Λιδωρίκι (δεκαετία 60)

 Φωτογραφία του Παντελή Βαρδουσιώτη 

 

1971 στον Άγιο Γεώργιο του χωριού Κόκκινος

 

 

Πέριξ της λίμνης του Μόρνου!

 

Αεροφωτογραφία του 1955, διακρίνεται η κοιλάδα που σήμερα είναι ο βυθός της λίμνης Μόρνου .

 

Από το βιβλίο του Πάνου : η νερομάννα της Αθήνας.

Βελούχι (Κάλλιο) 1981

 

Φωτο από το βιβλίο του Πάνου:η νερομάννα της Αθήνας 

Το Αβορόρεμα στην συμβολή του με το Μόρνο

 Φωτό του 1972 από την Αγία Μονή ανήκε στο χωριό Κόκκινο, διακρίνεται ο μικρός κάμπος του Αβόρου. Σήμερα όλη η περιοχή είναι σκεπασμένη από τα νερά της λίμνης .

 

Χαράλαμπος Στέφος-Ζωγράφος

 

Ο Χαράλαμπος Στέφος του Γεωργίου και της Αικατερίνης, γεννήθηκε στο Κόκκινο Δωρίδας το 1932. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά μιας οικογένειας της οποίας ο πατέρας δούλευε ως χτίστης μαζί με τα αδέρφια του και συντηρούσε την οικογένεια του. 

Το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει τον καλλιτέχνη να διακόψει το σχολείο και να φύγει από το χωριό του καθώς ο πατέρας του αρρώστησε βαριά και πέθανε. Όντας το μεγαλύτερο από τα τρία αγόρια έπρεπε να δουλέψει και να συντηρήσει τη μάνα του και τ αδέρφια του. Έτσι φτάνει στην Άμφισσα. Αρχικά, εργάζεται ως υπάλληλος σε ένα μπακάλικο ενώ μένει σε ένα μικρό δωμάτιο. Τα τρία αυτά χρόνια της ζωής του είναι ιδιαίτερα δύσκολα καθώς, μακριά από την οικογένεια του, βιώνει την πείνα, το κρύο και τη σκληρή πλευρά της ζωής στην καθημερινότητα του. Βλέπει πολλούς συνανθρώπους του να υποφέρουν και να δουλεύουν ίσα-ίσα για ένα κομμάτι ψωμί. Η ζωγραφική, όμως, ήτανε πάντα μέσα στην καρδία του και σε εκείνο το μικρό, φτωχικό δωμάτιο, μπορούμε να πούμε ότι την ανακάλυψε περισσότερο και την εξωτερίκευσε.

Ο Χαράλαμπος Στέφος ήταν αυτοδίδακτος, είχε ένα έμφυτο ταλέντο το οποίο ταυτιζόταν με την ίδια του την ύπαρξη. Η ζωγραφική έγινε για αυτόν δημιουργία, σχέδιο, πίνακας. Θαύμαζε το τοπίο τριγύρω του, τις εναλλαγές του φωτός, τις αλλαγές της ώρας στη φύση, τη διαδοχή των ημερών και των εποχών οι οποίες έφερναν και τις ανάλογες μεταπτώσεις στα συναισθήματα του. Το πάθος του για την ζωγραφική ήταν τόσο μεγάλο ώστε όταν δεν εργαζόταν, ζωγράφιζε, σε οποιεσδήποτε συνθήκες της καθημερινότητα του. Στη διάρκεια εκείνων των χρόνων, δημιούργησε πολλά έργα, κυρίως τοπία, νεκρή φύση αλλά και θαλασσογραφίες. Κυρίως όμως τον γοήτευε η "αγρία" και τραχιά ομορφιά του . 

Στην εποχή του έλαβε μέρος και στις πρώτες εκθέσεις. Έτσι, τη δεκαετία 1959-1969 συμμετείχε σε πέντε ομαδικές εκθέσεις σε Άμφισσα και Αθήνα, ενώ πραγματοποίησε και την πρώτη του ατομική έκθεση στο Λιδωρίκι. Τα επόμενα χρόνια γνωρίζει σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης οι οποίοι αναγνωρίζουν το ταλέντο του, όπως ο Θεόδωρος Στάμος, καθηγητής τέχνης του πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης, ο ζωγράφος Α.Ζ. Πουλιανός, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών όπως ο Χατζίνης, κριτικοί τέχνης όπως ο Β. Κουντουρίδης, ο Β. Παναγιωτόπουλος, ο Δ. Κραββαρτόγιαννος και άλλοι, οι οποίοι τον αναγνωρίζουν ως ένα από τους πολλά υποσχόμενους νέους ζωγράφους.

Η δεκαετία του 1970 τον βρίσκει εξίσου δημιουργικό και παραγωγικό σε έργα και εκθέσεις, ατομικές και ομαδικές. Έτσι εκθέτει έργα του την Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Άμφισσα ,στην Ιτέα αλλά και στο εξωτερικό. Εντυπωσιάζει και γοητεύει τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών αλλά και το απλό φιλότεχνο κοινό και ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας. Στην "Ελληνική Εβδομάδα" που διοργανώνεται στην πόλη Deurne της Ολλανδίας το 1977, εκπροσωπεί την ελληνική ζωγραφική και οι κριτικές που αποσπά είναι διθυραμβικές. Το ίδιο συμβαίνει και σε τρεις ομαδικές εκθέσεις στις οποίες συμμετέχει ως μέλος της IAG (International Arts Guilt) στο Μόντε Κάρλο, το 1973, 1976 και το 1978. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης δημιουργεί δικά του χρώματα, δουλεύοντας και σμιλεύοντας την πέτρα, φτιάχνοντας ζεστές, γήινες αποχρώσεις, ενώ από τα φυτά και τα λουλούδια δημιουργεί φυτικά χρώματα.

 Στις Εκθέσεις του παρουσιάζει αυτές του τις δημιουργίες και ο κόσμος ανταποκρίνεται. Στα "Φωκικά" τα οποία διοργανώνονται στην Άμφισσα το 1982 υπό την αιγίδα του Δήμου Άμφισσας, ο Χαράλαμπος Στέφος εκθέτει τη Συλλογή του "Κατοχή- Πείνα", έργο που συγκινεί το φιλότεχνο και όχι μόνο κοινό, με ιστορικές μνήμες του παρελθόντος, οι οποίες αναβιώνουν μέσα από τα προσωπικά βιώματα του καλλιτέχνη. Μαθητές, καθηγητές, φοιτητές, άνθρωποι του πνεύματος αλλά και απλοί άνθρωποι επισκέπτονται αυτή την έκθεση και συγκλονίζονται από τα έργα της.

Στα χρόνια που ακολουθούν, ο καλλιτέχνης είναι δημιουργικότατος. Συμμετέχει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος ενώ οι κριτικές που δέχεται είναι διθυραμβικές. Τα βραβεία του, σε Ελλάδα και εξωτερικό επιβεβαιώνουν την αξία της τέχνης του. Έργα του βρίσκονται στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθήνας και Άμφισσας, στο ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, στο Λαογραφικό Μουσείο Άμφισσας, στην Ελληνική πρεσβεία της Χάγης, στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 

Ο Χαράλαμπος Στέφος ήταν μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Κεντρικής Ελλάδας ΣΚΕΤΚΕ, ενώ συμπεριλαμβάνεται και στο Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών "Μέλισσα". Δυστυχώς, σε μία ακόμη γόνιμη και παραγωγική στιγμή της ζωής του και της εικαστικής του δημιουργίας, έφυγε από κοντά μας στην ηλικία των 77 ετών, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια πολιτιστική κληρονομία για τον τόπο του αλλά και για την πατρίδα του καθώς και για την ελληνική ζωγραφική τέχνη. Ο Χαράλαμπος Στέφος ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Χ. Μποτίνη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Μαρία.

Φωτο του 1938

 06/08/1938 στη Σωτήρω, στο παμπάλαιο εκκλησάκι του  Κόκκινου Φωκίδος, που από το 1975 είναι στο βυθό  της λίμνης του Μόρνου. Στα δεξιά,  η Ασήμω Ανέστου με τον μικρούλη Γιώργο Ανέστο (Δάσκαλο).

Από το προσωπικό αρχείο του Γ Ριόλα

Η κοιλάδα πριν βυθιστεί στα νερά της λίμνης Μόρνου (1976)

 

1976, η κοιλάδα έχει καταστραφεί πριν βυθιστεί στα νερά της λίμνης του Μόρνου 

Φωτο του 63 από το πανηγύρι της Σωτήρος (δίπλα στην δυτική όχθη του Κόκκινου ποταμού)

06/08/1963  Φωτό στο πανηγύρι της Σωτήρως του Κόκκινου, (από το προσωπικό αρχείο του ΓεώργιουΡιόλα)

Από αριστερά προς τα δεξιά: 

Παναγιώτα Ανέστου-Καραδήμα, δίπλα η μητέρα της , η + Ασήμω Καραμπέτσου-Ανέστου (η μαυροφορεμένη). Πίσω τους ο  + Γ. Καραμπέτσος με τον μικρό γιο του Δημήτρη & τη σύζυγό του + Παναγιώτα Καραδήμα-Καραμπέτσου. Εμπρός η Μαρία Μπουλούμπαση-Μωραΐτη, δίπλα της ο Κώστας Καραμπέτσος. Πίσω τους η  + Ευφροσύνη Τσώρη-Καραμπέτσου και ο + Κων. Καραμπέτσος. Ακολουθούν η + Σοφία Καραμπέτσου, η  + Αικατερίνη Καραμπέτσου-Μπουλούμπαση και ο  + Ι. Μπουλούμπασης με τον μικρό Κ. Μπουλούμπαση-Ριόλα. Και άκρη δεξιά η νύφη της Παναγιώτας Καραμπέτσου, η Μαρία γυναίκα του Χρήστου και ο μικρός γιος της.

. 

 

Παλιό φωτό!

 Κοκκινιώτες στην βρύση του χωριού στην δεκαετία του 50.

Φωτό από το προσωπικό αρχείο της Α.Καραγιάννη: 

Θύμιος Καραγιάννης, Σπύρος Μπερτσιάς και η γυναίκα του Κατίνα, Παναγιώτα Καραδήμα ( κόρη της Καρανικαινας), Γεώργιος Κοράκης, Μαγδάλω Κοράκη, Χαράλαμπος Καραδήμας, Λεωνιδας  Καραδήμας 

Ανέβασμα στα Βαρδούσια!

 

Προσέγγιση και παραλειπόμενα
..μέχρι να φτάσουμε στα Βαρδούσια, έχουμε και λέμε: παλαιά εθνική, από την γέφυρα του Κάστρου, Ορχομενός, κόμβος Λιβαδιάς βελτιωμένος, Δαδί, Σουβάλα, Αγόριανη, Γραβιά, "δρόμος 51" και στα μεταλλεία κάνουμε δεξιά και πάμε για Καλοσκοπή, αφού περάσουμε το χάνι Ζαγκανά. Στη συνέχεια και αφού περάσουμε από πάνω απ’ το χωριό, συναντάμε διασταύρωση στα αριστερά μας, που οδηγεί στην τοποθεσία Μνήματα και το χωριό Στρώμη, Διαδρομή που ακολουθεί το Ε4 μονοπάτι, πολύ όμορφη διαδρομή και βγαίνουμε σε κόμβο. Βγαίνουμε στο σημείο που χωρίζονται οι δρόμοι για Πανουργιά, δεξιά για τα χ. Πυρρά, Μαυρολιθάρι και κάτω για Στρώμη, Μουσουνίτσα κ.λ.π. Κατεβαίνουμε στο ποτάμι αφού περάσουμε από τον καταρράχτη, που συνεχίζει να έχει μπόλικο νερό, έξω απ’ την Στρώμη. Ο Γιώργος Πιστόλης είναι απ’ την Στρώμη και του αρέσει το κυνήγι. Όποτε μπορούσε έφερνε τον κοινό μας φίλο Κώστα Κυρμιζάκη για παρέα, που του αρέσουν τα βουνά και γυρόφερναν τον τόπο.. Περνάμε την καινούργια γέφυρα και σε άσφαλτο οδηγούμεθα στην Μουσουνίτσα. Εδώ στην Μουσουνίτσα (Αθανάσιος Διάκος) φτάνει άσφαλτος πια.

Περπατάμε και μαθαίνουμε
Στην χαρακτηριστική βρύση, έξω απ’ το χωριό Άνω Μουσουνίτσα, σταματημένα δύο σχολικά λεωφορεία των «Κωστέα – Γείτονα Εκπαιδευτήρια». Συνεχίζουμε τον δρόμο για τον Σταυρό και σε λίγο συναντάμε μαθητές του σχολείου συνοδευόμενους από τους Νίκο Ντούρο και Τζώρτζ Μηλιά, που κατεβαίνουν από τα καταφύγια. Είχαν διανυκτερεύσει σ’ αυτά και μερικοί εξ αυτών, 17 προσπάθησαν ν’ ανέβουν στον Κόρακα. Είχε πούσι όμως και έφτασαν μέχρι τις Πόρτες. Σύνολον παιδιών 65, τα οποία είχαν διανυκτερεύσει και στα δύο καταφύγια. (Π.Ο.Α. και Ε.Ο.Σ. Άμφισσας)
Στις στροφές του δρόμου, στο ύψος των Κοπρισιών στήθηκε εικονοστάσι με εικόνα νέου παιδιού. Μάθαμε ότι ήταν κυνηγός και πριν δύο χρόνια στις 14 Σεπτεμβρίου, του Σταυρού, κυνηγούσε και έπεσε και σκοτώθηκε. Το σώμα του κύλησε σ’ αυτό το σημείο. Ήταν νέο παιδί μικρότερο των 20 ετών.

_{Στην κορφή του Κόρακα Βαρδουσίων, 2,495μ.}

Ανάβαση στον Κόρακα
Βρισκόμαστε στο ύψος των καταφυγίων και η σχετική πινακίδα, γράφει: 0145ω. για την κορφή Κόρακας ή Πρ. Ηλίας, 2.495μ.. Μπαίνουμε στο μονοπάτι για την κορφή. Αρχικά το μονοπάτι κάνοντας ζιγκ - ζαγκ παίρνει ύψος και κολλά στην σάρα που τραβερσάρει με κατεύθυνση βόρεια. Φτάνει σε ένα σημείο που διχαλώνει. Δεξιά κάνει μέσα από ένα στένεμα και περνά τις Πόρτεςκαι βγαίνει στην μεσορράχη και αριστερά κινείται πιο ομαλά και βγαίνει πάλι στο ίδιο σημείο. Στη συνέχεια γυρίζει ανατολικά και τραβέρσα πέφτει στα πλατώματα του Μέγα Κάμπου. Η προσέγγιση του όγκου του Κόρακα είναι εύκολη και με καθαρό καιρό απ’ την κορυφή, ύψους 2.495μ., έχει την ευκαιρία να απολαύσει κανείς υπέροχες θέες.
Προς τα ανατολικά ξεχωρίζει το εντυπωσιακό τείχος της Γκιώνας. ΝΑ κάτω απ’ τον Κόρακα, στην περιοχή που λέγεται «ασανσέρ», υπάρχει τεχνητή γούρνα για μάζεμα νερού. Υπάρχει λάκκα, που το καλοκαίρι βγαίνουν κοπάδια, πιθανά απ’ την Κάτω Μουσουνίτσα. Ακόμη εντυπωσιακός είναι ο όγκος της νότιας ράχης Βαρδουσίων, που κατηφορίζει για την λίμνη του Μόρνου. Στα νότια ξεχωρίζει η κορυφή Σκούφια και οι Σούφλες.
Απ’ το ύψος του Κόρακα ακολουθούμε ένα λαιμό στα νότιο-δυτικά και κατηφορίζουμε προς τα Δαφνιώτικα λιβάδια. Πρόκειται για ένα πεδίο με ιδιαίτερη κλίση και με βάση, χαμηλότερα, ένα ρέμα. Τα περάσματα έχουν ενδιαφέρον, καθώς οι τραβέρσες ακολουθούν η μια την άλλη. Μέχρι να βγούμε σε ομαλότερο έδαφος, μας βγαίνει η πίστη. Στη συνέχεια πέφτουμε σε κατακερματισμένο έδαφος, όπως αυτό στις Κοπάνες της Γκαμήλας και με δυτική κατεύθυνση γυρίζουμε στο διάσελο Μετερίζια. Ουφ!

_{Απ’ τον Κόρακα, κοιτάζοντας Νότια κατά το Δαφνιώτικο}

Ποιμενικά
Βρισκόμαστε στα Βαρδούσια για άλλη μια φορά, στις αρχές Οκτωβρίου. Οι πρώτες στάνες είναι κλειστές, του Σταυρού κάτι γίνεται και στα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια είδαμε και μάθαμε ότι παραμένουν ακόμη τρία κοπάδια. Ένα απ’ το Ραϊλή, του Μπρή, ένα στο Πάδι, του Αναγνωστόπουλου και ένα στην Σκασμένη Στρούγκα, του Πελεκάνου. Ο τελευταίος ετοιμάζεται την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου, να κατέβει για Ασπρόπυργο Αττικής. Κατεβάζουν τα κοπάδια στο χωριό Μουσουνίτσα και απ’ εκεί φορτώνουν σε φορτηγά αυτοκίνητα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο κάθε βοσκός πηγαίνει στις ίδιες στάνες εδώ. Τα πρόβατα έχουν μάθει και αποδίδουν περισσότερο. Ο καιρός από στιγμή σε στιγμή είναι έτοιμος να κάνει χιόνι και αυτό το φοβούνται. Πριν λίγα χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου, έκανε ένα χιόνι και ψόφησαν 35 ζώα. Τα είχε κολλήσει στα ριζά του Γιδοβουνιού και δεν μπορούσε να τα ξεκολλήσει. Ήταν ο αέρας που φύσαγε και δεν τα άφηνε να κάνουν κάτω.
Είδαμε κοπάδια στις πλαγιές του Σινανιού, που ανήκαν στο κοπάδι απ’ το Πάδι, είδαμε στις πλαγιές Μετερίζια που ανήκαν στην Ραϊλή και κοπάδι γύρω απ’ την Σκασμένη Στρούγκα.
Σημείωση Ι: Το διάσελο λαιμό, ανάμεσα Γιδοβούνι και Πλάκα οι τσοπαναραίοι το λένε "Μπουρνέλια".
Σημείωση ΙΙ: Μία πληροφορία ακόμη: Οι δρόμοι (χωμάτινοι), περνούν προς: Γιδοβούνι - Αρτοτίνα και προς Διάσελο Μετερίζια – χ. Δάφνος.

Με βάση την Σκασμένη Στρούγκα, ανηφορίζουμε προς την Διασέλα.
Μονοπάτια ανηφορίζουν απ’ τα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια προς τα εκεί. Περνάμε απ’ τον βράχο που γράφει «water» και αυτό έχει να κάνει με το πέρασμα διαφόρων ομάδων ξενόφερτων, του διεθνούς μονοπατιού Ε4, απ’ το σημείο της Σκασμένης Στρούγκας.
Ανηφορίζουμε στην Διασέλα, με το χαρακτηριστικό μακρύ πέτρινο χώρισμα για τα κοπάδια. Πρόκειται για παλιές συνήθειες βοσκών, που με τέτοια χώριζαν τα λιβάδια τους. Η μακριά σωριασμένη πέτρινη γραμμή φαντάζει εντυπωσιακά μέσα στην ομίχλη.
Απ’ την πίσω μεριά ξεχωρίζει η λάκκα με την γούρνα και τις στάνες, κάτω αριστερά προς τα νότια. Πρόκειται για τα Αρτοτινά λιβάδια και ανήκουν στο χωριό Αρτοτίνα. Απ’ εδώ βλέπει κανείς ότι ο δρόμος δεν φτάνει έως την λάκκα. Ξεκινά απ’ την Αρτοτίνα και ανηφορίζει. Σε κάποιο σημείο και συγκεκριμένα σε χτένια, γίνεται δύσκολο το πεδίο και εκεί ο δρόμος σταματά. Απ’ εκεί ακολουθεί καλογραμμένο μονοπάτι που οδηγεί στην λάκκα. Βλέπουμε ότι ο δρόμος δεν βγάζει στην λάκκα και θέλει περπάτημα με το σάκο γεμάτο. Ένα ακόμη πρόβλημα, ίσως, θα είναι και η έλλειψη νερού. Εντυπωσιακές όψεις απ’ τις κορφές Σούφλες. Σ’ αυτό το πεδίο ξεχωρίζει προς τα κάτω το Βαρδουσόρεμα. Πάντως ο δρόμος φτάνει μέχρι την τοποθεσία Κέδρος και σταματά. Δεν έχουν καταφέρει να περάσουν τα χτένια για να βγουν στις λάκκες.

_{Οι κορφές Σκούφια και Σούφλες Βαρδουσίων}

Προσεγγίσεις στο Κάτω Ψηλό
Απ’ την Διασέλα, για να γυρίσεις βόρεια, πρέπει να πέσεις χαμηλά, κοντά στο ύψος των κέδρων και αφού καλύψεις όλο το μήκος της νότιας της Πυραμίδας, να γυρίσεις βόρεια. Διάφορα γιδόστρατα ανηφορίζουν προς τον χαρακτηριστικό στενόμακρο λαιμό, όμοιο μ’ αυτόν τον λαιμό Γιδοβουνιού Πλάκας, αλλά πολύ μεγαλύτερο σε μήκος, που συνδέει την Πλάκα με την κορυφή του Κάτω Ψηλού. Βγάζουν στον λαιμό απ’ όπου, γυρίζοντας δυτικά, προσεγγίζεις τον όγκο του Κάτω Ψηλού.
Η ανάβαση κατευθείαν στο profile της κορυφής του Κάτω Ψηλού, δηλαδή από ανατολικά προς τα δυτικά, είναι αναρριχητική διαδρομή και έχει περάσματα 3ου και 4ου βαθμού.
Εάν δεν βγεις στον λαιμό αλλά κάνεις τραβέρσα στα ριζά των βραχωμάτων του στενόμακρου όγκου του Κάτω Ψηλού, κινούμενος δυτικά, συναντάς ένα χαρακτηριστικό λούκι, το μοναδικό που δείχνει και περνάει και σε ανεβάζει στην κορυφογραμμή του Κάτω ψηλού. Ακόμη πιο δυτικά, εάν δεν ακολουθήσεις το λούκι, σε φέρνει σε συστάδα δένδρων, όπου είναι και τέλος του όγκου. Απ’ εκεί ανεβαίνει ομαλότερα το νότιο-δυτικό profile του Κάτω Ψηλού, καθώς κινείται η ανάβαση στην κορυφογραμμή η οποία φτάνει στον χαρακτηριστικό στρόγγυλο όγκο της κορφής.

_{Στα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια με το Καρυώτικο ρέμα}

Με βάση την Σκασμένη Στρούγκα πάμε για την Κουφόλακκα και το Πάνω Ψηλό
Απ’ την Σκασμένη Στρούγκα, ακολουθώντας τον δρόμο, περνάμε κάτω από το Γιδοβούνι. Μόλις περάσουμε το ανατολικό profile συναντάμε, στο αριστερό μας χέρι, ένδειξη πάνω σε βράχο για την αλλαγή πορείας του Ε4. Υπάρχουν σημάδια και μεταλλική πινακίδα στο δένδρο. Απ’ το σημείο αυτό το μονοπάτι αφήνει τον δρόμο και ακολουθεί πορεία υπέροχη. Πρόκειται για μια απ’ τις ομορφότερες διαδρομές του Ε4 και γενικώς απ’ τις ομορφότερες της Ελλάδας. Τραβέρσα, με συχνά σημάδια, βγαίνει σε πλατώ με απομεινάρια από παλιά πεζούλια. Στη συνέχεια, τραβέρσα, μέχρι που βγαίνει στην Κουφόλακκα, που βρίσκεται στην έξοδο του χαρακτηριστικού φαρδιού λουκιού, που έρχεται από τον λαιμό Πλάκα και Πάνω Ψηλό.
Η Κουφόλακκα βρίσκεται δίπλα τον καταρράχτη με το Αρμενιστό ή Κρεμαστό νερό, που τον Οκτώβρη δεν τρέχει. Ο καταρράχτης τρέχει, όταν λιώνουν τα χιόνια. Το μέρος είναι απ’ τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας. Από πάνω απ’ το κεφάλι κρέμονται «βράχινες βελόνες» (μύτες), κορφές όπως το Πάνω και Κάτω Ψηλό, λούκια, ο καταρράκτης και το Γιδοβούνι. Απ’ εδώ περνά το Ε4 διεθνές μονοπάτι ερχόμενο από την Αρτοτίνα.
«Το μονοπάτι Ε4 ξεκινά απ’ την Αρτοτίνα και οδηγεί μέσω Κουφόλακκας στην Σκασμένη στρούγκα». Περνά απ’ την ανατολική πλευρά της πλατείας της Αρτοτίνας και ακολουθεί σηματοδοτημένα δρομάκια συνεχώς, κατηφορίζοντας. Βγαίνει απ’ το χωριό για να φτάσει σ’ ένα ξύλινο γεφύρι, όπου περνάμε το πρώτο ρέμα, μετά το δεύτερο γεφύρι, το άλλο ρέμα, για να μπούμε στον δασικό δρόμο προς το χ. Μουσουνίτσα». (Τάσου Ρήγα, Ε.Ο.Ο.Σ. Το Ευρωπαϊκό μονοπάτι υπερσυνοριακών διαδρομών Ε4)

_{Ανεβαίνοντας στην Πλάκα – Πυραμίδα των Δυτικών Βαρδουσίων}

Περπατάμε περίπου εκατό μέτρα πάνω σ’ αυτόν και τον εγκαταλείπουμε, πιάνοντας ένα σηματοδοτημένο ανηφορικό μονοπάτι. Θα μας βγάλει σ’ ένα οικισμό κτηνοτρόφων, αφού πρώτα μπει πάλι σ’ ένα δασικό δρόμο. Πριν απ’ τον οικισμό, αρχίζουμε ν’ ανεβαίνουμε προς τις πλαγιές των Βαρδουσίων. Περνάμε ύστερα από αρκετή ώρα από εικονοστάσι, όπου κάνουμε στροφή ανατολικά και κατευθυνόμαστε προς τον βράχινο όγκο του Κάτω Ψηλού.
Όταν φτάσουμε σε υψόμετρο 1.500 μέτρα, το μονοπάτι στρίβει προς τα ΒΑ. και στο ίδιο πάντα ύψος και σε ΒΑ. πορεία, τραβερσάρει την Κουφόλακκα και περνά στα ριζά των κορφών Κάτω Ψηλό, Πάνω Ψηλό και Γιδοβούνι.
Κοντά στον καταρράκτη και σε απόσταση 0245ω. από την Αρτοτίνα, υπάρχει πηγή. Πρόκειται για μια πορεία 2,5 χιλιομέτρων κατά μήκος των κορφών και είναι απ’ τις πολύ ωραίες διαδρομές.
Σε 0050ω. απ’ την πηγή, εγκαταλείπουμε το μονοπάτι και πέφτουμε στον δασικό δρόμο, που συνδέει την Αρτοτίνα με την Άνω Μουσουνίτσα και απ’ τον δρόμο πια, μετά από 0030ω. φτάνουμε στην Σκασμένη Στρούγκα, όπου υπάρχει και νερό και στον βράχο γράφει: «water».

_{Στην Κουφόλακκα, το Πάνω και Κάτω Ψηλό και ο καταρράκτης}

Απ’ την Κουφόλακκα, που είναι κουφή λόγω του ότι είναι κρυμμένη και μόνον όταν βγεις πάνω απ’ τα έλατα μπορείς να την βρεις. Απ’ αυτήν ξεκινά το λούκι το φαρδύ και ανεβαίνει βόρειο-βορειοανατολικά. Στην συνέχεια γυρίζει ανατολικά και βγαίνει στην ένωση της Πλάκας με την κορφή Πάνω Ψηλό. Βγαίνει το λούκι στο διάσελο, ανάμεσα στις δύο παραπάνω κορφές. Πρόκειται για κείνο το σημείο που ερχόμενοι απ’ το διάσελο του Γιδοβουνιού και της Πλάκας, αφήνοντας την Πλάκα στο χαρακτηριστικό μυτίκι, τραβερσάρουμε μία εκτεθειμένη πλαγιά για να κολλήσουμε στον όγκο του Πάνω Ψηλού. Η ανάβαση στην κορφή του Πάνω ψηλού είναι σύντομη και εύκολη απ’ εκεί.

Ιδιαίτερες θέσεις για φώτο των κορφών Γιδοβούνι, Πάνω και Κάτω Ψηλό
Απ’ την απέναντι πλαγιά, το ορεινό ανάγλυφο του βορείου συγκροτήματος σβήνει σιγά - σιγά προς την ζεύξη με την Γραμμένη Οξυά.
Ανάμεσα στις κορφές των Δυτικών Βαρδουσίων (Γιδοβούνι, Πάνω και Κάτω Ψηλό) και των κορφών (Σινάνι, Τσελίκαινα, Ομαλό, Γιδοβούνι, Κορομηλίτσα και Προφήτης Ηλίας), που είναι οι Βόρειες - Βορειοδυτικές απολήξεις, τρέχει το Καρυώτικο ρέμα, που μετά την Αρτοτίνα και την Γραμμένη Οξυά γίνεται Εύηνος.

_{Αγναντεύοντας τις ψηλές κορφές των Δυτικών Βαρδουσίων}

Όπως περνά ο δασικός δρόμος, που συνδέει την Μουσουνίτσα με την Αρτοτίνα, συναντάμε διασταύρωση, τοποθεσία Βελούχι, που δρόμος φεύγει κάτω προς το ποτάμι. Ο δρόμος αυτός φτάνει μέχρι την ποταμιά και με μονοπάτι «κολλά» απέναντι. Ανηφορίζει από καθαρά μονοπάτια μέχρι πλατώματα, όπου τοποθεσία Μοναστηράκι. Πρόκειται για παλιά πεζούλια με δυο αγροικίες. Με το δειλινό, μεγάλο κοπάδι από γίδια συγκεντρώθηκε σ’ αυτό το μέρος. Από κάτω δεν κολλάνε δρόμοι. Δρόμοι φτάνουν από πάνω πιθανά. Με βάση το διάσελο της Γραμμένης Οξυάς και του χωριού Γαρδίκι, ακολουθώντας την ράχη, οδηγείται κανείς στην κορφή της Κορομηλίτσας, ύψους 1.636μ. Απ’ την κορυφή αυτή, με απογευματινό φως, θα πρέπει να έχει κανείς τις ωραιότερες εικόνες. Ακόμη παραλλαγή, μέχρι να πλαγιάσει ο ήλιος θα είναι ωραία εικόνα και από Γιδοβούνι, ύψους 1.846μ. Σ’ αυτήν υπάρχει παλιά στάνη σε θέση μπαλκόνι, που πρόκειται για μοναδική θέση.

Απ’ την τοποθεσία Μοναστηράκι, που υπάρχουν τέσσερα κονάκια και πηγή, φεύγουν μονοπάτια που ανεβαίνουν στην κορυφή Ομαλό 1.832μ. και πέφτουν από πίσω, στην κοιλάδα του Ινάχου ποταμού. Ουφ!
Πώς να τα χωρέσω όλα αυτά και ακόμα εκατό! Σταματώ. Στα Βαρδούσια μπορεί να χαμηλώνει το φως και πρέπει να φύγουμε, αλλά οι δεσμοί φιλίας με την οικ. Σπύρου Αντύπα, η κοινή αγάπη μας για τα βουνά, μάς βρίσκει κατασκηνωμένους για ακόμη ένα βράδυ στα Βαρδούσια.

Τάκη Ντάσιου, Οκτώβρης 1995

Παραπομπές
Καταφύγια: Τα Βαρδούσια έχουν δύο καταφύγια πάνω στη ράχη Πιτιμάλικο, που κατηφορίζει από τα Μετερίζια προς τον Σταυρό. Η πρόσβασή τους γίνεται από τον Αθανάσιο Διάκο με πεζοπορία 4 ωρών ή με χωματόδρομο (το καλοκαίρι) 12,5 χιλ. το πρώτο (ΕΟΣ Άμφισσας) κι άλλο ένα χιλιόμετρο το δεύτερο (ΠΟΑ).
Καταφύγιο ΕΟΣ Άμφισσας, «Αθανάσιος Τζάρτζανος» υψόμετρο 1.920μ., χωρητικότητας 65 ατόμων. Θέρμανση: καλοριφέρ, σόμπες, τζάκι στο καθιστικό. Κουζίνα: οργανωμένη με φαγητό. Πηγή: 5 λεπτά από το καταφύγιο. Τηλ. Καταφυγίου 22650-62195 και 22650-62484. Υπεύθυνος καταφυγίου: Κώστας Παπαγεωργίου 6974824456
Καταφύγιο Π.Ο.Α., υψόμετρο 1.960μ. χωρητικότητας 18 ατόμων. Θέρμανση: ξυλόσομπες. Πηγή 5 λεπτά από το καταφύγιο. Κουζίνα: πετρογκάζ, σκεύη. Πληροφορίες: Πεζοπορικός Όμιλος Αθηνών τηλ.2108218401 (καθημερινά 7 – 9 μ.μ.)

Οικισμοί: Aθανάσιος Διάκος ο, (έως 1961 Άνω Μουσουνίτσα, υψ. 960μ., οικισμός της Φωκίδας στις πλαγιές των Βαρδουσίων, δήμου Καλλιέων νομού Φωκίδας. Στα 1928 είχε 595 κατοίκους, 1940 > 600, 1961 > 203, 1971 > 113, 1981 > 135, 1991 > 308, 2001 > 364. Πρόσωπα. Γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος, αγωνιστής του ΄21, περίπου το 1786.

Ενδεικτική βιβλιογραφία

• Πολίτη Γ. Νικολάου1904: Παραδόσεις, μελέται περί του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού, τόμοι Α΄, Β΄, εκδ. «Ιστορική έρευνα»
• Πετρόχειλου Ιωάννη1946: «Βαρδούσια», στο Βουνό περιοδικό του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου, σ.147-162, Αθήναι
• Σφήκα Γιώργου1980: Τα βουνά της Ελλάδας (1η έκδ. στην Αγγλική 1979), εκδ.Efstathiadis Group
• Καψάλη Ε. Γιώργου: Φωκίδα, λησμονημένες σελίδες, εκδ. Έρευνα
• Νέζη Νίκου1979:Τα ελληνικά βουνά, ορεογραφία – οδηγός, Αθήναι
• Τ. Αδαμακόπουλος Π. Ματσούκα Β. Χατζηβαρσάνης1986: Τα βουνά της Ρούμελης, σειρά: Οδηγός πεδίου για τα Ελληνικά βουνά, εκδ. Πιτσιλός
• Τσίπηρα Κώστα1992: Στα Ελληνικά βουνά, οι 50 ωραιότερες πεζοπορικές και οικολογικές διαδρομές, σειρά: πεζοπορία – Ορειβασία, κεφ. Βαρδούσια, εκδ. Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη
• Τσίπηρα Κώστα1993:στα Ελληνικά βουνά (Β’ μέρος) 50 ακόμη πεζοπορικές και οικολογικές διαδρομές, σειρά: πεζοπορία – ορειβασία, κεφ. Βαρδούσια, εκδ. Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη
• Χάρτης1998: Στερεά Ελλάδα 2α Βαρδούσια, κλίμακας 1:40.000, οδηγός πεδίου στον ορεινό χώρο και πολιτισμό + πλήρης αναρριχητικός οδηγός + οδηγός ορειβατικού σκι, εκδ. Ανάβαση
• Παυλόπουλου Δημήτρη (Γεν. Επιμ.)2001: «Οδοιπορικά, Ρούμελη, Πελοπόννησος, Κρήτη». Τόμος ΛΣΤ, στο ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, Κεφ: Ρούμελη σ.3-66
• Τσίπηρα Στεφ. Κώστα2002: Μικρές Πατρίδες 25 οδοιπορικά στο ελληνικό τοπίο, κεφ. Ρούμελη, διάσχιση των βουνών της, σ.129-148, εκδ. Κοχλίας
• Μανιατέα Ηλία Τεγόπουλου Ιωάννη (Εκδ): Νομός Φωκίδος Στερεά Ελλάδα, Νο 15, σειρά: Ελλάδα, εκδ. Δομή.
• Ματσούκα Πηνελόπη (Επιμ. Εκδ.)2009: Ορειβασία στην ορεινή Φωκίδα, Γκιώνα, Βαρδούσια, Παρνασσός, σειρά: Πράσινος οδηγός, εκδ. Anavasi
• Νέζη Νίκου2010: Τα ελληνικά βουνά γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια, τόμος 2 Ηπειρωτική Ελλάδα (Πελοπόννησος, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη), εκδ. Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης – Κληροδότημα Αθ. Λευκαδίτη
• Σταματελάτου Μιχαήλ Βάμβα-Σταματελάτου Φωτεινή2012»: «Γεωγραφικό λεξικό της Ελλάδας», τόμοι Α΄, Β΄, Γ΄, ειδική έκδοση για την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, για αυτή την έκδοση Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη

Πηγή: orinografies.gr

Στου Πρατά τον Λάκο το 2008

 

Βαρδούσια - Ποιμενικά.

 

Ποιμενικά
Βρισκόμαστε στα Βαρδούσια για άλλη μια φορά, στις αρχές Οκτωβρίου. Οι πρώτες στάνες είναι κλειστές, του Σταυρού κάτι γίνεται και στα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια είδαμε και μάθαμε ότι παραμένουν ακόμη τρία κοπάδια. Ένα απ’ το Ραϊλή, του Μπρή, ένα στο Πάδι, του Αναγνωστόπουλου και ένα στην Σκασμένη Στρούγκα, του Πελεκάνου. Ο τελευταίος ετοιμάζεται την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου, να κατέβει για Ασπρόπυργο Αττικής. Κατεβάζουν τα κοπάδια στο χωριό Μουσουνίτσα και απ’ εκεί φορτώνουν σε φορτηγά αυτοκίνητα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο κάθε βοσκός πηγαίνει στις ίδιες στάνες εδώ. Τα πρόβατα έχουν μάθει και αποδίδουν περισσότερο. Ο καιρός από στιγμή σε στιγμή είναι έτοιμος να κάνει χιόνι και αυτό το φοβούνται. Πριν λίγα χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου, έκανε ένα χιόνι και ψόφησαν 35 ζώα. Τα είχε κολλήσει στα ριζά του Γιδοβουνιού και δεν μπορούσε να τα ξεκολλήσει. Ήταν ο αέρας που φύσαγε και δεν τα άφηνε να κάνουν κάτω.
Είδαμε κοπάδια στις πλαγιές του Σινανιού, που ανήκαν στο κοπάδι απ’ το Πάδι, είδαμε στις πλαγιές Μετερίζια που ανήκαν στην Ραϊλή και κοπάδι γύρω απ’ την Σκασμένη Στρούγκα.
Σημείωση Ι: Το διάσελο λαιμό, ανάμεσα Γιδοβούνι και Πλάκα οι τσοπαναραίοι το λένε "Μπουρνέλια".
Σημείωση ΙΙ: Μία πληροφορία ακόμη: Οι δρόμοι (χωμάτινοι), περνούν προς: Γιδοβούνι - Αρτοτίνα και προς Διάσελο Μετερίζια – χ. Δάφνος.

Με βάση την Σκασμένη Στρούγκα, ανηφορίζουμε προς την Διασέλα.
Μονοπάτια ανηφορίζουν απ’ τα Μουσουνιτσιώτικα λιβάδια προς τα εκεί. Περνάμε απ’ τον βράχο που γράφει «water» και αυτό έχει να κάνει με το πέρασμα διαφόρων ομάδων ξενόφερτων, του διεθνούς μονοπατιού Ε4, απ’ το σημείο της Σκασμένης Στρούγκας.
Ανηφορίζουμε στην Διασέλα, με το χαρακτηριστικό μακρύ πέτρινο χώρισμα για τα κοπάδια. Πρόκειται για παλιές συνήθειες βοσκών, που με τέτοια χώριζαν τα λιβάδια τους. Η μακριά σωριασμένη πέτρινη γραμμή φαντάζει εντυπωσιακά μέσα στην ομίχλη.
Απ’ την πίσω μεριά ξεχωρίζει η λάκκα με την γούρνα και τις στάνες, κάτω αριστερά προς τα νότια. Πρόκειται για τα Αρτοτινά λιβάδια και ανήκουν στο χωριό Αρτοτίνα. Απ’ εδώ βλέπει κανείς ότι ο δρόμος δεν φτάνει έως την λάκκα. Ξεκινά απ’ την Αρτοτίνα και ανηφορίζει. Σε κάποιο σημείο και συγκεκριμένα σε χτένια, γίνεται δύσκολο το πεδίο και εκεί ο δρόμος σταματά. Απ’ εκεί ακολουθεί καλογραμμένο μονοπάτι που οδηγεί στην λάκκα. Βλέπουμε ότι ο δρόμος δεν βγάζει στην λάκκα και θέλει περπάτημα με το σάκο γεμάτο. Ένα ακόμη πρόβλημα, ίσως, θα είναι και η έλλειψη νερού. Εντυπωσιακές όψεις απ’ τις κορφές Σούφλες. Σ’ αυτό το πεδίο ξεχωρίζει προς τα κάτω το Βαρδουσόρεμα. Πάντως ο δρόμος φτάνει μέχρι την τοποθεσία Κέδρος και σταματά. Δεν έχουν καταφέρει να περάσουν τα χτένια για να βγουν στις λάκκες.

 Πηγή:ορινογραφείες / Τάκη Ντάσιου

ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΤΡΙΣΤΕΝΟΥ (από τον Βασίλειο Κ. Νικολέτο)

Ο τίτλος παραπέμπει σε μυθιστόρημα, αλλά εδώ δεν πρόκειται περί μυθιστορήματος, αλλά για πραγματική ιστορία. 

Το 1905 το ελληνικό κράτος αποφάσισε και έκανε ένα έργο υποδομής στην ορεινή Δωρίδα. Την πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα η Ελλάδα δεν είχε πόλεμο και όταν τα κράτη και οι κοινωνίες είναι σε ειρήνη δημιουργούν καλά έργα. 

Ένα από αυτά τα έργα ήταν και το σιδερένιο γεφύρι που κατασκευάστηκε στον «Κόκκινο» ποταμό. Το έργο αυτό ήταν και ωφέλιμο και απαραίτητο την εποχή που έγινε και τούτο γιατί εξυπηρετούσε οκτώ χωριά με συνολικό πληθυσμό τεσσάρων χιλιάδων κατοίκων.  

Τότε το ποτάμι κατέβαζε πολύ νερό γιατί έπεφτε πολύ χιόνι. Τα Βαρδούσια εννέα μήνες τον χρόνο ήταν χιονισμένα. Το περισσότερο νερό το κατέβαζε την Άνοιξη που λιώνανε τα χιόνια. Στο λιώσιμο του χιονιού και στη δυνατή βροχή το νερό ήταν κόκκινο από το χώμα που παρέσυρε από τα «κόκκινα χωράφια». Γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε «κόκκινος» ποταμός. 

Το γεφύρι κατασκευάστηκε στα σύνορα των χωριών Διχωρίου, Τριστένου και Υψηλού Χωριού. Ήταν και είναι το στενότερο σημείο του «Κόκκινου» κοντά στη συμβολή του ποταμού με το «Νουτσομπρόρεμα». Εκτός των τριών αυτών χωριών εξυπηρετούσε τους κατοίκους και άλλων χωριών όπως της Αρτοτίνας και της Γραμμένης Οξυάς στο δρόμο προς και από το Λιδωρίκι. 

Για να στηριχθεί το γεφύρι κτίστηκαν πρώτα τα «ποδαρικά» με πέτρες ένθεν και ένθεν του ποταμού. Για να χτιστούν οι πέτρες χρειάζονταν άμμο και ασβέστη. Η άμμος υπήρχε στο ποτάμι, όπως και οι πέτρες. Για την παραγωγή ασβέστη κατασκευάστηκε καμίνι. Εκεί ρίχνανε γερές πέτρες και τις κάνανε σκόνη-ασβέστη. Έτσι όλα τα υλικά ήταν επί τόπου για να φτιάξουν τα πόδια πάνω στα οποία στηρίξανε το γεφύρι. 

Όπως είπαμε το γεφύρι ήταν σιδερένιο, πού βρήκανε όμως τόσο μεγάλα σίδερα; Τα σίδερα τα έφεραν από τον Πειραιά. Με καΐκι μέχρι την Ερατεινή και από εκεί μέχρι το σημείο κατασκευής με καμήλες, ποτάμι-ποτάμι. Τα σίδερα ήρθαν προσχεδιασμένα σε καμπύλη. Τα στηρίξανε και τα βιδώσανε πάνω στις δύο πέτρινες βάσεις. Έτσι έγινε ο σκελετός. Ο δρόμος πάνω στη βάση του σκελετού, δηλαδή το πάτωμα, ήταν ξύλινος, ήταν βιδωμένα στα σίδερα χοντρά σανίδια. Οι εργασίες διήρκησαν έξι περίπου μήνες και εκτός από τον μηχανικό και τους σιδεράδες, τα άλλα μαστόρια και οι εργάτες ήταν από τα γύρω χωριά, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου, που τότε ήταν είκοσι χρονών. 

Ήταν εργάτης στο καμίνι γι’ αυτό το ξαναλειτούργησε ο ίδιος τη δεκαετία του 1930, παράγοντας ασβέστη για τα γύρω χωριά. Κατά κόρον χρησιμοποίησαν το γεφύρι αυτό οι Τριστενιώτες τσοπάνηδες Ιωάννης Κούτρας και Βασίλης Λιάπης που έφτιαξαν τα χειμερινά τους μαντριά στο Λόγγο κοντά στο γεφύρι. Το εν λόγω γεφύρι χρησιμοποιήθηκε πάνω από πενήντα χρόνια. Μετά άρχισε η φθορά του ξύλινου πατώματος και σήμερα έχει μείνει ο σιδερένιος σκελετός. Εκπλήρωσε το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε, αλλά πρέπει να συντηρηθεί και να διατηρηθεί ως μνημείο ζωής των ορεινών χωριών.  

   

       Βασίλειος Κ. Νικολέτος

Πηγή : Tristeno.gr

Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση του Γιώργου Φωτόπουλου M. sc. Τέως Πρόεδρου Κοινότητας Λιδωρικίου.

 Επαναφέρω την πρόταση προς το Δημ.Συμβουλιο χωρίς καμία αλλαγή.Δεν συζητήθηκε ποτέ... ούτε έλαβα απάντηση αν και κατατέθηκε επίσημα με Αρ .πρωτοκόλλου κλπ.Ευπρόσδεκτο κάθε σχόλιο.

Γιώργος Φωτόπουλος

Λιδωρίκι, 10 Φεβρουαρίου 2017

Πρόταση προς το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δωρίδος

ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΙΚΑ…

ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ

Παρακολουθώντας επί δεκαετίες τις δημόσιες τοποθετήσεις

τοπικών αρχόντων, πολιτικών, πολιτικάντηδων, αλλά και τις

καφενειακές συζητήσεις για τα αντισταθμιστικά της λίμνης Μόρνου,

είπα τώρα που γέρασα να καταθέσω κι εγώ κάποιες σκέψεις και μία

πρόταση.

Όσο πιο πολλά χρόνια περνούν, τόσο αυξάνονται οι μνηστήρες

αντισταθμιστικών όσο και οι απαιτήσεις τους, γεγονός που εξασθενεί

τις δίκαιες απαιτήσεις των πραγματικά πληγειθησών περιοχών και

κοινοτήτων. Διάβασα π.χ. ότι ο κ. Δήμαρχος Δελφών απαιτεί λέει

αντισταθμιστικά…γιατί η ΕΥΔΑΠ τούς πήρε το νερό (πηγάζει από τα

βουνά που τώρα με τον Καλλικράτη ανήκουν στο Δήμο Δελφών, ενώ

όταν έγινε το έργο ανήκαν στις τοπικές κοινότητες). Ξεχνάει ο κ.

Δήμαρχος, ότι οι τ. Δήμοι Άμφισσας, Ιτέας, Γαλαξιδίου, Δεσφίνας, κ.ά.

αν και ουδόλως επλήγησαν από το φράγμα του Μόρνου, παίρνουν επί

δεκαετίες αντισταθμιστικά με τη μορφή δωρεάν περίπου ύδρευσης και

δεκάδες θέσεις εργασίας της ΕΥΔΑΠ στην Άμφισσα.

Ποιες όμως είναι πραγματικά πληγείσες κοινότητες και σε ποιο

βαθμό;

Ολοσχερώς του Καλλίου, αλλά και έμμεσα του Κλήματος που ήταν

άμεσα συνδεδεμένο με το Κάλλιο. Το Λιδωρίκι έχασε το 100% της

ιδιωτικής καμπίσιας αρδεύσιμης γόνιμης γης, τα καλύτερα δημοτικά

εδάφη για βοσκοτόπια και ζωτικό χώρο ανάπτυξης που βρίσκονται

τώρα στον πυθμένα της Λίμνης. Είναι σαν η Αθήνα να καλύφθηκε με

νερό και να μείνει μόνο ο Υμηττός και η Πάρνηθα. Το Λευκαδίτι έχασε

όλα τα ποτιστικά του χωράφια. Η Γρανίτσα (Διακόπι) μεγάλο μέρος απ’

τα ισιάδια (καμπίσια χωράφια και βοσκοτόπια), αλλά κυρίως

αποκόπηκε συγκοινωνιακά από το Λιδωρίκι – Άμφισσα – Αθήνα, αφού

τετραπλασιάστηκε η απόσταση οδικώς ως το Λιδωρίκι. Ο Κόκκινος είχε

την ίδια τύχη, δηλαδή σκεπάστηκαν με νερό όλα τα καλά χωράφια και

οι λογγές και πενταπλασιάστηκε η απόσταση ως το Λιδωρίκι.

Λιδωρίκι, 10 Φεβρουαρίου 2017-02-12

Για τα χωριά της Βορειοδυτικής Δωρίδας (Κροκύλειο – Πενταγοί–

Αρτοτίνα – Δάφνος – Διχώρι – Ψηλό Χωριό – Κριάτσι – Αλεποχώρι –

Κερασιά – Τρίστενο) πολλαπλασιάστηκε η απόσταση ως Λιδωρίκι –

Άμφισσα. Τα χωριά Άβορος και Δωρικό (Σεβεδίκο) έχασαν όλα τα

παραποτάμια χωράφια και ζωτικό παραποτάμιο δημόσιο χώρο, ενώ και

γι’ αυτά πολλαπλασιάστηκε η απόσταση έως το Λιδωρίκι – Άμφισσα. Η

Λεύκα και Πεντάπολη έχασαν όλα τα καλύτερα χωράφια τους και όλα

τα δυνητικά ποτιστικά.

Επιπλέον, όλα τα προαναφερθέντα χωριά και ο Κονιάκος,

Μαλανδρίνο, Βραίλα, Αμυγδαλιά, Σκαλούλα, Σώταινα επλήγησαν από

την αυστηρή Νομοθεσία προστασίας της λεκάνης απορροής που

απαγορεύει κάθε βιοτεχνική ή βιομηχανική δραστηριότητα 1.500 μέτρα

από την Ανώτερη στάθμη της Λίμνης και για ρυπογόνες δραστηριότητες

ως τις κορυφές των βουνών.

Τα χωριά που αναφέρω καταδικάστηκαν έτσι σε θάνατο, αφού

τους αφαιρέθηκαν «γη και ύδωρ», απαραίτητα για τη Γεωργία και τους

απαγορεύτηκε το επόμενο στάδιο επιβίωσης, δηλαδή η βιοτεχνική –

βιομηχανική παραγωγή.

Ας μη μιλήσουμε ότι απαγορεύονται οι κτηνοτροφικές μονάδες

που προϋπήρχαν!!! 1.500 μέτρα από τη Λίμνη, η χρήση λιπασμάτων ή

φυτοφαρμάκων αν κάποιος θέλει να καλλιεργήσει π.χ. φρουτόδεντρα

στα λίγα χωράφια που απέμειναν και άλλα γλαφυρά και ωραία, διότι οι

νομοθέτες αντιμετώπισαν την περιοχή μας σαν να ήταν ακατοίκητη και

ουσιαστική συνέπεια της νομοθεσίας είναι να καταλήξει ακατοίκητη!

Σε ποιον ανήκει το νερό;

Οι Αμφισσείς κ.ά. θεωρούν ότι τους ανήκει γιατί πηγάζει απ’ τα

βουνά που ανήκουν (τώρα) διοικητικά στον Δήμο τους. Όλοι οι Φωκείς

ότι τους ανήκει γιατί τότε διοικητικά υπήρχε ο νομός Φωκίδας.

Το νερό όμως ανήκει κατά παράδοση και διεθνώς στους

κοντινότερους άμεσους χρήστες, και όσο συνεχίζει τον ρου του στους

επόμενους, μεθεπόμενους κ.λ.π.

Απ’ τη Στρώμη, Μαυρολιθάρι και Αθανάσιο Διάκο, Κονιάκο,

Λευκαδίτι, Λιδωρίκι κ.λ.π. ως το σημερινό φράγμα υπήρχαν ποτιστικά

αυλάκια που ξεκινούσαν απ’ το ποτάμι και πότιζαν χωράφια, περιβόλια

και λογγές, ενώ κατά μήκος του ποταμού υπήρχαν δεκάδες νερόμυλοι, 

οι οποίοι αφού δε χρειάζονται σήμερα, θα μπορούσαν να παράγουν

ηλεκτρικό ρεύμα, πηγή πλούτου αλλά και άλλων δραστηριοτήτων για

τις κοινότητες αυτές. Το υπόλοιπο νερό έφθανε στο Δέλτα του Μόρνου

όπου κι εκεί ποτίζονταν χωράφια.

Αν λοιπόν οι Αθηναίοι κ.ά. έπαιρναν το νερό από τις εκβολές του

Μόρνου αντί να χύνεται στη θάλασσα, ουδέν πρόβλημα. Το πήραν

όμως για μερικούς (που αναφέρω παραπάνω και όχι όλους τους

Φωκείς) μέσα από το σπίτι τους, άλλων (Καλλιέων) αφού το

κατέστρεψαν, άλλων αφού πήραν το μισό και τη μισή αυλή τους και

άλλων λίγο ή πολύ αφού τους πήραν τα χωράφια και τον ζωτικό τους

χώρο.

Αυτές λοιπόν οι συγκεκριμένες κοινότητες επλήγησαν – ΟΧΙ ΟΛΗ

Η ΔΩΡΙΔΑ/ΦΩΚΙΔΑ – και πρέπει να αποζημιωθούν-ενισχυθούν για να

επιβιώσουν και αν είναι δυνατόν να ξανανθίσουν.

Τα αντισταθμιστικά επί δεκαετίες επαναλαμβάνονται

ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ ή ΓΡΑΠΤΑ σε συζητήσεις με πολιτικούς, υπουργούς κ.λ.π.

που έρχονται και παρέρχονται, όπως και οι τοπικοί άρχοντες για τους

οποίους δεν υπάρχει συνέχεια. Ο ίδιος προσωπικά υπήρξα για ένα

φεγγάρι Πρόεδρος Κοινότητας Λιδωρικίου, αλλά και λόγω ηλικίας έχω

παρακολουθήσει την ιστορική εξέλιξη του θέματος.

Οι πολιτικοί διαχρονικά όχι μόνο αθέτησαν τις υποσχέσεις τους

(από το σχεδιασμό, περάτωση του έργου και μέχρι σήμερα), αλλά δεν

τις μετέφεραν στους επόμενους. Η ΕΥΔΑΠ οδεύει προς ιδιωτικοποίηση,

επομένως οι πολιτικοί – Κυβέρνηση της οποίας οι πληγείσες περιοχές

είχαν ως συνομιλητές κι υποσχεσιολόγους ως σήμερα, θα χάσουν τον

έλεγχο της ΕΥΔΑΠ και επειδή η χώρα μας δε διαθέτει ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

ΥΔΑΤΩΝ ( ναι, υπάρχει και τέτοιο στη Σουηδία με τα πολλά ποτάμια και

τις λίμνες, που δικάζει τέτοιες υποθέσεις) επείγει κατά την κρίση μου

και γι’ αυτό προτείνω…

«Την άμεση Προσφυγή του Δήμου Δωρίδας, για λογαριασμό του

πρώην Δήμου Λιδωρικίου και ακριβώς και μόνο των πληγεισών

κοινοτήτων, στα Ελληνικά Δικαστήρια κατά του ελληνικού κράτους

απαιτώντας»:

-Αποζημειώσεις (αντισταθμιστικά) για τις μέχρι σήμερα

απώλειες-ζημιές των πληγεισών κοινοτήτων.

-Επιβολή μόνιμης αντισταθμιστικής αποζημίωσης υπέρ της

ανάπτυξης των πληγεισών κοινοτήτων και ΟΧΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.

-Δικαίωμα απεριόριστης δυνατότητας χρήσης των νερών των

ποταμιών και της Λίμνης για οποιαδήποτε χρήση (αρδευτική,

βιομηχανική) από τους κατοίκους και μελλοντικούς κατοίκους

των πληγεισών κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένης και της

υδροδύναμης για παραγωγή ηλεκτρισμού.

-Αποκλειστικό δικαίωμα αλίευσης και αδειοδότηση ερασιτεχνικής

αλιείας για ξένους στις πληγείσες κοινότητες και τους κατοίκους

τους.

-Ελάφρυνση των περιβαλλοντολογικών περιορισμών που

επιβάλλει η νομοθεσία ή αντίστοιχα ισχυρή ενίσχυση από το

κράτος ήπιων μη ρυπογόνων επενδύσεων, για να εξασφαλιστούν

θέσεις εργασίας.

-Οτιδήποτε λογικό και αιτιολογημένο ζήτημα ενδεχομένως μου

διαφεύγει στο παρόν συνοπτικό σημείωμα.

Η Δημοτική Αρχή για λόγους συνέχειας και συνέπειας(η

διαδικασία θα είναι μακροχρόνια, παρεμβάλλονται εκλογές νέων

δημοτικών αρχόντων κ.λ.π.) θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να ορίσει

επιτροπή υποστήριξης, αποτελούμενη από ένα κάτοικο εγνωσμένου

κύρους από κάθε πληγείσα κοινότητα, η οποία θα υποστηρίζει με

συλλογή λεπτομερειακών στοιχείων, επιχειρημάτων κ.λ.π. τους

νομικούς του Δήμου. Επίσης, θα επιδιώκει δημοσιότητα για να κρατά

στην επικαιρότητα το θέμα, θα ενημερώνει τους δημότες και

μετοικίσαντες συγχωριανούς μας, δεδομένου ότι οι νέοι μας φυσικά

έχουν άγνοια για το ιστορικό υπόβαθρο του ζητήματος.

Ο Δήμος οφείλει να κάνει έκκληση σε Νομικούς και Ειδήμονες

στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για να βοηθήσουν, με επιχειρήματα ή

δεδικασμένα παρομοίων υποθέσεων, τους δικηγόρους που θα ορίσει ο

Δήμος. Σε περίπτωση αρνητικού για μας αποτελέσματος, ο Δήμος να

ετοιμάζεται για εφέσεις μέχρι εξάντλησης των ένδικων μέσων στην

Ελλάδα, ώστε να μπορεί να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Υ.Γ. Οι κατά φαντασίαν και μη άμεσα πληγέντες διεκδικητές

αντισταθμιστικών, αν συνεχίσουν να μη ντρέπονται ας πράξουν κατά

την κρίση τους. Υπάρχουν δε ψυχίατροι και πολύ καλά ψυχοφάρμακα.

Πρέπει όμως εν κατακλείδι να καταλάβουν ότι κάνουν ζημιά στις

πραγματικά πληγείσες κοινότητες, διότι τα δικαστήρια δε λειτουργούν

σαν τους πολιτικάντηδες, ούτε επιδικάζουν αποζημιώσεις σε θύματα

και τραυματίες και ταυτόχρονα στους θεατές του δυστυχήματος.

Γιώργος Φωτόπουλος

M. sc. Τέως Πρόεδρος Κοινότητας Λιδωρικίου