Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013
Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013
από το blog ΛΙΔΩΡΙΚΙ του Κ ΚΑΨΑΛΗ
OI ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΕΣ ΜΑΝΑΒΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ “ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟ “ΒΕΛΟΥΧΙ ….
.
Βέβαια , για να είμαστε ..ειλικρινείς , οι μανάβηδες αυτοί δεν ήταν ακριβώς ..Λιδορικιώτες , γιατί κακά τα ψέματα , εκείνο τον καιρό το Λιδορίκι δεν είχε νερό ούτε για να πιεί , όχι να ποτίσει και κήπια ..
Οι μανάβηδες αυτοί λοιπόν ήταν απ’ το παραδεισένιο Βελούχι και το Λούτσοβο , αλλά καλλιεργούσαν και διέθεταν τα προϊόντα τους αποκλειστικά και μόνο στο Λιδορίκι , όπου καταφτάνανε κάθε πρωί
Σαν έμπαινε λοιπόν ο Αύγουστος , κι’ άρχιζαν να..ροδίζουνε οι ντομάτες , κάθε πρωί κατέφθαναν οι πλανόδιοι μανάβηδες , απ’το Βελούχι και το Λούτσοβο , με τα μουλάρια φορτωμένα , κι’απ’ τις δυο μεριές , με κοφίνια μεγάλα ή ξύλινα βαθιά κασόνια , γεμάτα με όλων των ειδών, ολόφρεσκα , λαχταριστά ..ζαρζαβατικά .
Βέβαια , η δουλειά αυτή γινόταν χειμώνα καλοκαίρι , αλλά προσωπικά λόγω..ιδιαίτερου “ ντοματο..πάθους “ , γνωστό άλλωστε στο σόι μας , έχω το νου καρφωμένο σε κείνο τον καιρό , που οι ντομάτες ήταν σαν..” καρπούζια “ , χωρίς υπερβολή …
Χόρταινε το μάτι σου , κι’ ευχαριστιόταν η ψυχή σου , βλέποντας τα καλούδια απ’ το παραδεισένιο Βελούχι , αλλά κι’ απ’ το Λούτσοβο , όπως είπαμε .
Πρωί – πρωί λοιπόν κατέφθαναν με τις πραμάτειες τους , ντομάτες , μελιτζάνες , πιπεριές , αγγούρια , κολοκυθάκια , χορταρικά , μυριστικά , ό,τι τράβαγε η ψυχή σου , οι μανάβηδες , που ξεκίναγαν , αναγκαστικά , απ’ τις Λάκκες και τράβαγαν το δρόμο , μέχρι να ξεπουλήσουν , κάτι βέβαια που γινόταν συνήθως πολύ γρήγορα , και σπάνια έφταναν μέχρι τη Βαθιά .
Οι κυριότεροι τακτικοί μανάβηδες ήταν : Λουκάς Καράντζαλος , Θυμιος Καραπιστόλης , Ασημακογιάνναινα , απ’ το Βλούχι , και Μήτσος Καραμπέτσος απ’ το Λούτσοβο . Βέβαια ευκαιριακά έρχονταν και άλλοι , αλλά αυτοί ήταν οι τακτικοί , οι..σταθεροί , κι’ ο καθένας τους είχε φυσικά την πελατεία του , αλλά και ξεχωριστή ποιότητα στα ζαρζαβατικά του , ιδιαίτερα στις ντομάτες , που λόγω σπόρου , είχαν διαφορετική γεύση αλλά και όψη .
Αν θυμάμαι καλά , ο πρώτος που έβγαλε τις ροζέ μεγάλες ντομάτες , ήταν ο Μήτσος ο Καραμπέτσος , και ενώ στην αρχή , οι πελάτες ήταν λίγο επιφυλακτικοί , γιατί δεν τις ξέραμε ακόμα , σιγά – σιγά γίνονταν ..¨ανάρπαστες “ , κι’ έτσι οι μανάβηδες κάναν το κουμάντο τους και κράταγαν καβάντζα για τους τακτικούς πελάτες τους ..
Βέβαια , όπως είπαμε και πριν , οι ντόπιες ντομάτες , Βελουχοβιώτικες και Λουτσοβιώτικες , “ γίνονταν “ τον Αύγουστο , θυμάμαι μάλιστα στις 6 Αυγούστου , που πηγαίναμε στο πανηγύρι του “ Σωτήρος “ κάτω στη ποταμιά στο Λουτσοβιώτικο , και ως γνωστόν ήταν , τότε τουλάχιστον , νηστεία , η ντοματοσαλάτες με τα ολόφρεσκα αγγούρια , τις πιπεριές και το κρεμμυδάκι τους έδιναν και έπαιρναν , κάποιες μάλιστα παρέες , που είχαν και..” αλιευτικές “ ικανότητες , έπιαναν στο ποτάμι ψάρια , κάτι μικρά ψαράκια , δρομίτσες και ..χαμοσύρτια και έτσι το γεύμα τους γινόταν πιο..πλούσιο .
Η αφεντιά μου , σεσημασμένος..” ντοματάς “ , πέρναγα το ποτάμι κάθετα , την εποχή εκείνη είχε ελάχιστο νερό , και πήγαινα ακριβώς απέναντι , όπου ήταν το χ’ανι του μπάρμπα Μήτσου Καραπιστόλη , του Ντακουίνου , όπως τον λέγαμε , με τον οποίο είχαμε συγγένεια , και με το θάρρος αυτό λοιπόν πήγαινα ( ο μπάρμπα Μήτσος βέβαια ήξερε το σκοπό της επίσκεψής μου ) και αφού με καλωσόριζε ο μπάρμπα Μήτσος , μου ‘ λεγε μόνος του να πάω να μαζέψω ντομάτες και αγγούρια , κι’ έτσι και γινόταν .
Για να πάρετε μια ..γεύση , απ’ τα προϊόντα της εποχής εκείνης , δημοσιεύουμε μια φωτογραφία , που ναι μεν εικονίζει Λιδορικιώτικα , ντόπια πράγματα , αλλά σύγχρονα , και μάλιστα απ’ τον κήπο της κυρίας Μαρίας Χαρ. Χούσου , που είχε την καλοσύνη να μας τα προσφέρει το καλοκαίρι , κάπως έτσι λοιπόν ήταν και οι ντομάτες των μανάβηδων της εποχής , και κυρίως του Μήτσου Καραμπέτσου .
Μετά , πέρναγα πάλι απέναντι , κουβαλώντας το..πολύτιμο φορτίο μου , σε κοφίνι που κουβαλούσα μαζί μου , γιατί τότε δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί οι…πλαστικές τσάντες , γι’ αυτό και τα τόπια μας ήταν καθαρότερα ..
Οι ίδιοι σχεδόν Βελουχοβιώτες μανάβηδες , έφερναν και στο τέλος της άνοιξης , τα περίφημα κεράσια , μόνο που προστίθονταν και κάποιοι άλλοι , κυρίως η παπαδιά του πάπα Καράντζαλου , αδελφού του Λουκά , που είχε μπόλικες κερασιές , ενώ τις περισσότερες , αν θυμάμαι καλά , τις είχε ο Κώστα Παπανδρέου , ο Λαζοκώστας με το γιο του το Γιάννη .
Τελειώνοντας λοιπόν τα κεράσια , άρχιζαν τα βύσσινα , και οι κερνοικοκυράδες ( ..υπήρχαν..τότε ) , αφού είχαν φκιάξει το γλυκό τους το κεράσι , άρχιζαν το βύσσινο και τη βυσσινάδα .Είναι πολύ δύσκολο αγαπημένοι μου φίλοι , να μπορέσω να σας περιγράψω με λόγια , τις γεύσεις εκείνες , των γλυκών του κουταλιού , αλλά και της βυσσινάδας , που οι νοικοκυράδες την είχαν “ πρώτο παραχέρι “ και φίλευαν τους μουσαφίρηδες αλλά και τους απλούς επισκέπτες .
Πρόπερσι το καλοκαιράκι , φίλοι μου , είχα την μεγάλη τύχη , να ματαξαναφάω..Βελουχοβιώτικα κεράσια , μάλιστα όπως το ακούτε , χάρη στην ευγενική καλοσύνη της χήρας του αείμνηστου Λουκά Καράντζαλου , που νου έφερε μια τσάντα απ’ τα δικά της .
Κ ΚΑΨΑΛΗΣ
Μεταφέρουμε από το blog του Κ ΚΑΨΑΛΗ το Λιδωρίκι
ΤΟ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΟΥ Ε.Ο.Τ
Αμέσως , λοιπόν , μετά τη γέφυρα του Στενού , σε απόσταση 5-6 χιλιομέτρων απ’ το Λιδορίκι , και λίγο παραπέρα , απ’ το σημείο που ήταν , παλιότερα , το Χάνι του Κωσταντελάκη , πάνω στο δρόμο Λιδορικίου – Ναυπάκτου , ο Ε.Ο.Τ , έφτιαξε ένα τουριστικό περίπτερο , έτσι το χαρακτήριζαν , ένα είδος Motel , κατά τα ξένα..πρότυπα .
Ήταν ένα σύγχρονο διώροφο κτίριο , που έγινε , για να εξυπηρετεί , τους περαστικούς ταξιδιώτες , που κινούνταν στο δρόμο Άμφισσας – Λιδορικίου – Ναυπάκτου – Ιωαννίνων , επίσης και τους ξένους τουρίστες , που απ’ τους Δελφούς , θα ήθελαν να επισκεφτούν και την Ολυμπία , μιάς και τότε η διαδρομή , μέσω Λιδορικίου , ήταν η μοναδική .
Το Motel του Μόρνου , πρόσφερε πρόχειρο φαγητό , αναψυκτικά , καφέδες και διέθετε και έξι κρεβάτια , για την περίπτωση διανυκτέρευσης , υπεύθυνος για τη λειτουργία του , ήταν ο Θανάσης Κολοκύθας , απ’ τον Κόκκινο ( Λούτσοβο ) .
Πιστεύουμε , πως αν υπήρχε κατάλληλο προσωπικό , το περίπτερο , μέχρι και τη δεκαετία του 60 , θα δούλευε καλά , γιατί εκείνη την εποχή , απ’ το Λιδορίκι , προς Ναύπακτο και Ιωάννινα , περνούσαν πολλά , αυτοκίνητα , και την καλοκαιρινή δε περίοδο , όλα τα τουριστικά λεωφορεία , που πήγαιναν επισκέπτες από Δελφούς προς Ολυμπία , περνούσαν από εκεί , και σταματούσαν στο Λιδορίκι , γιατί, τελικά , δεν κατάφερε , για τους λόγους που αναφέραμε , να γίνει σταθμός των περαστικών , έλειπε ο επαγγελματισμός και το κατάλληλο προσωπικό .
Βέβαια , όταν πιά έγινε ο παραλιακός δρόμος Ναυπάκτου , μέσω Ερατεινής , η κίνηση των τουριστικών λεωφορείων , κόπηκε σχεδόν τελείως , με αποτέλεσμα το περίπτερο να..μαραζώσει ..
Πάντως , η επιλογή , να γίνει το περίπτερο στη θέση αυτή , αποδείχθηκε λανθασμένη , ενώ , αντίθετα , αν γινόταν στο Λιδορίκι , η τύχη του , ίσως , να ήταν διαφορετική , καλύτερη , βέβαια μετά την ενοικίασή του σε ιδιώτη , ξέφυγε απ’ τον…προορισμό του , και..φυτοζωούσε , αφού και πάλι δεν είχε ειδικευμένο προσωπικό , και λειτουργούσε , ούτε καν σαν…χάνι …΄
Κ Καψάλης
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013
ΤΟ ΧΑΝΙ ΚΟΛΟΚΥΘΑ ( ΓΚΕΚΑ )
το Χάνι του Μήτσου Κολοκύθα η Γκέκα , όπως όλοι τον ήξεραν ήταν ένα μικρό , διώροφο σπίτι , στην αριστερή πλευρά του δρόμου προς Ναύπακτο ,περίπου 100 μέτρα απο την μεγάλη τσιμεντένια γέφυρα του Κόκκινου ,που πρόσφερε καφέδες , αναψυκτικά και..πρόχειρο φαγητό , χώρο γιά διανυκτέρευση , φυσικά , δεν είχε..
Το χάνι του Γκέκα , ήταν σχεδόν στο σταυροδρόμι , του κεντρικού δρόμου , Λιδορικίου – Ναυπάκτου , με τους άλλους επαρχιακούς , χωματόδρομους , που πήγαιναν στα γύρω ορεινά χωριά τις Δωρίδας , που εξυπηρετούνταν , προβληματικά κατα κανόνα , με τις λεγόμενες άγονες..γραμμές , Διακόπι , Δάφνος , Πενταγιού , Αρτοτίνα , Κόκκινος κλπ , κι’ ακόμα , λειτουργούσε σαν …διαμετακομιστικό ..κέντρο , των κοπαδιών των αιιγοπροβάτων , όλων των χωριών που αναφέραμε , γιατί τα κοπάδια , κατέβαιναν μέχρι το χάνι , κι’ εκεί επιβιβάζονταν στα φορτηγά , γιά το Λεκανοπέδιο Αττικής , όπου και ξεχείμαζαν όλα σχεδόν τα κοπάδια των ορεινών χωριών , σε Ανάβυσσο , Γλυφάδα , Ηκιούπολη , Κερατέα , Αυλώνα , Σχιστό , Παιανία , μαραθώνα κλπ .
Όπως επίσης διηγούνται οι μεγαλύτεροι κάτοικοι των γύρω χωριών , απ’ το τέλος περίπου της δεκαετίας του ‘50 , και γιά 5-6 χρόνια , στο χάνι ερχόταν κινητό Ιατρικό συνεργείο , του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού , και οι γιατροί εξετάζανε τους ασθενείς των χωριών και τους χορηγούσαν τα απαραίτητα φάρμακα .
Το χάνι , άρχισε να λειτουργεί προπολεμικά , και συνέχισε μέχρι και τα μέσα της δεκαετία του 1970 , όταν ήταν και σε πλήρη εξέλιξη τα έργα του φράγματος του Μόρνου , έκτοτε γιά κάποια χρόνια , έμεινε κλειστό , μέχρι που με το ..κλείσιμο του φράγματος , καταποντίστηκε , όπως και το Βελούχι..
Ο Μήτσος Κολοκυθάς ήταν απο τον Κόκκινο και η γυναίκα του απο το Κλίμα.
Απο το blog του ΚΩΣΤΑ ΚΑΨΑΛΗ το Λιδωρικι www.lidoriki.com
Βελουχι
Ένα από τα γειτονικά χωριά που το χωριό μας είχε πολύ καλές σχέσεις ήταν το Κάλλιον η πιο γνωστό ως Βελούχι .Παραθέτουμε πιο κάτω την εξαίρετη περιγραφή του Βελουχιού απο το Κ Καψαλη και από το blog Λιδωρικι.
Aξίζει όμως , για τους μη..γνωρίζοντες και φυσικά τους νεότερους , να δώσουμε μια εικόνα του Βελουχιού για να πάρετε νια γεύση , αν και ο ..” παράδεισος “ δύσκολα μπορεί να περιγραφτεί , ας το αποτολμήσουμε όμως…
Για να πας τότε στο Βελούχι , κατέβαινες κάτω απ’ τις δυο γέφυρες , απολάμβανες τη θέα και την ομορφιά του παλιού πέτρινου θολωτού γεφυριού , του γεφυριού του Μακρυγιάννη , όπως το λέγαμε , και παίρνοντας ένα χωματόδρομο αγνάντευες τον..” παράδεισο “ που άρχιζε ένα χιλιόμετρο πιο πάνω .
Πλησιάζοντας , ένοιωθες ..περίεργα , ολόγυρα ο τόπος καταπράσινος , ένας απέραντος κήπος , θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν το Βελούχι , και άκουγες το…γλυκο..κελάρυσμα του νερού , που έτρεχε από παντού καθώς κατέβαινε απ’ την πηγή , που ήταν πάνω απ’ το χωριό στα ριζά του Βαρδουσιού .
Η πηγή βέβαια , μη νομίσετε πως είχε τίποτα ..καταρράκτες και..λιμνούλες , όχι , ήταν μια μεγάλη σχισμή στο βράχο , ένα πελώριο “ Δ “ , όπως φαίνεται και στη φωτογραφία , απ΄’οπου το χεμώνα πετάγονταν νερά , μέχρι κάτω χαμηλά στο χωρίο .
Μέσα στη σπηλιά αυτή , την πηγή δηλαδή , υπήρχε ένα σκοτεινό μονοπατάκι , που , απ’ ό,τι λένε οι γνωρίζοντας , οδηγούσε στα…σπλάχνα του Βαρδουσιού όπου υπήρχε και μια λίμνη , απ’ τα νερά που συγκεντώνονταν . Το καλοκαίρι , ό χώρος μέσα στην πηγή , ήταν πολύ δροσερός , αναψυκτήριο δηλαδή , και εκεί κατέφευγαν Βελουχοβιώτες αλλά και και Λιδορικιώτες τις μέρες που είχε καύσωνα , ακόμα , όταν πηγαίναμε καμιά εκδρομή στην πηγή , στα αυλάκια της παγώναμε τα φρούτα και τα αναψυκτικά μας .
Μια παρέα , του παλιού καλού..καιρού , καμαρώνει στην είσοδο της πηγής , σε κάποια εκδρομή τους .
Μπαίνοντας μέσα στο χωριό , άρχιζες να νοιώθεις..αλλιώτικα , παντού δέντρα , κάθε είδους , περιβόλια , κήποι , κι’ αυλές γεμάτες λουλούδια , τριανταφυλλιές , ντάλιες , γαρυφαλλιές , ό,τι είδος λουλουδιού μπορεί να βάλει ο νους σου , και την απέραντη αυτή οπτική ομορφιά , τη συνόδευαν , τα γλυκοκελαηδήματα των πουλιών με σιγόντο εκείνο το διαρκές βουητό , το…κελάρυσμα των νερών που σκορπίζονταν με αυλάκια σε όλο το χωριό ..
Κάθε σπίτι είχε τα ..” ιδιωτικά “ του αυλάκια , με γάργαρο κρύο νερό της πηγής , κι’ έτσι το πράσινο , τα φρούτα και τα λαχανο..ζαρζαβατικά , δεν έλειπαν ποτέ , απ’ τα Βελουχοβιώτικα σπίτια..
Ονειρεμένος κι’ ευλογημένος τόπος , είχε τα πάντα και φυσικά εφοδίαζε και το Λιδορίκι , ήταν το “ περιβόλι του Λιδορικιού “ .
Προχωρώντας λοιπόν στο δρόμο , πέρναγες τα πρώτα σπίτια , Παναίϊκα κλπ και έφτανες στο σημείο που κατέβαιναν τα νερά , σε μια ρεματιά , εκεί υπήρχε νερόμυλος και νεροτριβή , ντρεστήλα τη λέγαμε τότε . Αυτά τα κουμαντάριζε , τα τελευταία χρόνια ο Κώστας Κούτρας , ο Κουτροκώτσιος για τους χωριανούς και τους γνωρίζοντες , με την οικογένειά του .
Στη φωτογραφία παίρνετε μια ..γεύση απ’ το μύλο , στη φωτογραφία είναι μάλλον η Κούτραινα και δυο Λιδορικιώτες ,( μάλλον ) ο αείμνηστος Σωκράτης Ταμβάκης , το γελαστό παιδί του χωριού μας και ένας ξάδερφός του , ενώ περιεργάζονται το νερόμυλο .
Εκεί λοιπόν στο μικρό ρεματάκι , υπήρχε και ένα ξύλινο γεφυράκι , απ’ το οποίο ξεκίναγαν δύο δρόμοι , ο ένας , δεξιά , σε πήγαινε στο άλλο , το μεγάλο κομμάτι του χωριού , όπου ήταν η “ αγορά “ τα μαγαζάκια δηλαδή , η εκκλησία με την πλαταιϊτσα της , το κέντρο του χωριού δηλαδή .
Ο δρόμος ήταν “ καλιγωμένος “ και πάντα καθαρός , απ’ όσο θυμάμαι , όπως ανέβαινες τη μικρή ανηφορίτσα συναντούσες στα αριστερά σου , π΄ρωτα – πρώτα , το Σεπεντζαίϊκο σπίτι , πνιγμένο στα λουλούδια , με το όμορφο χαγιάτι του και την κυρά Λεμονιά , να σε καλωσορίζει στο χωριό , μ’ εκείνο το απέραντο μ γεμάτο καλοσύνη , χαμόγελό της .
Πιο κάτω , ήταν τα μαγαζιά , αριστερά το πρώτο του αείμνηστου ξάδερφου Χρήστου Σίδερη , όπου μπορούσες να φας ΄,τι ήθελες φκιαγμένο απ’ τα..” θαυματουργά “ χέρια της Ιουλίας της γυναίκας του Χρήστου .
Το “ κεντρικό “ Νελουχοβιώτικο μαγαζί του Χρήστπυ , με την κληματαριά του , τα δέντρα ολόγυρά του και φυσικά την αυλή του , που το Δεκαπενταύγουστο , στο παμηγύρι , γινόταν πελώρια πίστα και χάλαγε ο κόσμος .
Ο αξέχαστος Χρήστος , αριστερά , με ένα χωριανό .
Στο Σιδεραίϊκο μαγαζί μαζεύονταν οι Βελουχοβιώτες και τα λέγανε , εδώ ένας αγαπημένος ξάδερφος , ο Γιώργος Σίδερης , ο αγροφύλακας , όπως τον λέγαμε , παρέα .
Όπως θα έχετε ακούσει αγαπημένοι μου φίλοι , εκεί πάνω , στον Παράδεισο , δεν υπάρχει ηλεκτρικό φως , ε…το ίδιο
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013
Ετυμολογία του Καραμπέτσος
Καραμπέτσος στο Κοκκινο το επώνυμο αυτό το φέρουν αρκετές οικογένειες είναι τουρκικής πρόελευσης και σημαίνει μαυρομούρης. kara (μαύρος) + bet= όψη]
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013
Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013
Το Κόκκινο (ή Κόκκινος) είναι χωριό στο Νομό Φωκίδας και δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Βαρδουσίων. Βρίσκεται στην επαρχίαΔωρίδας, σε περιοχή με μακραίωνη ιστορία. Ο πραγματικός πληθυσμός του ήταν, το 2001, 91 κάτοικοι.Την ονομασία του την οφείλει στον ποταμό Κόκκινο, παραπόταμο του ποταμού Μόρνου. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού (Λούτσοβο) έχει, κατά μία εκδοχή, σλαβική ρίζα και σημαίνει «τόπος ηλιόλουστος».
Νοτιοανατολικά του χωριού έχουν διαπιστωθεί ίχνη αρχαίου οικισμού (μέρος τοίχου αρχαίου κτίσματος κ.ά.). Πολύ κοντά στο χωριό βρίσκονται -σήμερα καλύπτονται από τα νερά της λίμνης του Μόρνου- τα ερείπια της Αγίας Μονής, βυζαντινής μονής του 12ου αιώνα μ.Χ., αφιερωμένης στη Θεοτόκο, η οποία κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας μάλλον χρησιμοποιήθηκε ως καθολική εκκλησία. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες, ο ναός αυτός είχε λαξευμένους λίθους εμφανώς ενσωματωμένους στη υπόλοιπη τοιχοδομή του ναού, γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι στην ίδια θέση υπήρχε αρχαίος ελληνικός ναός, του οποίου τα δομικά υλικά χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση της μονής. Επίσης πολύ κοντά στο χωριό βρίσκονται τα ερείπια της Αγίας Σωτήρας -απροσδιορίστου χρονολογίας ανέγερσης- απέναντι από το Χάνι Καραπιστόλη στα Κρανιέικα κτήματα (και αυτή η εκκλησία καλύπτεται σήμερα από τα νερά της λίμνης του Μόρνου). Η θέση «Μανώλαινα», νοτιοανατολικά του χωριού, εικάζεται ότι οφείλει την ονομασία της σε κάποιον βασιλιά ονόματι Μανουήλ του οίκου των Δουκών του Δεσποτάτου της Ηπείρου (13ος αιώνας μ.Χ.), αφού, όπως αναφέρει το «Χρονικό του Γαλαξιδίου», ο βασιλιάς αυτός είχε εκστρατεύσει κατά των Φράγκων και είχε επιστρατεύσει γι' αυτόν το σκοπό άνδρες από τη Ρούμελη, δίνοντάς τους στη συνέχεια ως αντάλλαγμα περιοχές για καλλιέργεια και χαρίσματα (συνήθης τρόπος στρατολόγησης κατά τα βυζαντινά χρόνια).
Σημαντική ήταν η συμβολή του χωριού στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, με πολλούς αγωνιστές.
Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)