοιξαν και εκείνο που ο νεαρός ξάδελφος έστειλε στη Βασιλική λίγες μέρες αφότου έφθασε στην Τρίπολη, περιείχε, όπως διέδωσε, στρατιωτικά μυστικά και πληροφορίες που έβλαπταν το Δημοκρατικό Στρατό. [Μία ανάλογη σκευωρία χαλκεύτηκε και για τη δασκάλα. Ότι δηλαδή παρείχε πληροφορίες προς τις αρχές με γράμματα, που τυχαία ο Δ.Σ. πήρε από τον ταχυδρόμο και διαπίστωσε το ..κατασκοπευτικό δίκτυο..] Πήγε λοιπόν, το γράμμα στο αρχηγείο του βουνού και διατάχτηκε η σύλληψη και η ανάκριση, για να γίνουν γνωστές οι πληροφορίες που δόθηκαν και το δίκτυο των κατασκόπων! Στην πραγματικότητα όμως το έκανε για τα λύτρα που θα αποκομίζονταν από τον πατέρα της, που βρισκόταν από την προπολεμική περίοδο στην Αμερική.
          Το κατατοπινό μαρτύριο του κοριτσιού, ανομολόγητο: Μετά από ομαδικό βιασμό, βασανιστήρια και κατακρεούργηση, συνελήφθησαν ως ένοχες και ιμπεριαλίστριες αμερικάνες Αθανασία Σαϊτη, Μαρία Γιαννοπούλου και η Νένω Σταυροπούλου, πλούσιες πηγές λύτρων. Οι σύζυγοί τους ήταν μετανάστες στην Αμερική από χρόνια. Και ύστερα σου λένε ότι δεν ήταν κατσιαπλιάδες και συμμορίτες, αλλά δημοκράτες.
Από όπου και να το πιάσεις το πράγμα ,βρομάει……….....................Αυτές αφού βιάστηκαν ομαδικά στα πεζούλια της εκκλησίας, μεταφέρθηκαν στο βουνό με τη συνοδεία συγγενών- διαπραγματευτών και γνωστών κομμουνιστών του χωριού. Εκεί τους ζητήθηκαν λύτρα και με την εγγύηση των κομματικά προσκείμενων ντόπιων ύστερα από λίγες μέρες ελευθερώθηκαν, αφού βέβαια κατέβαλαν δολάρια και λίρες Αγγλίας!
          Όπως μαθεύτηκε αργότερα , τα «Πρώτα λύτρα» όπως ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ στην εφημερίδα Ακρόπολη του Οκτωβρίου του 1947, τα πήρε η συμμορία του Γιώτηαπό την οικογένεια Αλεξοπούλου(Χαντζάρα) στο Παλαιοξάρι Δωρίδας για την απελευθέρωση της μικρής τους θυγατέρας Ελένης, που παιδομαζεύτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου του 1947 μαζί με άλλα παιδιά αντιφρονούντων. Όπως μας βεβαίωσε ο Γιώργος Αλεξόπουλος, αδελφός της Ελένης, έδωσαν στον αρχισυμμορίτη Γιώτη πεντακόσιες (500) λίρες Αγγλίας. Για το γεγονός αυτό υπάρχουν κι άλλες έντυπες πληροφορίες πέρα απ΄ τις μαρτυρίες των Παλαιοξαριτών……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Σελ 119. Άκουσα τη μάνα μας να ρωτάει μέσα από την πόρτα την ώρα που τα χτυπήματα πολλαπλασιάζονταν και οι φωνές δυνάμωναν:
          -Ποιοι είστε;.. Τι θέλετε;….
          Απάντησαν φωνές σκληρές, απότομες, προστακτικές τριών τεσσάρων ατόμων.
          -Ανοίξτε την πόρτα! Δημοκρατικός Στρατός!
…………………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………….
Ανοίγοντας διάπλατα η πόρτα, η δασκάλα αντίκρισε γενειοφόρους να εισορμάνε βίαια και να την παραμερίζουν, αποσταλμένοι έλεγαν, τ΄αρχηγού.
          -Τι γυρεύτε; Τόλμησε η μάνα μας.
          -Τη συναγωνίστρια Όλγα ζητάει στην πλατεία ο αρχηγός. Να έρθει τώρα μαζί μας! Που είναι;
          Και παραμερίζοντας τη γυναίκα ανοιγόκλειναν τις πόρτες των διπλανών δωματίων, ερευνώντας με φακούς που κρατούσαν στα χέρια τους.
          -Τι το θέλετε τέτοια ώρα το κορίτσι! Να έρθω εγώ, αντιπρότεινε η μάνα μας……………………………………………………………………………
Στο διάδρομο είδα για τελευταία φορά μάνα κι αδελφή, ανάμεσα σε κουστωδία πέντε-έξι συμμοριτών.
………………………………………………………………………………………
Καημένη μάνα… Σε σένα αλήθευε εκείνη τη στιγμή η λαϊκή παροιμία «Από σένα, Χάρε, ξεφεύγω, σε σένα και χειρότερα καταντάω»………………………………………..Ίσως η μάνα μας να πίστευε πως η προσωπική της συνομιλία με τον αρχηγό θα έφερνε καλό αποτέλεσμα. Όποιος καπετάνιος και να ήταν. Όλοι τους της ήταν γνωστοί. ………………………………………………………………Κι εξάλου ο καπετάνιος ζητούσε ένα αθώο παιδί. Θα το υπερασπιζόταν. Θα το έσωζε, αν κινδύνευε. Δεν ξέραμε τότε για το παιδομάζωμα, που από καιρό είχε αρχίσει το κόμμα του λαού! Και ούτε ότι η όλη ιστορία ήταν ένα πρόσχημα, για να τραβήξουν τις γυναίκες παραέξω, στον τόπο του κρανίου, και να τις εκτελέσουν(σφάξουν-κατακρεουργίσουν) εφαρμόζοντας τις αποφάσεις που το στρατηγείο τους είχε πάρει πριν από μέρες. Αυτό θα το μάθαινα κι εγώ αργότερα…………………………η Όλγα μας παντρευόταν με το Χάροντα!
          ………………………………………………………………………………..
          Δεν με χωρούσε το σπίτι……………………………Αργότερα έμαθα πως εκείνες τις ώρες η μάνα μας και η Όλγα σφαγμένες κείτονταν στης εκκλησιάς το δρόμο. Στο μεταξύ η γιαγιά πλησίαζε στο Κροκύλειο………………………………………………………………………..
-Γύρισε πίσω, της είπε η Αθηνά. Τις σκότωσαν. Το χωριό φεύγει, ετοιμάζομαι και εγώ να φύγω.…………………………………………………
          Στο μεταξύ τα τραγικά συμβάντα πέρασαν σαν αστραπή στα γύρο χωριά κι ο κόσμος άρχισε να τα εγκαταλείπει ομαδικά Έφευγαν όλοι για τις πολιτείες, για να σωθούν……………………………………….. ………………………………………………………………………………………»
(Από σελ. 153-155)
Πρίν μερικά χρόνια γνωρίστηκα με τον Παναγιώτη Μπάστα από το Κλήμα Ευπαλίου ύστερα από δική του πρωτοβουλία.
Ο Μπάστας ήταν φύλακας φυλακών το 1949 στις φυλακές της Κέρκυρας.Εκεί γνώρισε πολλούς υπόδικους και θανατοποινίτες του Δημοκρατικού Στρατού, δηλαδή συμμορίτες, κι ανάμεσα τους έναν θηριώδη, όπως μου το περιέγραψε, συμμορίτη, με τα΄ όνομα Παπαϊωάνου Ηλίας. Είχε τραυματιστεί στο Γράμμο, αιχμαλωτίστηκε απ΄ τον Ελληνικό Στρατό κι  οδηγήθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας.
Αυτός , λοιπόν, καυχιόταν για τα κατορθώματά του κι ανάμεσα σ΄αυτά ισχυριζ’όταν ότι ήταν ένας από τους μαχαιροβγάλτες που έσφαξαν τη δασκάλα στο Κροκύλειο.  …………………………………..
Τυχαία και γύρω στα 1985 ο ίδιος συμμορίτης, που λευτερώθηκε με τα μέτρα ειρήνης του Πλαστήρα, συναντήθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας με το συγγενή μας Νίκο Ράπτη από το Κροκύλειο.
Ήταν στο ίδιο δωμάτιο με εγχείρηση κοίλης. Όταν έμαθε ότι ο Νίκος ήταν από το Κροκύλειο, του διηγήθηκε τη δράση του στην περιοχή, κάτω, λέει, απ΄ τις διαταγές του Γιώτη το 1947.
-Εγώ και δύο- τρείς άλλοι σκοτώσαμε τη δασκάλα στη Θεοτόκο, είπε.
-Τι σας έφταιξε; ρώτησε ο Ράπτης.
-Τίποτα! Δεν φταίγαμε εμείς. Άλλοι μας έβαζαν και κάναμε τους φόνους.
Ποιοι άλλοι, εκτός από τους αρχηγούς τους και τους πολιτικούς υπευθύνους των τμημάτων του Δημοκρατικού Στρατού και τους συμπαθούντες αυτούς και τα έργα τους.
……………………………………………………………………………….
Ένας παιδικός μου φίλος από το Κροκύλειο, ο Παρασκευάς Σερέλης, πριν τέσσερα ακριβώς χρόνια μου διηγήθηκε τα εξής, όταν η κουβέντα ήρθε στα γεγονότα του 1947: «……………………………… Ήταν ο συμμορίτης Σπύρος Καλλιαντέρης απ΄ την Αγλαβίστα και καταζητούσε τον αδελφό μου. Μη βρίσκοντας τίποτε έφυγε βλαστημώντας. Αυτός και ο Αλεξόπουλος Ηλίας απ΄ το ίδιο χωριό έσφαξαν τη δασκάλα στη Θεοτόκο. Το ξέρουμε αυτό όλοι στο χωριό»
Αργότερα έμαθα στο Ευπάλιο απ΄το Νίκο Καλαντζή ότι ο Γιώργος Νικολέτσος από το χωριό του ήταν εκείνος που κατέβασε το θανατηφόρο μαχαίρι στο λαιμό της δασκάλας. Έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και κανένας στη Φιλοθέη, το χωριό του, δεν τον ξαναείδε. Ένας ακόμα της ομάδος των δολοφόνων ήταν απ΄ τον Άβορο κι ακόμα ένας απ΄ τη Στρούζα»
(Από σελ.168-172)
«Εκείνο τον καιρό είχαμε τα μαντριά κοντά στη Θεοτόκο» μου είπε ο φίλος μου Κώστας Δάφνης, «και κοντά στα πράματα τη βραδιά των γεγονότων ήταν ο αδελφός μου Νίκος. Κοιμόταν στην ανθρωποταράτσα, όταν κοντά τη χαραυγή άκουσε τα σκυλιά να χλίβονται!
Πετάκτηκε έξω. Από πέρα στο λόγγο, στο δεντριά, άκουσε οχλοβοή απ΄ ανθρώπους και ζώα. Περνούσαν στο δρόμο που πάει στον Κόκκινο. Νύχτα και ακούγονταν σκουσμοί, φωνές γυναικείες και αντρικές ανάκατες. Αυτή η φασαρία κράτησε ως μισή ώρα. Ύστερα κι ο τελευταίος θόρυβος έσβησε πίσω απ΄ τη ράχη.
Σαν έφεξε καλά και πρίν βαρέσει ακόμα ο ήλιος, έβγαλε τα πράματα πέρα στη Ρουπακιά μαζί με  τον Πολυζώη, που είχε το δικό του μαντρί λίγο πάρα κάτω.
Έβγαλαν πέρα τα πράματα, πήγαν κι  αυτοί από κοντά.
Καθώς ανέβαιναν στο λόγγο, από κάτι τρόμαξαν τα πράματα και γύρισαν, προγκώντας προς τα πίσω. Πήγε ο Νίκος να δει τι ήταν.
Και είδε θέαμα φρικτό: Η Όλγα ξαίματη, μαυρισμένη στο ξύλο, τρυπημένη κοντά-κοντά με το μαχαίρι, μαζεμένη σ΄ ένα ματωμένο κουβάρι.
Σχισμένα , ματωμένα ρούχα εδώ κι  εκεί. Χαμόκλαδα, πέτρες, χορτάρια, χώματα ματωμένα, παραμερισμένα, έδειχναν πάλη και όργιο αίματος.
Λίγα μέτρα πιο κει, τεντωμένη ανάσκελα στη γης, η δασκάλα! Φόραγε μόνο ένα ρούχο, μουσκεμένο σε φρέσκο αίμα από μια βαθιά πληγή που έκανε μαχαίρι χωμένο στο λαιμό με κατεύθυνση την καρδιά. Ο κότσος είχε λυθεί κι άλλα μαλλιά τη σκέπαζαν κι  άλλα είχαν μπλεχτεί στα χορτάρια.
Μ΄ ανοιχτά τα μάτια και το στόμα κοίταζε τον ουρανό. Το ένα χέρι κρατιόταν ακόμα από τα χορτάρια και το δεξί είχε κοκαλιάσει πάνω στο στήθος, σχηματίζοντας το σημάδι του σταυρού. Είχε τα δυο μικρά δάκτυλα μαζεμένα και τα΄ άλλα τρία δεμένα, όπως κάνουμε το σταυρό μας. Ήρθε κι ο Πολυζώης. Είδε κι αυτός τη σφαγή και φύγαμε τρέχοντας»………………………………………………………………..
«Συλλογιέσαι», διέκοψε τις σκέψεις μου Κώστας « Το ίδιο παθαίνω κι εγώ κάθε φορά που θυμάμαι τα γεγονότα εκείνα. Μα όποια κι αν ήταν τα αίτια, κατηγορώ τους θεωρητικούς του κόμματος και τους αρχηγούς των τμημάτων για τα μαρτύρια που εν γνώσει τους γίνονταν στους ομήρους, που γίνονταν θύματά τους. Τους κατηγορώ για τη χρήση του μαχαιριού. Τους κατηγορώ για τις ατιμώσεις που έκαναν σε γυναίκες και γέροντες. Τους κατηγορώ, γιατί βασάνιζαν κι εξευτέλιζαν ένα παιδί μπροστά στη μάνα του, γιατί να της σπάσουν το ηθικό. Και ακόμα κατηγορώ, τους αρχηγούς, που συσκέφτηκαν, αποφάσισαν, διέταξαν και ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ τη σφαγή της δασκάλας! Κι ακόμα τους κατηγορώ, γιατί κατά την ίδια μέρα υπερηφανεύτηκαν στη Πενταγιού, όταν ο σύνδεσμος Α. Καρράς, που τον έστειλαν από το χωριό επίτηδες στον τόπο του μαρτυρίου, δήθεν για να διαπιστώσει μήπως καταφθάνουν αποσπάσματα στρατού και χωροφυλακής, ερωτήθηκε «τι είδες στο δρόμο;»κι εκείνος απάντησε «είδα φοβερά κατασφαγμένες δυο γυναίκες» τότε εκείνοι απάντησαν μεγαλόφωνα , για να ακουστούν από πολίτες και να περάσει η τρομοκρατία τους: «Έτσι σκοτώνουμε εμείς!» Κι αυτός ο αρχηγός λεγόταν καπετάν-Γιώτης.
Μα πιο πολύ κατηγορώ τους άνδρες του Δημοκρατικού Στρατού, γιατί τά δέχτηκαν κι εκτέλεσαν αισχρές διαταγές ατιμάζοντας και θανατώνοντας ανθρώπους αθώους, συνανθρώπους τους. Κι ακόμα κατηγορώ τους αρχηγούς για την προσβολή των νεκρών, που άταφους διέταξαν ν΄ αφήσουνε για μέρες. Τους κατηγορώ για έλλειψη ανθρωπισμού, αξιοπρέπειας, μεγαλοψυχίας, ανεκτικότητας, μακροθυμίας, γενναιοψυχίας. Τους κατηγορώ ακόμα για το μίσος που έσπειραν ανάμεσα στον κόσμο, στους ανθρώπους, στο λαό και για τους τάφους που άνοιξαν για θέρο»
Σωστά θα ήταν τα κατηγορώ του φίλου μου του Κώστα, αν αφορούσαν ανθρώπινες προσωπικότητες..
 (Από σελ. 197-198)
Γνωρίζεις το Σπύρο τον Μπρούμα; Ρώτησα το Κώστα. Μου έλεγε την άλλη φορά ότι τότε, το 1947,δεκαεξάχρονος όντας, κρατούσε το σχοινί, το καπίστρι του μουλαριού που πάνω του είχαν φορτώσει τη δασκάλα, και το οδήγησε μέχρι το εκκλησάκι της Θεοτόκου. Έτσι ήταν μάρτυρας των όσων συνέβησαν στην ανάκριση της πλατείας από τον καπετάν Γιώτη. Είδε πως με τη βία ανέβασαν πάνω στο μουλάρι τη δασκάλα και την έδεσαν εκεί με το σχοινί, πως φώναζε στους δρόμους και ζητούσε βοήθεια καθώς η κουστωδία περνούσε έξω από τα σπίτια σχεδόν στο ιερό της εκκλησίας, πως τη χαράκωνα με τα μαχαίρια και πάνω στις  πληγές της έριχναν αλάτι για να υποφέρει περισσότερο και να το διασκεδάζουν, πως μπροστά στα μάτια της βίασαν τη θυγατέρα της και άλλα ακόμα.
Κάθε γωνία αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας μας έχει να διηγηθεί μιά ιστορία που μακάρι να είχαμε αυτιά να την ακούσουμε και γνώση για να βγάλουμε συμπεράσματα ......
Και ο δικός μας τόπο έχει αιματοβαμμένες ιστορίες να διηγηθεί ,μια τέτοια είναι και το μνήμα της δασκάλας στην Θεοτόκο  στο δρόμο προς Πενταγιούς.
1947 , μεσούντος του εμφυλίου , ο λεγόμενος Δημοκρατικός Στρατός με τον καπετάν Γιώτη ( Χαρίλαο Φλωράκη ) και τον καπετάνιο Διαμαντή  υπευθύνους για την περιοχή της Φωκίδας προκάλεσαν ένα από τα ειδεχθέστατα εγκλήματα του εμφυλίου , κατακρεούργησαν την δασκάλα Ουρανία και την κόρη της Ολγα Ηλιοπούλου ( με καταγωγή από την Μικρά Ασία ) καθώς και την Βασιλική Καφρίτσα .
Αξίζει να αναζητήστε το βιβλίο του Γιάννη Ηλιόπουλο με τίτλο : Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ .
ο συγγραφέας απαντά στο τηλέφωνο 2634051892 στα Κούκουρα Ευπαλίου και στο κινητό 6982617829 και στο email Giannis-zorianos@yahoo.gr

Αρκετοί χωριανοί παραβρέθηκαν στο σαρανταήμερο μνημόσυνο της Κατίνας Σ Μπερτσιά στον Άγιο Δημήτριο Πετρούπολης.


Κατίνα Σ Μπερτσιά.
Πετρούπολη μνημόσυνο Κ Σ Μπερτσιά.

Πετρούπολη 30 / 3 / 2014 
Από το μνημόσυνο της Κ Σ Μπερτσιά 


Μνημόσυνο Κατίνας Μπερτσιά του Σπυρου στον Άγιο Δημήτριο Πετρούπολης.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Πενταγιοί.
Η Πενταγιού κτίσθηκε τον 16ο αιώνα και λέγεται ότι οι πέντε δρόμοι που ξεκινούσαν από το κέντρο της και κατευθύνονταν προς τα γύρω χωριά ευθύνονται για το όνομά της. Κατά άλλους, η ονομασία προήλθε από τα πέντε αδέλφια -πέντε γιοι- που πρωτοεγκαταστάθηκαν στο χωριό.
Στην πλακόστρωτη πλατεία με τον πλάτανο, όπου δεσπόζει ο ναός τωνΠαμμεγίστων Ταξιαρχών χτυπά σήμερα, τουλάχιστον τα καλοκαιρία που οι ντόπιοι γυρνούν στις πατρογονικές τους εστίες, η καρδιά του χωριού.
Ομως, η Πενταγιού έμεινε στην ιστορία από τα καμώματα της πεντάμορφης Μαρίας Πενταγιώτισσας που έγινε θρύλος για την αξεπέραστη ομορφιά της αλλά και την πολυτάραχη ερωτική ζωή της, καθώς, σύμφωνα με το δημώδες άσμα «στην ποδιά της σφάζονταν παλικάρια», την εποχή που βασιλιάς στην ελεύθερη πια Ελλάδα ήταν ο Οθωνας. Τα ροζ σκάνδαλα της Πενταγιώτισσας έγιναν λαϊκά τραγούδια, ιστορίες που διηγούνταν οι παλιότεροι στους νεότερους, αλλά και πηγή έμπνευσης θεατρικών έργων και κινηματογραφικών ταινιών.


Ένα οδοιπορικό της Ζερμαίν Αλεξάκη και του Θοδωρή Αθανασιάδηστην Δωρίδα.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Έθνος"

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014


Αντιγράφουμε απο το blog

Γη και Ελευθερία.

Για την Αιτωλική Γη και την Κραβαρίτικη Ψυχή........



28/2/09

Το γεφύρι του Στενού.


Κάπως έτσι το περιγράφει το Γεφύρι του Στενού στο Μόρνο  ο William Martin Leak , Άγγλος στρατιωτικός , νομικός και περιηγητής , που με εντολή του λόρδου Χάρροουμπυ πραγματοποίησε αποστολή σε Ευρωπαικές επαρχίες της Τουρκίας από το 1804 μέχρι το 1810 .Τον Φεβρουάριο του 1806 , πηγαίνοντας από τα Σάλωνα στον Έπαχτο , παρατηρεί περιγράφει και καταγράφει τις εντυπώσεις του : " Φεβρουαρίου 13 ( 1806 ) . Αφίνοντας το Λιδορίκι , πρωί στις 8.00 ακολουθούμε ένα χείμαρρο που κυλάει ανάμεσα στην πόλη και που ενισχυμένος από ένα άλλο από τις χαράδρες στα νότια του Λιδορικιού , ενώνεται με το Μέγα , μισή ώρα κάτω απ' την πόλη . Αυτό το ποτάμι περνάει μέσα απ' το στενό που προαναφέραμε και που είναι μιά στενή βραχώδης κοιλάδα σχηματισμένη από τις προεξοχές των δύο βουνών και στο σημείο όπου το ποτάμι υπάρχει ένα γεφύρι με αψίδα ( ημικυκλικό ) θεμελιωμένο στις δύο όχθες του πάνω σε βράχους . Έστειλα το άλογο με τις αποσκευές μου από τον ίσιο δρόμο , από το γεφύρι και γύρισα δεξιά γιά να εξετάσω ένα Παλαιόκαστρο που βρίσκεται πάνω στη δεξιά όχθη του στενού ".
Την ίδια περιγραφή κάνει κι' ο Γιάννης Μακρυγιάννης , αργότερα , στα απομνημονεύματά του , ότανν αναφέρεται στο περιπετειώδες πέρασμα της οικογένειάς του απ' το γεφύρι , όταν αυτός ήταν βρέφος : "Η πατρίς γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι, χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη, τρεις ώρες είναι από το Λιδορίκι μακρυά το άλλο το χωριό, πέντε καλύβια. Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί και η φτώχεια αυτείνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Tούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασσα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί και όταν ήμουνε ακόμα εις την κοιλιά της μητρός μου, μίαν ημέρα πήγε δια ξύλα εις τον λόγκον. Φορτώνοντας τα ξύλα ’στο νώμο της, φορτωμένη εις τον δρόμον, εις την ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα μόνη της η καϊμένη και αποσταμένη εκιντύνεψε και αυτείνη τότε και εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη ολίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου εις τα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε εις το χωριόν. Σε κάμποσον καιρόν έγιναν τρία φονικά εις το σπίτι μας και χάθη και ο πατέρας μου. Οι Tούρκοι του Αλήπασσα θέλαν να μας σκλαβώσουνε. Τότε δια νυχτός όλη η φαμελιά και όλο μας το σόι σηκώθηκαν και έφυγαν και ήθα παγαίνουν εις την Λιβαδειά να ζήσουνε εκεί. Θα πέρναγαν από ’να γιοφύρι του Λιδορικιού ονομαζόμενον Στενό, δεν πέρναγε από άλλο μέρος το ποτάμι. Εκεί φύλαγαν οι Tούρκοι να περάσουν να τους πιάσουνε, και δεκοχτώ ημέρες γκιζερούσαν εις τα δάση όλοι κ’ έτρωγαν αγριοβέλανα και εγώ βύζαινα κ’ έτρωγα αυτό το γάλα. Μην υποφέρνοντας πλέον την πείνα, αποφάσισαν να περάσουνε από το γιοφύρι, και ως βρέφος εγώ μικρό, να μην κλάψω και χαθούνε όλοι, αποφάσισαν και με πέταξαν εις το δάσος, εις τον Κόκκινον ονομαζόμενον, και προχώρεσαν δια το γιοφύρι. Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τους λέγει, «Η αμαρτία του βρέφους θα μας χάση, τους είπε, περνάτε εσείς και σύρτε εις το τάδε μέρος και σταθήτε... το παίρνω κι’ αν έχω τύχη και δεν κλάψη, διαβαίνομεν»... η μητέρα του κι’ ο Θεός μας έσωσε. Αυτά όλα τα ’λεγε η μητέρα μου και οι άλλοι συγγενείς. Σηκωθήκαμεν όλη η φαμελιά και συγγενείς και πήγαμεν εις Λιβαδειά και μας περασπίστηκαν οι φιλάνθρωποι άρχοντες εκεί κάμποσον καιρόν, όσο οπού πιαστήκαμεν και κάμαμεν εκεί σπίτια, υποστατικά."
Η Κατασκευή της Λίμνης του Μόρνου και του ομώνυμου Φράγματος, άλλαξαν την μορφολογία της Περιοχής και όχι μόνον, άλλαξαν εν πολλοίς και τη ζωή μας.Ο ανυποψίαστος επισκέπτης που για πρώτη φορά αντικρίζει την καινούργια εικόνα γοητεύεται αναμφισβήτητα από τη μαγεία της λίμνης, όμως ας δούμε τι χάσαμε εμείς οι παροικούντες την περιοχή. Το άλλοτε πανέμορφο χωριό Βελούχι ή Κάλλιο, νεότερες ονομασίες της αρχαίας Καλλίπολης, με την ομώνυμη πηγή του (Βελούχι), εξαφανίστηκε για πάντα κάτω από τα ήρεμα νερά της λίμνης. Ένας ήσυχος θάνατος παντοτινός (!). Το Στενό με το πανέμορφο πέτρινο γεφύρι του δεν είναι μόνο που καλύφθηκε από το νερό, αλλά γκρεμίστηκε, ... σκόπιμα, λένε μερικοί, από τις μπουλντόζες, γιατί είχε φτιαχτεί την εποχή της Τουρκοκρατίας(!)
ΜΆΖΙ περιοχή  Μεγαρίδος  Γιώργος και Σπύρος Μπερτσιάς προμηθεύονται μούστο από πατητήρι της περιοχής.
Posted by Picasa
 στο νεκροταφείο του χωρίου   Προγόνων αναμνήσεις, ΕΥΘΥΜΙΑ ΚΡΑΝΙΑ1913 - 2007
Posted by Picasa
 στο νεκροταφείο του χωρίου   Προγόνων αναμνήσεις ,ΚΩΣΤΑΣ  ΦΛΩΡΟΣ
Posted by Picasa
η γέφυρα του Κόκκινου λίγο πριν σκεπαστεί από τα νερά της λίμνης.Στην άκρη δεξιά φαίνεται το χάνι του ΓΚΕΚΑ.
Posted by Picasa

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Υπάρχει οικισμός Μπερτσιά στην Αρκαδία 


Γεωγραφικά στοιχεία

Οικισμός: Μπερτσιά
Υψόμετρο: 160 μ.
Επίσημη Ονομασία: Μπερτσιά,η
Τοπ. διαμέρισμα:Τ.Δ.Νεοχωρίου Γορτυνίας
Έδρα Δήμου: Δημητσάνα
Περιφ. Ενότητα: Αρκαδία
Κωδ. Οικισμού: 12190802
Πρώην (Καποδιστριακός) Δήμος: ΔΗΜΟΣ ΤΡΟΠΑΙΩΝ

Ανακαλύψτε τα Βαρδούσια, τα αλπικά χωριά της Φωκίδας

Πενταγιοί
Λίγοι προχωρούν πέρα από την Παύλιανη. Όσοι το τολμήσουν όμως, μπαίνουν σε terra incognita στην ορεινή Φωκίδα, ένα κομμάτι της ανεξερεύνητης Ελλάδας με επιβλητικά τοπία που προξενούν δέος και κατάνυξη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δραματικές αντιθέσεις στο τοπίο δημιουργεί η συνάντηση πελώριων ορεινών όγκων, της Οίτης, των Βαρδουσίων και της Γκιώνας και στο κέντρο η τεχνητή λίμνη του Μόρνου. Θρονιασμένα ανάμεσα σε αυτούς τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους, τα χωριά γύρω από τα Βαρδούσια είναι από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Ελλάδας. Εμείς γυρίσαμε έξι από αυτά τα χωριά και ανακαλύψαμε τοπία που κάνουν τις Άλπεις να ωχριούν και μια χούφτα κατοίκους με αυθεντικά χαμόγελα που στήνουν με κάθε ευκαιρία ρουμελιώτικα γλέντια που ζεσταίνουν την καρδιά. Κι όλα αυτά, περίπου 3 ώρες από την Αθήνα.
Σκαρφαλωμένη στα 950 μέτρα υψόμετρο, η Πενταγιού, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι την πατρίδα της θρυλικής Μαρίας Πενταγιώτισσας, έχει θεά προς την ανατολή την κορυφογραμμή των Βαρδουσίων. Ο τεράστιος πλάτανος στην πλακόστρωτη πλατεία συγκρατεί με δυσκολία το χιόνι στα αιωνόβια κλαδιά του. Όταν ξυπνάς το πρωί, στο ζεστό και φιλόξενο δωμάτιο του ξενοδοχείου,  αντικρίζεις τη χιονισμένη οροσειρά των Βαρδουσίων να σε καλημερίζει. Εδώ, με το κρύο σχεδόν να σου κόβει την ανάσα στα ανηφορικά λίθινα καλντερίμια, μπορείς να κάνεις ένα βήμα και να δεις τον εαυτό σου ή ακόμα και να ανέβεις στην πλαγιά και να ουρλιάξεις δυνατά από ευχαρίστηση πάνω από τα χιονισμένα βουνά, προσπαθώντας να νικήσεις τον αέρα που σφυρίζει. Κανείς δε θα σε ακούσει.




Bed & Food
Αρχοντικό Ξενοφώντα Ο ξενώνας βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, σε λιθόκτιστο αρχοντικό και διαθέτει  δωμάτια ευρύχωρα και περιποιημένα με εξοπλισμένη κουζίνα, πλούσιο πρωινό και εντυπωσιακή θέα της δασωμένης βουνοπλαγιάς, της Γκιώνας και των Βαρδουσίων. Στο σαλόνι που σίγουρα θα σας θυμίσει σπιτικό σαλόνι, μπορείτε να καθίσετε στο αναμμένο τζάκι και να διαλέξετε κάποιο από τα βιβλία της βιβλιοθήκης του ξενώνα και να βυθιστείτε στο διάβασμα (Πενταγιοί, τηλ.: 22660 52219, www.arxodikoxenofon.gr). Εν Πενταγιοίς Το παλιό δημοτικό σχολείο του 1862 μετατράπηκε σε ζεστό ξενώνα από πέτρα και ξύλο στη μεγάλη πλατεία του χωριού. Διαθέτει οχτώ δωμάτια με παραδοσιακά ξύλινα παντζούρια που κλείνουν από μέσα, μεγάλους χώρους και λιτή διακόσμηση. Τα πέντε μεγαλύτερα δωμάτια έχουν και σοφίτα με ξύλινη εσωτερική σκάλα και μπορούν να φιλοξενήσουν τρία και τέσσερα άτομα. Στην ταβέρνα του ξενώνα τα περισσότερα προϊόντα προέρχονται από την περιοχή και τη φάρμα των ιδιοκτητών: το λουκάνικο είναι χωριάτικο και χειροποίητο, οι πατάτες κομμένες στο χέρι και η χορτόπιτα με χειροποίητο φύλλο και χόρτα από το βουνό. Μην παραλείψετε να γευτείτε το κρασί από δικά τους ορεινά αμπέλια σε υψόμετρο 950 μέτρων, αλλά και το γνήσιο τσίπουρο που σερβίρεται βραστό με μέλι και γαρύφαλλο (Πενταγιοί, τηλ.: 22660 52340, www.enpentagis.gr).



Λιδωρίκι
Καθισμένοι στο καφενείο της πλατείας, με τον χιονισμένο γεροπλάτανο να δεσπόζει στο κέντρο της, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε εντατικά μαθήματα ιστορίας για αυτή την ανεπίσημη πρωτεύουσα των κορυφογραμμών από τους γέρους με τα ροζιασμένα χέρια: για τα καπεταναίους και τους κλεφταρματωλούς που βρήκαν καταφύγιο εδώ στα χρόνια της τουρκοκρατίας, για την πρόχειρη φυλακή στη θέση Βαρούσι, όπου έκλεισαν τον Αθανάσιο Διάκο, για την πυρπόληση του  χωριού από τους ναζιστές στις 29 Αυγούστου 1944, για τα χιλιάδες γιδοπρόβατα που βόσκουν στα λιβάδια της Γκιώνας και παράγουν την περίφημη φέτα Λιδωρικίου, γνωστή στα πέρατα του κόσμου.



Το ιστορικό κεφαλοχώρι της κοιλάδας βρίσκεται στους πρόποδες της δυτικής πλευράς της οροσειράς της Γκιώνας σε υψόμετρο 560 μέτρων και αγναντεύει τη λίμνη του Μόρνου, τα Βαρδούσια και τις κορυφές της Γκιώνας. Μερικά χιλιόμετρα από το Λιδωρίκι, στο Μόρνο ποταμό, βρίσκεται το φράγμα που έχει δημιουργηθεί για την ύδρευση της Αθήνας και ακριβώς κάτω από το χωριό διέρχεται η μεγαλύτερη σήραγγα της Ελλάδας (μήκους 16,5 χλμ.), που διατρυπά τον όγκο της Γκιώνας και βγαίνει πάνω από το φρούριο της Άμφισσας.


Bed & Food

Καλλίπολις Διαθέτει το καλύτερο μπαλκόνι στη λίμνη του Μόρνου. Στο μεγάλο καθιστικό, η τζαμαρία μάς επιτρέπει να παρατηρούμε τα νερά και να αφήνουμε το βλέμμα να ξεκουράζεται πάνω στο γαλήνιο τοπίο. Θα βρείτε 10 δίκλινα και τρίκλινα προσεγμένα δωμάτια με αυτόνομη θέρμανση και βεράντα που καδράρει τη λίμνη. Το πρωινό σερβίρεται στο cafe του ισογείου (Λιδορίκι, τηλ.: 22660 22880, www.hotelkallipolis.gr). Οι Γιώργηδες Ακριβώς απέναντι από την πλατεία. Τα τραπέζια γεμίζουν από ντόπιους και περαστικούς, το βιολογικό κάρβουνο αρχίζει να καίγεται στην ψησταριά και οι πατάτες κόβονται στο χέρι. Δοκιμάστε γεμιστό μπιφτέκι, βραστή γίδα, πρασάτο λουκάνικο από το Καρπενήσι και κεφτεδάκια (Λιδορίκι, τηλ.: 22660 22225). Το καπηλειό του Βασίλη Βρίσκεται στην πλατεία του Λιδορικίου και σερβίρει κοτόπουλο ψητό σούβλας, νόστιμα σουβλάκια, γύρο και προβατίνα (Λιδορίκι, τηλ.: 22660 22017).




Κροκύλειο
Λιγοστοί κάτοικοι θα σε υποδεχτούν εδώ, στον τόπο καταγωγής του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη, σκαρφαλωμένο στα 850 μέτρα υψόμετρο. Οι περισσότεροι έφυγαν για την Αμερική το 1950. Θα σου πουν να δεις το ρολόι που κοσμεί το καμπαναριό της πέτρινης εκκλησίας του Αϊ Γιώργη. Είναι γαλλικής κατασκευής του 1859 και αγοράστηκε το 1908 από έρανο που έκαναν μεταξύ τους όσοι δούλευαν εκείνο τον καιρό στο Λαύριο. Λένε, πως το 1909 το ρολόι έφτασε με καράβι μέχρι την Ερατεινή και από εκεί μεταφέρθηκε από τους χωριανούς ως το χωριό στα χέρια.
Θα πιεις κρυστάλλινο νερό από τις πέντε μεγάλες βρύσες-σήμα κατατεθέν του χωριού και για πρώτη φορά θα νιώσεις πώς είναι να ξεδιψάς. Και λίγο πριν σου βάλουν στην τσάντα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί από το δικό τους για να πίνεις στην υγεία τους μόλις επιστρέψεις στη μεγάλη πόλη, θα σου δώσουν ραντεβού για το μεγάλο πανηγύρι του Αϊ Λιός στις 20 Ιουλίου και τον Αύγουστο για τα “Μακρυγιάννεια”.


Bed & Food
Το Κροκύλειο Μπροστά στην πλατεία του Κροκύλειου, ο ξενώνας λειτουργεί για πάνω από τρεις δεκαετίες. Τα πατώματα είναι ξύλινα, όπως και τα έπιπλα και τα κρεβάτια. Ζεστές κουβέρτες και ανεπιτήδευτη φιλοξενία από την κυρία Φρόσω. Μη χάσετε το πρωινό με ζυμωτό ψωμί και ντόπια προϊόντα (Κροκύλειο, τηλ.: 22660 41500). Παράδεισος Στο ψηλότερο σημείο του χωριού και με θέα στις πλαγιές, ο ξενώνας διαθέτει δωμάτια με τζάκι και μπαλκόνι, που μπορούν να φιλοξενήσουν από ζευγάρια μέχρι παρέες και οικογένειες πέντε ατόμων. Λειτουργεί και ταβέρνα με έμφαση στις σούβλες και τις πίτες (Κροκύλειο, τηλ.: 22660 41451, www.petrina-paradisos.gr).
Το Κροκύλειο Η κυρία Φρόσω ρίχνει στη μεγάλη κατσαρόλα τα χόρτα από το βουνό, βάζει τα κρεμμυδάκια δίπλα στο αγριογούρουνο για να το κάνει στιφάδο και κόβει πατάτες για να τις σερβίρει ζεστές με τα κεφτεδάκια. Συνοδέψτε με ζυμωτό ψωμί και δικό τους κόκκινο κρασί (Κροκύλειο, τηλ.: 22660 41500).



Αθανάσιος Διάκος
Οι ντόπιοι επιμένουν να αποκαλούν το χωριό τους Άνω Μουσουνίτσα. Το όνομά του άλλαξε επίσημα το 1959 προς τιμήν του ήρωα της επανάστασης, του οποίου ο πατέρας λέγεται πως καταγόταν από το χωριό. Εδώ, στα σχεδόν στα 1100 μέτρα υψόμετρο στις ανατολικές πλαγιές των Βαρδουσίων στην καρδιά της Ρούμελης, το τελετουργικό απαιτεί θερμαντικό κρασί και τσίπουρο και βόλτα στο Μουσείο Αθανασίου Διάκου, που λειτουργεί από το 2009. Αφετηρία και τέρμα κάθε διαδρομής η πλακόστρωτη πλατεία. Όλα εδώ: η Εκκλησία, ο Αθανάσιος Διάκος, τραπεζάκια έξω το καλοκαίρι, παρέες μικρών και μεγάλων, φαγητό, καφές, τρεχούμενο νερό, ντόπιο παγωτό από πρόβειο γάλα και αυτή η απερίγραπτη δροσιά το κατακαλόκαιρο. Εδώ σου γεννιέται αβίαστα μια περίεργη αίσθηση χαράς και ευγνωμοσύνης προς τον Δημιουργό.

Bed & Food
Μετερίζι Κρεμασμένος στα 1100 μέτρα, ο  πέτρινος ξενώνας επιβλέπει το χωριό που γέννησε τον Αθανάσιο Διάκο και προσφέρει δωμάτια λιτά και φωτεινά με μπαλκόνι-παρατηρητήριο που βλέπει στο χωριό και τις γύρω βουνοκορφές. Το πρωινό σερβίρεται δίπλα στο τζάκι και περιλαμβάνει ζυμωτό ψωμί, ελατίσιο μέλι της περιοχής, σπιτικές μαρμελάδες, αυγά ντόπια και χωριάτικες πίτες (Αθανάσιος Διάκος, τηλ.: 22650 63155, www.meterizi.gr).

Καστανιές Πέτρινος ξενώνας με ευρύχωρα δίκλινα δωμάτια, όλα με θέα στο πράσινο, ζεστά χρώματα και πολυτελή υφάσματα. Στα συν το πλούσιο πρωινό με παραδοσιακά προϊόντα δίπλα στο αναμμένο τζάκι (Αθανάσιος Διάκος, τηλ.: 22650 63123-4, kastanies.net).

Βαρδούσια Λίγο έξω από το χωριό, χαρίζει προνομιακή θέα στη γύρω φύση. Το ξενοδοχείο διαθέτει 22 άνετα δωμάτια και 2 σουίτες, που χωρίζονται σε τρεις πτέρυγες και απολαμβάνουν θέα στα Βαρδούσια, τη Γκιώνα και την Οίτη. Θα βρείτε cafe-bar, γυμναστήριο, playroom και το καλοκαίρι πισίνα (Αθανάσιος Διάκος, τηλ.: 22650 63148, hotelvardousia.gr).


Φαγητό
Ραβάνης Σταθερή αξία εδώ και δεκαετίες για ντόπια κρεατικά. Παϊδάκια, κοκορέτσι και μπιφτέκια ψήνονται με μαεστρία και συνοδεύονται από χειροποίητες τηγανητές πατάτες. Στο cafe του θα γευτείτε σπιτικά γλυκά του κουταλιού αλλά και το φημισμένο παραδοσιακό παγωτό που φτιάχνει από το 1952 με φρέσκο πρόβειο γάλα. Διαθέτει και ξενώνα με απλά δωμάτια (Αθανάσιος Διάκος, τηλ.: 22650 63214, www.ravanis.com.gr). Μετερίζι Η ταβέρνα του ομώνυμου ξενώνα φημίζεται για το ντόπιο κυνήγι και τις χωριάτικες πίτες. Σπεσιαλιτέ το αρνάκι στη γάστρα με πατάτες που συνοδεύεται απαραίτητα από το δικό τους κρασί. Αφήστε χώρο στο τέλος για γιαούρτι με χειροποίητο γλυκό κουταλιού φιρίκι και σταφύλι (Αθανάσιος Διάκος, τηλ.: 22650 63201, www.meterizi.gr).


Το κελάρι του μπαρμπα-Γιάννη Στην πλατεία του χωριού ο κυρ Γιάννης μαγειρεύει κόκορα κρασάτο, αγριογούρουνο στιφάδο και ζαρκάδι με δαμάσκηνα. Για τους λάτρεις του καλού κρασιού, στο υπόγειο λειτουργεί κελάρι με ντόπιες ετικέτες (Αθανάσιος Διάκος, τηλ.: 22650 63130).




Μαυρολιθάρι
Στέκεσαι στην πλατεία και αυτό το φυσικό μπαλκόνι-παρατηρητήριο στα 1150 μέτρα αγναντεύεις όλη την περιοχή: τα Βαρδούσια, τη Γκιώνα και στο βάθος το Μόρνο. Από πάνω σου, φορτωμένος με παχύ χιόνι ο πελώριος πλάτανος που ατενίζει τη θέα που μόλις ανακάλυψες για πάνω από 300 χρόνια. Όμορφα παραδοσιακά σπιτάκια, πέτρινα σοκάκια, η μυρωδιά από τα καμμένα κούτσουρα στα τζάκια και οι λιγότεροι από 600 κάτοικοι, συντελούν στην γοητεία του κουκλίστικου αυτού χωριού. Μερακλίδικος ελληνικός και γλυκά του κουταλιού συμπληρώνουν απαραίτητα το σκηνικό.

Εδώ, τα βράδια δίπλα στο αναμμένο τζάκι, οι ντόπιοι θα σου πουν για τον ηθοποιό Γιώργο Φούντα που γεννήθηκε εδώ, στο χωριό της μητέρας του και θα σου μάθουν όλα τα μυστικά των μανιταριών. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές ευδαιμονίας.


Bed & Food
Μαυρολιθάρι Ανακαινισμένο πανδοχείο στην πλατεία του χωριού με επτά λιτά δωμάτια που βλέπουν από τη Γκιώνα και τα Βαρδούσια μέχρι το Παναχαϊκό. Στο ισόγειο θα βρείτε cafe και καθιστικό με τζάκι (Μαυρολιθάρι, τηλ.: 22650 62410, www.mavrolithari.gr). Δρυάδες Πέντε ανεξάρτητες κατοικίες πλήρως εξοπλισμένες, με τζάκι και θέα σε Γκιώνα και Βαρδούσια. Το πρωινό σερβίρεται στην τραπεζαρία με το παραδοσιακό πέτρινο τζάκι. (Μαυρολιθάρι, τηλ.: 22650 62220).

Φαγητό
Η Φωλιά του Κούκου Σταθερή αξία τα μαγειρευτά της κυρίας Χαρίκλειας αλλά και τα καλοψημένα μπριζολάκια που ταιριάζουν με μπόλικο κρασί (Μαυρολιθάρι, τηλ.: 22650 62410). Το Στέκι του Καραπλή Επίσης στην πλατεία για χειροποίητες πίτες, κοκορέτσι, σπληνάντερο και αρνί σούβλας (Μαυρολιθάρι, τηλ.: 22650 62340).



Καστριώτισσα
Νομίζουμε πως θα αγγίξουμε τα σύννεφα. Σε υψόμετρο 1160 μέτρων, η Καστριώτισσα είναι το υψηλότερο χωριό της Φωκίδας. Εδώ θα δούμε την αρχαιότερη εκκλησία της περιοχής αφιερωμένη στην "Κοίμηση της Θεοτόκου", χτισμένη προ δύο αιώνων περίπου με περίφημες αγιογραφίες, το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην κορυφή του ομώνυμου λόφου, αγναντεύοντας τον εντυπωσιακό ορίζοντα, την περιοχή της Αγίας Παρασκευής με το ομώνυμο εκκλησάκι, περιτριγυρισμένο και σκεπασμένο από αιωνόβιες βελανιδιές αλλά και το σπήλαιο Βελχάκι με τις καταπληκτικές εσωτερικές λιμνούλες. Οι πιο δραστήριοι θα ακολουθήσουν τα πολλά γραφικά μονοπάτια για περιπάτους στο παρακείμενο ποτάμι και στους πρόποδες της Οίτης.


Bed & Food
Το Αρχοντικό της Ευανθίας  Ο πέτρινος παραδοσιακός ξενώνας είναι χτισμένος μέσα στα έλατα και στα πλατάνια και διαθέτει 9 άνετα δωμάτια και μαζί με τα 3 δωμάτια του σχολείου προσφέρουν φιλοξενία υψηλού επιπέδου, με θέα στη Γκιώνα και τα Βαρδούσια. Το μενού στην ταβέρνα του ξενώνα περιλαμβάνει χωριάτικες πίτες, ρουμελιώτικο ζυγούρι και προβατίνα και κρασί δικής τους παραγωγής.(Καστριώτισσα, τηλ.: 22650 62247, www.kastriotissa.gr).


Πηγή: www.arttravel.gr

 στο νεκροταφείο του χωριού Προγόνων αναμνήσεις ,Κώστας και Ελένη Κολοκυθά
Posted by Picasa
Το χωριό μας

Περήφανες αητοφωλιές
του Κόκκινου τα σπίτια,
φαντάζουν μες'τις καστανιές 
στις κερασιές και μές'τα ρίκια.

Την άνοιξη ανεμώνες
φυτρώνουν και στολίζουν,
μα λίγα τζάκια τους χειμώνες
ζεσταίνουν και καπνίζουν.

Με τα Βαρδούσια παρέα
με τα ελάτια και τα χιόνια,
περνούμε όμορφα και ωραία
Οι φορτωμένοι γέροι, με τα χρόνια.

Λίμνη του Μόρνου άφησαν οι νέοι
Χάνοντας τα περιβόλια
ήρθαν γεννήθηκαν Αθηναίοι
αφήνοντας των ντουφεκιών τα βόλια.

Μα σαν έρθει η Πασχαλιά
και τ'άλλο καλοκαίρι,
γυρίζουν όλοι σαν πουλιά 
να δώσουνε το χέρι.

Α . Χ. ΦΛΩΡΟΣ

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Σάββατο, 1 Μαρτίου 2014

Χαράλαμπος Στέφος , ένας αγνός Ρουμελιώτης ζωγράφος που τα  έργα του φέρουν καταφανώς τα ίχνη επιδράσεων  των Γκωγκέν και Βαν Γκόγκ.

Ο αυτοδίδακτος ζωγράφος Χ Στέφος, γεννήθηκε στο Κόκκινο, ( Λούτσοβο ) ,το 1932 ,από μικρός για βιοποριστικούς λόγους μετακινήθηκε στην Αμφισσα όπου εργάστηκε ως υπάλληλος δημιούργησε την οικογένεια του και φυσικά  περνούσε τον περισσότερο χρόνο στο εργαστήρι του ζωγραφίζοντας.
Αυτοδίδακτος αλλά με πολύ μεγάλο ταλέντο και μεγάλη αγάπη για την ζωγραφική,τα έργα του τα περισσότερα ελαιογραφίες αποδίδουν με ειλικρινή συγκίνηση και λυρικό τόνο  την χωριάτικη ζωή της Ρούμελης. Η ζωγραφική του δείχνει τάσεις ναιβισμού.Τα  έργα του φέρουν καταφανώς τα ίχνη επιδράσεων των Γκωγκέν και Βαν Γκόγκ.
Ήταν ο πρώτος Έλληνας ζωγράφος που παρουσιάζει το πνεύμα της Ρούμελης τη εναλλαγή του φωτός με ιδιαίτερη οπτική και φέρνει στο προσκήνιο το πνεύμα του Ρουμελιώτικου πρωτογονισμού,ακόμη και οι νεκρές φύσεις έχουν ένα παράξενο φως που εκπέμπει ομορφιά.
Κ Μ